نوبت آن شدکه بازبا ل وپری کرده باز                         کنم  ز کوی نیاز مرغ  دلی اصطیاد

تا که به چوگان عزم گوی سعادت برم                         روی ارادت برم به سوی باب الجواد

روح  نبی  و ولی ، لطف  خفی وجلی                        محمـد  بن  علی  هـو  التقی   الجواد

آینۀ   ذات  حق ّ ، گنج    کمالات  حقّ                        مصحف آیات  حق  ّ ز مبتدا  تا معاد

صورت ومعنای حقّ ،دیدۀ  بینای حقّ                         حجّت  کبرای  حقّ  علی  جمیع العباد

دفتر  آداب  عشق  فاتح  ابواب   عشق                       قائد  ارباب  عشق  الی  سبیل  الرشاد

هادی  راه  نجات  در  همۀ  مشکلات                       ذاک   شفیع  العصاة   یوم  یناد  المناد

عـروء  دیـن  منقصم  از ستم  معتصم                      عاقر  قـوم    ثمود   ثـانی   شدّاد   عاد

ریخت به کامش زقهر شربت  سوزنده  زهر                     که تلخ   شد  کام   دهر و حلوه  لا یعاد

ز زهر ، جانسوزتر ز تیـر  د لد وزتر                     همدمی  امّ   فضل   طعنۀ   بنت الفساد

به غربت ار درگذشت  من  نکنم  سرگذشت                      که آبش از سرگذشت ز ظلم  اهل عناد

شاهد بزم  شهود شمع صفت رخ نمود                     جـلوۀ  او  دل   ربود  و  فاز   بالاتّحاد 

غیر انسا ن هرچه باشد ظل  انسان است و بس                     معنی  انسا ن همانا   شاه  مردان  است  و بس

هست هستی فی المثل  جسمی که د روی جان علیست             وین بود روشن  که بود جسم ازجان است وبس

هرکه خودراسوخت بی باکانه چون پروانه دید                      شمع   بزم   آفـرینش  شیر مردان  است  و بس

لفظ  ایمان  را  هزاران   معنی  ار  بینی  بهل                      عشق او  بگزین که  این معنای ایمان است وبس

گوهر مهر وی ار داری به   دل  رو  شاد زی                     زانکه درمحشرهمین گوهردرخشان است وبس 

مدح او می خوان به توریة و به انجیل و زبور                   تا  نگویی  وصف  او  آیات  قران  است و بس     

درشب معراج احمد درخود ودرعرش و فرش                       دید  هر  جا  بنگرد  حیدر نمایان   است  و بس

 بقیه در ادامه مطلب

·       

              در مدح و منقبت حضرت ثامن الائمه علی بن موسی الرضا علیه السلام

·   امروز  باز گیتی  در نشو  و درنماست          حشر  است  اینکه  در بنه  بوستان  بپاست

·   اجساد   سر  زدند   به  اشکال  مختلف           یا  تا  الف   قیامت  موعود  گشت  راست

·   از سبزه  ماه  سر زد  و ناهید  و آفتاب           در حیرتم که  دشت زمین است یا سماست

·   برطرف  جوی مینگری  جملگی سهیل           بر صحن  باغ میگذری  سر بسر سهاست

·   بستان عقیق روی وگلستان عقیق رنگ           وادی  عقیق  خیز  و بیابان  عقیق  زاست

·   گلبن نهاده  تخت زمرّد به  طرف جوی           گل  بـر نشسته   بر زبر  تخت  پادشاست

·   ساری  قصیده  خواند  در  پیشگاه  گل           چون مرغ روح من که ستایشگر رضاست

·   فرمانده قـد ر  ملک   الملک   دادگـر            شاه   رضا    که   مقتد ر  ملکت  قضاست

·   بگذشت دورجم هله  زان جام خسروی           ساقی   بیار  باده  که   امروز  دور ماست

