خون خدا چو ریخت  به خاک از در ستم                   شیـرازۀ   وجـود  چرا   نگسـلد  ز هم

دشمن  نشـان  آل  علی  از جهان   سترد                   تا نام  زشت  خویش  به  عالم  کند علم

غافل که این چراغ به کشتن  نشد خموش                   نوری  ز سر برید نش  افزود  دم به دم

دردا  که   شد  اسیـر  حرامی  حـریم  آن                  کـز احتـرام   او  حـرم   افتاد  محتـرم

چهر یکی ز تاب عطش زرد چون  زریر                  چشم یکی زسوز غضب سرخ چون بقم

ز اندوه خویش و شادی دشمن به راه شام                   بر بی کسان  گذشت دو محشربه هرقدم

هر  شام  در شکنجۀ  یک دودمان غریب                  هر صبح  در کشاکش  یک  آسمان  الم

بر پور و دخت  زخمۀ  زنجیر پی درپی                   بر طاق و جفت طعنۀ  شمشیر دم به دم

هرلحظه داغ وحسرت واندوه ودرد بیش                   در هرنظرهزارمَدَر مرگ  و رنج وغم

از  گریۀ   شمرزه  و  اشک  ستاره  ساز                 دامان و دیده،غیرت گردون و رشک یم

هردم شکنج خواری وسودای سوگ قوم                   هر دم  گزند زاری  وغوغای  زیرو بم

گردون نفاق  گوهر و گیتی گناه  دوست                   شامی  شقاق  شیمه  و کوفی  جفـا  ستم

قائم  به  صدر حکم به کین قاطع  طریق                   قـائـد  به   قیـد  ظلـم  زمین   قـائد  امم

شد  بر  یزید   ختـم   علاما ت   کافـری                  ز آنسان که بر حسین علامات  صابری

باز از  افق   هلال   محرم   شد   آشکار                بر  چهـر چرخ   ناخن  مـاتم  شد آشکار

نی نی  به  قتل  تشنه  لبان از نیام  چرخ                  خونریزخنجری است که کم کم شدآشکار

یا   بر فراشت  رایت  مـاتم   دگر  سپهر                 و  اینک  طراز  طرّۀ   پرچم  شد آشکار

یاراست   بهر ریزش  خونهای  بی  گنه                  پیکانی  از کمـان   فلک  خـم   شد آشکار

یا  از  برای   زخم  شهیدان   تشنه   لب                از  جیب  مهر  نسخۀ   مرهم   شد آشکار

یا   فـّر و  نهب   پـردگیـان  رسـول  را                 از مهر و مه  صحیفه  و  خاتم  شد آشکار

یا می خرند  اشک عزا کز نجوم  و ماه                 جـام    بلور  و  دامـن  درهم   شد آشکار

دلها  گشاید  از مژه  سیلاب  لعل  رنگ                 از نوک  ناوکی که  در این  دم شد آشکار

این ماه نیست  نعل مصیبت  درآتش است                کــز   بهــر  داغ   دودۀ   آدم   شد آشکار

صبح نشاط  دشمن و شام  عزای  دوست                این سور ماتمی است  که  با هم  شدآشکار

باز از نهاد  نوحه  سرایان  فراز و پست                آشوب   رستخیــز  به   عـالـم   شد آشکار

آهم به چرخ رفت  و سرشکم ب ه خاک ریخت                اکنـون   نتیجۀ   د ل   پـر  غـم  شد آشکار

ز  افغان   سینه   ابر پیـاپی   پدید  گشت                ز  امواج    دیده  سیل   دمادم   شدآشکار

آهم  شراره  خیز و سرشکم  ستاره ریز                این  آب  و آتشی است  که  توام  شدآشکار

نظم  ستارگان  مگر از یکد گر گسیخت                 یا  اشک  این عزاست  که  گردون  زدیده ریخت

دل همه دیده شد و دیده همه دل گردید                        تا  مراد  دل و دیده ز تو حاصل گردید

بامیدی که رسدموجی ازآن بحربه دل                        سالهـا  ساکن آن  لجّه  و ساحل  گردید

منزلی به زد ل و دیدۀ من هیچ نیا فت                        ماه من گر چه  بسی گرد  منازل گردید

دل که  دیوانۀ زنجیر سرزلف  تو بود                       هم  به  زنجیر سرزلف  توع اقل گردید

عاقبت یافت درآن  بند و سلاسل آرام                        سالها گر چه درآن بند  و سلاسل گردید

مکر و دستان و فریب وحیل پیر خرد                       پیش نیرنگ و فسونهای  تو باطل گردید

