تا  که  دل را  بسته  بر زلف  چلیپایت  کنم

 دوست دارم شمع گردی تا که من پروانه وار

                                     تا  نفس   دارم   طواف  روی  زیبایت  کنم

 دوست دارم  خانه خانه، دره دره ، کو به کو

                                    آنقدر  گردم   به   دنبالت  که   پیدایت   کن

 دوست دارم  پای تا  سر چشم  گردد، پیکرم

                                    تا  به  سیری  دیده  را  محو  تماشایت  کنم

دوست  دارم  زنده  باشم  تا  ببینم  روی  تو

                                  تا  به  جای  هدیه  جان  خویش  اهدایت  کنم

  یوسف زهرا  بیا  تا خویش را  ژولید ه وار

                                  واله  و   دیوانه   و   مشتاق   و  شیدایت کنم

                                                      « ژولیده نیشابوری »          

                                                بسمه تعالی

دیدن روی  تو و دادن  جان مطلب  ما ست    پرده  بردار زرخساره که جا ن بر لب ماست

بت  روی   تو  پرستیم   و ملامت   شنویم     بت پرستی اگراین است که  این مذهب ماست

گر چه  در مکتب عشقیم  همه  ابجد  خوان    شیخ  را پیـر خـرد  طـفل  ره  مکتب  ما ست

شرب می با لب شیرین  توما  راست حلال    بی خبر زاهد ازاین  ذوق که  درمشرب ماست

نیست جزوصف رخ و زلف توما را سخنی   در همه سال و مه این قصۀ روز و شب ماست

چرخ عشقیم  و تو ما را چو مهی زیب کنار   خون دل چون شفق واشک روان کوکب ماست

اینکه نامش به  فلک مهر جهان افروزاست    روشن است اینکه یکی ذرّه زتا ب وتب ماست

خواستم  تا  که  شوم  بستۀ   فتراکش  گفت   فرصت این بسکه سرت خاک سُِِم مرکب ماست

هرآنزمان که یادی ازغصب خلافت کنم   یاد چو ازغدیرخمّ  ونقض بیعت کنم

به  اولی  و  دومی  همیشه   لعنت  کنم    بدین عمل یقین که ازعلی حمایت کنم

                           این بودازاصول دین شیعۀ اثنی عشر

                           بگو به  آواز جلی لعنت حق  برعمر

هرآنکسی که دردلش ولای ایشان بود   زحیض یازناویا که شرک شیطان بود

مکانشان به  دوزخ و آتش سوزان بود    مخا لف  خدا  و  پیغمبر  و قرآن  بود

                           به عمرسودی نبردبه جززیان وضرر

                           بگو به  آواز جلی  لعنت حق  برعمر

 چونکه اساس دین مامحبت وکین بود   کینۀ  ما به  او به  مقتضای  ایمان  بود

خدا چنین گفته که او مخالف دین بود    جان خودت لعنت حق سزای بیدین بود

                           وای برآنکسی که شدزدین حق بیخبر

                           بگو به آواز جلی  لعنت  حق  برعمر

 لعنت او شد به خدا مذهب و آئین  ما   دشمنی اش علامت خلوص  در دین ما

به  خاطر خدا  بود دشمنی  و کین ما   نفاق او مسلّم است به  چشم حق بین ما

                          زکفروبدعتش شده جهان پرازشوروشر

                          بگو به  آواز جلی  لعنت  حق  بر عمر

هرآنکه لعنت به عمرزروی ایمان کند   ثواب او مطابقت  به  ختم  قرآن  کند

به  لعن  او بندگی  خدای  رحمان کند   بدین عمل خدابه بنده لطف واحسان کند

                          خدابکن عذاب  او تودم  به  دم بیشتر

                         بگو به  آواز جلی  لعنت  حق  بر عمر

ز بعد رحلت  نبی آن سگ شوم دغا    شیرخدا خانه نشین کرد به ظلم وجفا

نشاند گوساله ای  به مسند مصطفی    ببین نفاق وکفر خودچسان نمودبرملا

                        تو خود اگر عاقلی  نما  قضاوت  پسر        

                        بگو به  آواز جلی  لعنت  حق  بر عمر

گفتم : که روی خوبت از من چرا نهان است       گفتا: تو خود حجابی ، ورنه سخن عیان است

گفتم : که  از  که  پرسم ، جانا  نشان  کویت      گفتا: نشان چه پرسی، آن کوی بی نشان است   

گفتم:  مـرا  غم   تو ، خوشتـر  ز  شـادمانی      گفتا: که  در  ره  ما ، غـم   نیز  شادمان است

گفتم: که  سوخت   جـا نم  ، از  آتش  نهانـم       گفت: آنکه سوخت اورا،کی ناله یا فغان است

گفتم: فراق  تا  کی؟ گفتا: که  تا   تو  هستی        گفتم: نفس همین است ؟ گفتا:سحن همان است

گفتم: که  حاجتی  هست، گفتا: بخواه  از ما         گفتم: غمم   بیفـزا  ، گفتا :  که  رایگان است