·    ما   بنـد ۀ   ولایت   سلطـا ن   مطلـقیم         کی شاه  ملک را به  چنین رتبه ارتقا ست

·   مـوریم   و  د ستگیر  سلیمـان  حشمتیم          از ران بساط  کرده  و یک ران ماهواست

·   گر  دائر  فضـای   ولایت   کنیم   سیر          روحم  مساوی طرب از روح این فضاست

·   با شد   بنـا ی   پا یۀ   کاخ   ولی   امر         بر  بـام   عقـل  اوّل  کـان   اولّیـن  بنا ست

·   از گرد  سمّ  رفرف   معراج   رفعتش          آئینه   مه   و خور   گردون  به   انجلاست

·   بی  د ست  پخت  دار  شفای  کرامتش         عقـل  سپهر   پیر  به   صد  درد  مبتلاست

·   زین  آسیای  چرخ   نجنبد  بنای  عشق        چرخ  آسیا  و  عشق  ولی   قطب  آسیاست

·   شب نیست درطلوعش باشد تمام صبح         خورشید   این  ولایت  بـر  خطّ   استواست

·   از عقل  تا  هیولی  مأ لوه  سرّ  اوست         کز  بند گی  به  خوان  الوهیّتـش   صلاست

·   شمس سپهر سایۀ خورشید مطلق  است        او  کیست  آنکه صاحب این  صفّۀ  صفاست

·   آب  بقا  زخضر مجو  از  رضا  طلب         خاک  در رضا ست که  سر  چشمۀ  بقاست

·  حاجی رود به کعبه ومن درطواف دوست       در خلوتی  که   آن  حرم  خاص  کبریاست

·   آن  کعـبۀ  مجـاز  بود   با  ریا  و  کبر         این  کعبۀ   حقیقت  بی  کبر و بی  ریا ست

·   در ختم  انبیا  بود آ نچ   از  خدای  سر        در   خـا تـم    ولایت   از   ختـم   انبیا ست

·   امر  تمام   هستی  از  غیب   تا  شهود        د ر   کـفّـۀ   کفـا یت   سلطـــان  اولیـا  ست

·   روشنگر  مجـا لی    کثـرتگه    ظهـور       گنج  آن  برد  که  مقتدر غوص و آشنا ست

·   ای  آفتـاب  بر شد ه  تا  آسما ن  غیب          تو  آسمان  غیبی   و  هفت  آسمان هبا ست

·   ای وحدت وجود که چندین  هزار جود        از  فیض  اقدس  تو  به  اعیان  ما  سواست

·   خاک  ره  تو ایمن  با  نور و  با  شجر        مور در تو  موسی با  د ست وبا عصا ست

· نه صبح ونه مساست در آنجا که جان توست     وانجا که  پیکرت همگی صبح  بی مسا ست

·   ای  قامت  تو  راست  تراز قدّ رستخیز       گر  خوانمت   قیامت  کبرا ی  کل  رواست

·   تو منبع  علوم  و  د لت  کشتی  نجات         تو  نخبۀ   وجود   و  درت   قبلۀ   دعا ست

·   ایجاد  را  به حبل  وجود  تو  اعتصام         موجود   را   به  سایۀ   جود  تو  التجا ست

·   جز روزی  ولای  تو درویش  راه  را         گر خوان سلطنت بود ازخوردن  احتماست

·  گویم  ثنای  ذات تو  و نز جهالت است         دانم  که  حضرت  تو  برون از حد  ثناست        