پرده بردارز رخ تاکه روان حل گردد                      هرچه برمن زسرزلف  تو مشکل گردید

گر دلم  آینۀ   کامل  رخسار تو نیست                      عکس انوار رخت را ز چه  قابل گردید

روی برروی تو آورد از آن مقبل شد                       هم  ز اقبال رخ  توست  که  مقبل گردید

هر که ازکامل ما یافت  نظرکامل شد                       مغربی از نظر اوست  که   کامل گردید

آنکه او درهر لباسی شد عیان پیداست کیست       وانکه هست از جملۀ عالم  نهان پیداست کیست

آنکه  از بهر  تمـاشـا  آمد  از  خلوت  برون       تا  همه عالم   بدیدندش  عیان  پیداست  کیست

آنکه  چون  آمد به  صحرای جهان بهرظهور      کرد در بر خلعتی ازجسم وجان پیداست کیست

و آنکه  در عالم  علم  شد ا زپی نام  و نشان       بعد از آن کو بود بی نام و نشان پیداست کیست

و انکه  بهرخود به اسم  ورسم عالم شد پدید        تا که اکنونش همی خوانی جهان پیداست کیست

پیش او کز زیر و بالای جهان وارسته است        زیـرو  بالای  زمین و آسمـان  پیداست کیست

نیست  پنهان  پیش چشم  اهل  بینش  آنکه او      صد هزاران جامه پوشد هرزمان پیداست کیست

شکل پیری وجوانی روی پوشی بیش نیست      مختفی  در  پیر و پیدا  در جوان  پیداست کیست

آنکه گوید مغربی  را کاین  سخنها  را  بدان      بعدازآن برهرکه میخواهی بخوان پیداست کیست

گذشت  عهــد   نبـوّت  رسید   دور ولایت               نماند حاجت  امّت به  معجزات و به آیت

ز شرک  روی به توحید  کرده اند  خلایق               نهاده اند   به  تحقیق  رخ  به  راه  هدایت

نهـایت   همـۀ   انبیـاء   و   دور  گـذ شتـه              به  پیش  امّت  مرحوم  احمد است  بدایت

چنانکه  ختم  نبوّت در انبیا ست  به  احمد              بر اولیای  وی  است  انتها و ختم  ولایت

مگوی  هیچ  ز آغاز و انتها  که  جهان را              رسید  کار به  انجـام   و انتهـا   و  نهایت

دلم رسیدچوبی اسم ورسم وجاه وجهت شد             به غایتی که مر اورا نه انتهاست نه غایت

هرآنکه  بارنکرده است گوش وهوش و روان را             برش  حدیث  حقایق  فسانه است وحکایت

رسیده است به صحّت زراه کشف و تجلّی            هر آن  حد یث که از"مغربی " کنند روایت

گذشت  عهــد   نبـوّت  رسید   دور ولایت               نماند حاجت  امّت به  معجزات و به آیت

ز شرک  روی به توحید  کرده اند  خلایق               نهاده اند   به  تحقیق  رخ  به  راه  هدایت

نهـایت   همـۀ   انبیـاء   و   دور  گـذ شتـه              به  پیش  امّت  مرحوم  احمد است  بدایت

چنانکه  ختم  نبوّت در انبیا ست  به  احمد              بر اولیای  وی  است  انتها و ختم  ولایت

مگوی  هیچ  ز آغاز و انتها  که  جهان را              رسید  کار به  انجـام   و انتهـا   و  نهایت

دلم رسیدچوبی اسم ورسم وجاه وجهت شد             به غایتی که مر اورا نه انتهاست نه غایت

هرآنکه  بارنکرده است گوش وهوش و روان را             برش  حدیث  حقایق  فسانه است وحکایت

رسیده است به صحّت زراه کشف و تجلّی            هر آن  حد یث که از"مغربی " کنند روایت

ساقی  امشب  بسته با پیمانه  پیمانی دگر                   سفره رنگین کرده  بهر تازه مهمانی دگر

باغبان را  گو بپاشد بذر شادی  درزمین                    تا   ببارد   ابـر رحمت  باز  بارانی دگر

باید  آدم  در جنان امشب گل افشانی کند                   تا به  تخت  گل  نشیند  جان  جانانی دگر

تا  نترسد   نـوح   پیغمبر ز طوفـان  بلا                  رحمت  حق  کرده بر پا  باز طوفانی دگر

آتش  نمرودیان  خاموش گردید  و خلیل                   تکیه  گاهش تخت گل شد درگلستانی دگر

شهر یثرب  سینۀ سینا شده کز لطف حق                 زدقدم دراین جهان موسی بن عمرانی دگر