مرا هوای تو هرگز ز سر بدر نرود    خیال  چشم  سیاه  تو  از نظر نرود

سرم به پای مزن گربرآستانۀ توست    که گرسرم برودعشق توزسر نرود

به باغ اگردگران میل وجانبی دارند    مرا ز کوی تو دل  جانب دگر نرود

سزدکه باخط مشکین وقد ّوخدّ ولبت     حدیث سنبل وسرووگل وشکرنرود

مرا ز درد تو تا از جگر نشان باشد     نشان داغ  تو از گوشۀ جگر نرود

شرار سینه  نماند  اثر ز هستی من      گر آب  دیده زدنباله  بر اثر نرود 

ز نالۀ سحری لب مبند" ابن حسام "     که  کار ، بی مد د  نالۀ سحر نرود

ازبوستان وصل  تو هرگل که چیده ام            خاری  بود  ز  بیم   فراقت  به  دیده ام

با  پـا ی  پر آبـله  اندر  قفـای  دوست           منت  بسی   ز  خـار  بیـابان   کشیده ام

شیرین لبا ترش مکن ابروبه روی من            کاندر غم  تو  تلخی   هجران  کشیده ام

تا بسته  شد  به زلف  توام  رشتۀ امید           پیـوند   ا لفت  از همه  عـالـم   بریده ام

آخر به د ست غیر فتاد آن گلی که من           با اشگ چشم و خون  دلش  پروریده ام

ای کاش  روز واقعه  بر تن کفن شود           آن  جامه ای  که درغم  رویت دریده ام

آن  طایرم  که  درازل از آشیان قدس           انـدر  هـوای   دانـۀ   خـا لت   پـریده ام

ای  کعبۀ  امید  کجائی  که  در رهت           بس   روی   خارهای   مغیلان  دویده ام

صیّاد  مهلتی  که  من  از کنج  آشیان           انـدر  هوای   دانـه   و   آبی   پـریده ام

از بهر  قنـد  لعـل لب د لستان " سنا "          د شنـا مهای    تـلخ    مکـّرر   شنیـده ام

باز از گلشن  برآید   زیر و بم  صوت هزار         زنگ  غم  از دل زداید رنگ گل  بوی بهار

ابر گـوهر زا که  یابد  خاک  از وی خرمّی          گنج   بـارآور نما ید   بر سـر  نسـرین  نثار

جلـوۀ  طـاووس  دارد  سا حت  هر  بوستان          در گلو  ناقوس  دارد  بر سر هر سرو سار

باد  روبد  از  کنار لاله  و گل  خار  و خس         ابر  شوید   از عذار  سوسن  و  سنبل  غبار

باغ  و بستان را مزیّن کرده  چون خلد برین         تا بش  خورشید  و  نور ماه  در  لیل  و نهار

سنبل   بویـا  چـو  زلف   د لنـواز  فتنه  ساز        لالۀ   حمـرا  چو   قلب  عشقبـازان  داغـدار

از شقایق  باغها  رنگین  چو صحرای  ختن         از ریا حین  راغها  مشکین   چو  بیدای  تتار

ابرگریان، لاله خندان،باغ  خرّم ،راغ خوش         باب غم رابسته بردلها ز شش سو این  چها ر

تاری ازگیسوی سروی لاله رو  آوربه چنگ         داد دل بستان به بستان ازلب  جا ن بخش یار

کام  دل  خواهی  اگر از دور چرخ  واژگون        با گل اندامی  بزن جامی به  طرف  لاله زار

خاصه هنگامی که بلبل با هزاران وجد وحال         در چمن  خواند  چو من  مدح   امیر کامکار

نـوگل  گلـزار  یا سین  سرو  باغ  طا  و ها          با نی  بنیا ن  کثرت  نخل  وحد ت  را  ثمار

حجت  قائم که خورشید وجودش روز وشب         پـرورد   ذرات  را  در سـا یۀ    پـروردگار

مهدی  موعود   کز  میـلاد   مسعودش  کنند         چار امّ   و هفت  اَب  اندر  دو  عالم  افتخار

آفتابی  کز  طلوعش اندر این  مه  سالها ست        آفتاب  و  سـایه   میرقصند  با  هم   ذرّه  وار

تاخت  اندر نیمۀ  شعبا ن  چو  آن  بدر کمال         یافت  از ماه   جما لش  مهر  گردون  اعتبار