برجوادابن الرضاحق داده ازدریای جود                  گـوهـر  ارزنـده   و درّ  درخشــانی  دگر

 خیزران بایدزندگلبوسه  برروی عروس                 کز شرف  آورده  بهر  د ین  نگهبانی دگر

فاطمه درباغ جنّت بزم شادی  چیده است                چون که  دیده  نهمین گل  را به دامانی دگر

ازشب  ظلمانی و تاریکی  ره  غم مخور               زانکه آید  بعد  شب  صبح  درخشانی  دگر

خاتم   پیغمبران  تبریک   گوید  بر علی                چون  علی   را   آمده   ماه   فروزانی دگر

از ولای  هادی  دین  شاعر"ژولیده "را                حق   نمـوده   شـامل   لطف   فراوانی دگر

از آن  جنایت شومی  که مشرکان کردند                 چو  لاله  داغ   د ل  پیروان  د ین کردند

برای   آنکه   نمـا ند   ز  عـد ل   آثاری                 بنـای   ظلم   و  ستـم  با  منا فقین  کردند

ز  بعـد   رحلت   جا نسوز  سید   سجّـاد               بـرای   کشتـن   فـرزند  او  کمین  کردند

پی    تحقّق  این   اتفـا ق   عـا لـم   سوز               به  سمّ   مهلکی  آلوده   صدر زین کردند

سواره  حجّت حق را به  زهرکین کشتند                چنا نکه  خون  به   دل  زار عابدین کردند

چوشخص مارگزیده به خویش می پیچید               از این  قضیّه  جهان را به غم قرین کردند

ز  قتل   حضرت  بـاقر  قـرار ما  بردند               به سوگ اوهمه را زار و دل غمین کردند

ز  فرط  گریه  از این غم  قلم  ز پا افتاد                برون  چو دست  ستم  را  ز آستین کردند

از این  مصیبت عظمی  بنا ل"  ژولیده "               که  خون  ز ماتم  او  قلب  مسلمین کردند

گرچه همتا و شریکی  خالق  اعظم  ندارد              یک علی دارد که مانندش دراین عالم ندارد

من نمی گویم چه دارد این  علی آنقدرگویم             از خدا  چیزی  به عالم  جزخدائی  کم ندارد

نام  او مشتق  شد  از نام  خدایش  تا بدانی            این علی  با آن  علی حرفی جدا ازهم ندارد

زادگاهش  خانۀ  حق  گشت تا معلوم گردد            جای  گنجا یش حرم  از بهر نا محرم  ندارد

درغدیرخم نبی فرمود این ضرب المثل را            بعد  من   انگشتر من  بی  علی  خاتم  ندارد

این علی مولاست برهرکس که من  مولای اویم             هر که  گردد شیعۀ  او در دو عالم  غم ندارد

هاتفی  در گوش حوّا گفت پیداکن علی را             بی علی  راهی   به  جائی  توبۀ  آد م  ندارد

هرکه چون نوح نبی براوتوسّل جست بی شک              دل به دریا  می زند چون وحشتی ازیم ندارد

گفت موسی راخدا بالن ترانی جستجو کن             دیدن  ما   چاره ای  جز  دیدن  محرم ندارد

مردگان را زنده  کردن کارعیسی است زیرا             بی علی  تا ثیر دم  عیسای صاحب  دم ندارد

گفت احمد  شهرعلمم  من علی باشد درآن            هرکه  وارد شد از این درحرف لایعلم  ندارد

هرکه درپرونده اش امضای مولا نیست بی شک           ارزشی   در   پیشگاه   خـالق   اعظـم  ندارد

بی  ولای ا و رسالت  را  نباشد  محتوایی            بی  علی  کاخ   نبوت  پایه ای  محکم ندارد

رهرو  راه  علی شو تا  بیابی  رستگاری            راه  او تنها بود  راهی  که  پیچ   و خم ندارد

خانه  زاد خانۀ  حق شد  شهید  خانۀ  حق            این  سعادت  را  کسی   بین  بنی  آدم  ندارد

برسر خوان گدایش هر که  بنشیند  بگوید           حاجتی  بر زرق  و  برق  سفرۀ  حاتم ندارد

در  جهان  آفرینش  جز علی  آزاد مردی            همسری   جز   د ختر  پیغمبر  اکرم  ندارد

تا قدم  در قاب  او ادنی  نبی زد با تعجب            دید   آنجـا   میزبانی  غیـر  ابن   عم  ندارد

گر ندارد حبّ  دنیا  شاعر ژولیده  در دل            حبّ  مولا  دارد و از  فیض عقبا  کم ندارد