باغ  کثرت  اندر این  عید  همایون  داد ، بر        نخل  وحدت  اندر این  فیروز روز، آورد بار

بر اولوالالبـاب   شد  مفتـوح  با ب  معرفت        بر  اولوالابصار  شد   اسـرار  پنهـان  آشکار

قرنها  تابد  اگر  خورشید   بر  دریا  و کان         گوهری   همسنگ  او  هرگز  نمی آرد  ببار

عارفان  باصفا را مقصد  جان  از  وصول         عاشقان   با   وفـا  را   کـام    دل  از  انتظـار

انبیا ء  را  از ازل   سرمایۀ   فرّ  و  شکوه        اولیاء   را   با   ابـد   پیـرایۀ   عـزّ  و  وقـار

مقتدای   قد سیان  رکن   حرم   کهف  الامان       کعبۀ   دل   قبلۀ   جان  موجد   جنّا ت  و نار

جوی جودش جاری وساریست درملک وجود      از جنوب و از شمال  و از  یمین  و  از یسار

در  اوامر  ابتـدا   تا   انتهـا   صا حب  نفوذ         در نـواهی  از  ثـریا   تا   ثـری   ذوالاقتـدار

من چه  گویم  مدح مولایی که از یا  تا  الف         گفته  اوصا فش به  قرآن  ذات  پاک  کردگار

                            ای  پناه  بی  پناهان عبد  احسانت  " شکیب"  

                             تا به کی باشد ز محرومی بهصد محنت دچار

 خانۀ مولی الموالی همچو فردوس برین شد        روشن  از نور  قدومش  محفل ام البنین شد

کوکبی رخشنده تابان ازفلک سوی زمین شد      کز قدومش گرم و رخشا خانۀ سلطان دین شد

                           یا اباالفضل ،یااباالفضل ،یا اباالفضل، یااباالفضل

یا  اباالفضل  ای  معطر نوگل  گلزار  حیدر       هم  ز یمن مقد مت  شد  گلشن هستی  معطر

هم  ز انوار جما لت  ساحت   گیتی   منوّر        هم به احسان تو باشد چشم ما در روز محشر

                          یا اباالفضل ،یااباالفضل ،یا اباالفضل، یااباالفضل

 نو گل باغ  امامت کرد عالم را چو گلشن         از قدومش فرش همچون عرش اعلا شد مزیّن

خانۀ   شاه   ولایت   شد   تجلّیگاه   ایمن          یا علی عیدت مبارک  یا علی چشم تو روشن

                          یا اباالفضل ،یااباالفضل ،یا اباالفضل، یااباالفضل

کـریم   السجا یا    جمیـل   الشیـم           نبـی   البـرایـا   شفیع    الامـم

امــام    رسـل   پیشـوای    سبیـل          امیـن   خـدا    مهبط   جبـرئیل

شفیع الوری ، خواجۀ  بعث و نشر         امام  الهدی ، صدر دیوان  حشر

کلیمی که چرخ فلک  طور اوست          همه  نورها  پرتو   نور اوست

یتیمی  که  ناکرده   قران  درست           کتب  خانۀ  چند   ملت  بشست

چوعزمش بر آهیخت شمشیر بیم           به  معجز میان  قمر زد  دو نیم

چو  صیتش در افواه   د نیا  فتا د          تزلزل   در ایوان   کسری  فتاد

به  لا  قامت  لات بشکست  خرد          به  اعزاز دین  آب  عزّی  ببرد

نه  از لات  و عزّی  برآورد گرد          که تورات و انجیل  منسوخ کرد

شبی بر نشست از فلک برگذشت          به تمکین وجاه ازملک برگذشت

چنان  گرم  در تیه   قربت  بماند           که درسدره جبریل از او بازماند

بدو   گفت  سـالار  بیت  الحـرام           که ای  حامل  وحی  برتر خرام

چو  در  دوستی  مخلصم   یـافتی          عنا نم   ز  صحبت  چرا  تافتی

بگفتـا   فـراتــر  مجـا لم    نمـاند           بماندم  که   نیروی  بـا لم  نماند

اگر  یک   سر  مو   فراتـر  پرم           فـروغ   تجلّـی   بسـوزد   پـرم

نماند  به  عصیان  کسی  در گرو          که   دارد   چنین  سیّدی  پیشرو

چه  نعت   پسندیده  گویم  تو  را           علیک  السلام  ای  نبی  الوری

خـدایـا   به  حـق   بنـی   فـاطمه           که  بر  قول  ایمـان  کنم  خاتمه

اگر دعوتم   رد  کنی   ور  قبول          من  و  دست  و دامان آل  رسول

چه کم گردد ای صدر فرخنده پی           ز  قـدر  رفیعت  به  درگاه  حی

که   باشند  مشتی   گدایان  خیـل           به  مهمان   دارالسلا مت   طفیل

خدایت  ثنا  گفت  و تبجیل  کرد           زمین  بوس قدر تو  جبریل  کرد

بلند   آسمان  پیش  قدرت  خجل          تو مخلوق و آدم  هنوز آب  و گل

تو اصل  وجود آمدی  از نخست          دگرهرچه موجود شد فرع توست

ندانـم   کـدامین  سخـن   گـویمت          که  والاتری  زانچه  من  گویمت

تو راعزّ لولاک تمکین بس است          ثنای  تو  طه  و یس  بس  است

چه  وصفت  کند  سعدی   ناتمام         علیک  الصلوة   ای  نبی  السلام

                                 السلام علیک یا ام المصائب

پس  زجا ن  بر  خواهر  استقبال کرد           تا رخش  بوسد  الف  را  دال  کرد

همچو جان  خود  در  آغوشش  کشید           این  سخن  آهسته  در گوشش کشید

کـای    عنـا نگیـر  من   آیا    زینبـی           یا   کـه   آه  درد منـدان   در  شبی

پیش  پـای   شـوق   زنجیـری   مکن           راه عشق است این عنانگیری مکن

با  تو  هستم  جـا ن  خواهـر  همسفـر           تو به  پا  این  راه کوبی  من به سر

خانه  سوزان  را  تو صاحبخانه باش           با   زنان  در همرهی  مردانه  باش

جان  خواهر  در  غمم   زاری  مکن           با    صدا   بهـرم   عـزاداری  مکن

معجر از  سر پرده  از رخ  وا  مکن           آفتاب   و  مـا ه    را   رسـوا  مکـن

هست    بـر  من   نـاگوار  و  ناپسنـد          از  تو  زینب   گر صدا   گردد  بلند

هر چه   باشد  تو علی   را   دختری           ماده   شیرا   کی  کم  از شیر  نری

با   زبان  زینبـی   شـاه   آنچه   گفت           با  حسینی  گوش زینب   می شنفت

با  حسینی لب  هر آنچه او  گفت راز          شه   به   گـوش  زینبی   بشنید   باز

گوش عشق آری زبان خواهد زعشق          فهم عشق  آری بیان  خواهد  زعشق

با   زبا ن   د یگر  ایـن  آواز  نیست            گوش  دیگر  محرم  این  راز نیست

ای  سخنگو  لحظه ای  خاموش باش          ای زبا ن از  پا ی  تا سر گوش  باش

تا   ببینم  از  سر  صدق  و  صواب            شاه  را  زینب  چه می گوید  جواب

گفت  زینب  در  جواب  آن  شاه  را           کای  فروزان   کرده   مهر و ماه را  

عشق  را  از  یک  مشیمه   زاده ایم            لب  به   یک  پستا ن غم  بنهاده ایم

تربیت  بوده است  بر یک   دوشمان           پرورش  در  جیب   یک  آغوشمان

تا  کنیم   این  راه   را  مستـانه  طی           هر  دو از یک  جام خوردستیم  می

هر  دو   در  انجام   طاعت   کاملیم           هر   یکی  امر   دگر  را   حـا ملیم

تو  شهادت  جستی  ای  سبط رسول           من اسیری  را  به  جان کردم  قبول 

                                                              " عمان سامانی"

ای  مهین  بانوی  بیت  الحرم  غیب و قدم                سـرّ   نامـوس   رسـول  مـد نیّ   خـا تـم

ای  تو خاتون همه  کشور ملک و  ملکوت                وی تو بانوی همه ملک عرب تا به عجم

ای  تو آن   گوهر  یکتا  که  به  یکتائی  تو                مادر   دهر  نیاورد  و  نیارد   به   شکم

دخـتر  اینگونه   به  صلب  ازلیّت  نا یا  ب               گوهر  اینگونه   ندارد  ابد یّت  به  رحم

نه  به  پشت  قدم  این نقش  و نه  در بطن  حدوث                پس از این  نقش  مجرد  فلقد  جفّ  قلم

مطلع   شمس   جما ل  و  افق   ماه  جلال                مشرق   سر ّ وجود  و  ملک  خلق  شیم

چــا در  عفتت   از   بـا فتـۀ    نـور   خـدا                پـرده   عصمتت  از  اقشمۀ  شـهر  قـدم

بطـن   در  بطـن  همه   لامعـۀ   نور   خدا                صلب در صلب همه  بارقه  علم  و کرم

جلـوه   در جلـوه   همه  مظهر  انـوار  خدا               پرده  در  پرده  همه   سرّ  جلا ل اعظم

مام  در مام  همه   صاحب  جاه  و  حشمت               با ب  در با ب  همه  قبلۀ  حاجا ت  امم

دوده   در دوده  همه  مظهـر   انـوار  خـدا                پشت در پشت همه معدن  الطاف  و نعم

پـدران   تو   همه   یکه   سـواران   وجـود               مادران تو همه صا حب  اعزاز  و حشم

پسران   تو  بزرگان  همه   کون   و مکا ن               ابن  در ابن  همه  شمس ضحی بدر ظلم

معنـی   سـورۀ   قـدری   و   ظهـور   طـه                بضعه  حضرت یا سین  و به قران  تَوأَم

این  چنین  نسخه   دگر نسخه  نویس  ایجاد                نه رقم کرد ونخواهد پس ازاین کرد رقم

روحت ازروح رسول وتنت از جوهرقد س               در سراپای   تو  پا  و سر  احمد  مدغم

همسرت حید ر و  زان   فخر  کنی  برحوّا               پد رت  احمد و  زا ن  فخر  کنی  بر آدم

خجل   از سبحه  و  سجّادۀ  زهد ت  یحیی               بند ۀ  قد س  تو  عیسی  و  کنیزت  مریم

ای که  بر خاک  درت  ملک و ملک   سجده کنان               پی  تعظیم  درت  پشت  کند  گردون خم

بنـد گــان   تـو  ز  آ سیب   قیــا مت   آزاد               دوستی   تو   جراحا ت  گنه   را  مرهم

شمئه   فضل   تو  را  ناطقه ام   باشد  لال               پـارۀ   فضل   تو  را  نطق  مجـرّد  ابکم

چشم  تا  چشم   خدا  بین   نشود  می نشود               با   تو   ای  محرم   اسرار الهی  محرم

چون تو دیدی که جهان لایق ماوای تونیست               کردی عجّل  بوفاتی  طلب  از با ب کرم

گر چه من  تجربه  کردم که  حقیقت  دانان                همه در نقمت و در رنج  و عذابند  و الم

قطره ای  ریز  ز ابر کرمت  بر(رضوان)                پیش یک قطره زجود و کرمت عمّان نم