                                 گفتم: زفیض بپذیر، این نیم  جان که دارد

                                 گفتا: نگاه  دارش ُ غمخانۀ  تو جان است

کسی  که  شام  غریبان  ما سحر می کرد

                                    درون حجره غریبانه  ناله سرمی کرد

چنان  به  ناله  به  فرق  ستمگران  کوبید

                                    که ناله اش به دل سنگ هم اثرمی کرد

ز   شرّ  فتنه  گران   در امان   نشد  آنی

                                     به جرم آنکه طرفداری ازبشرمی کرد

چنان به زهرستم مغزاستخوانش سوخت

                                    که لاله  درغم  او ناله از جگرمی کرد

چوشخص مارگزیده به خویش می پیچید 

                                    که روزرا ز شب تیره تیره ترمی کرد

ز   ظلم   معتمد   پست  ،   زادۀ   زهرا 

                                   ز خا لقش  طلب   دیدن   پسر می کرد

پسرنهاد سرش را به دامن و چون  شمع

                                  ز سوز آتش هجران ، پدر پدر می کرد

بنال  همچو  نی  از دل  که  در دم  آخر

                               به یاد مادرخود  یاد میخ د رمی کرد                

حدیث صورت وسیلی بزیرلب می خواند

                                چنانچه شاعر"ژولیده " دیده تر می کرد

نویسنده: میخانه عشق ׀ تاریخ: سه شنبه 22 بهمن 1389برچسب:,

׀ موضوع: <-PostCategory-> ׀

                                         مصائب شب یازدهم

امشب شب غریبی اولاد مصطفی است       

                                                زینب اسیرشمروحسین سر زتن جداست

ازخیمه های  سوخته  بس دود  بر فلک   

                                                رخسارماه  وچهرۀ خورشید بی ضیاست

اطفال   بی   پدر  به  بیابان  در  آفتاب  

                                                آن یک دل شکسته وآن یک برهنه پاست

شصت وچهارزن همه بسته به ریسمان   

                                                یک را چورعدناله ویک راچونی نواست

لیلابه آه وناله چومجنون به کوه ودشت   

                                               اکبر  هـزار  پـاره  ز  شمشیر  اشقیـا ست

بیرق نگون ومشک تهی سینه پرززخم  

                                              عباس  را  جدا  ز  بدن  دست  از جفاست

گهواره ماند خالی واصغر به مهد خاک 

                                               از  سینۀ  رباب  ز غم  نـاله   بر سماست

مهر  رخ   سکینه   ز سیلی  و  تشنگی 

                                               نیمی  چو  ماه نیلی  ونیمی چو کهرباست

بر  روی  تخت  زر  پسر  سعد سنگدل 

                                             عریان بروی خاک تن سبط مصطفی است

امشب ای شمع گرازدیده روداشک رواست 

                                            که  شب ماتم  جانسوز ولی نعمت  ماست

امشب ای شمع چومن اشک بیفشان وبسوز 

                                            خاصه برحال غریبی که غریب الغرباست

یا رب  این  آه غم  انگیز ز کاشانۀ  کیست  

                                            یا رب این نالۀ جانسوزغریبی زکجاست ؟

شمع    بر  حال   پریشان   غریبی   گرید

                                            که  گدازان  جگرش  ازستم  زهر جفاست

ای   ابا صلت  در  خانه   به   بیگانه  ببند

                                            که جواد از ره  دور آید ومهمان رضاست

گو به  معصومه  به  بالین  برادر  بشتاب  

                                            که رضا دستخوش محنت واندوه و بلاست

جامۀ  سوگ  بپوشیم   که  ایام  غم  است  

                                           اشک  ماتم   بفشانیم  که   شبهای  عزاست

آه    کز  جور   ستمکاری   مأمون   پلید 

                                            نالۀ   غربت   سلطان  خراسان  بر خاست

خاک بر فرق  تو ای دهر که برخاک تپید 

                                        گوهری کزصدف عصمت وناموس وحیاست

چه رضایی که  ستوده ست  بَرِ دشمن و دوست 

                                           چه  رضایی  که   پسندیدۀ  مردان  خداست

چه  مقامی  که  بود   قبلۀ  اصحاب  یقین   

                                           چه  حریمی  که  زیارتگه ارباب  صفاست

این  رضا کیست که دلها همه خوشنود ازاوست  

                                           این  رضا کیست که بردرد دل خلق دواست

 بحرامواج فضائل که روان از لب اوست

                                           نهرهایی  که  روانبخش  تر از آب   بقاست

ای  ضعیفی  که  تو راپشت  و پناهی نبود  

                                           شو پناهنده  به  شاهی که معین  الضعفاست

ساکن  کوی رضا  باش که  این  ابر کرم  

                                           سایه  رحمت   او  بر سر سلطان و گداست

در  دبستان   رضا   درس  فضیلت  آموز  

                                           که  دبستان  رضا مکتب  تسلیم و رضاست

دامن   ضامن  آهو مده  از دست   که  او   

                                           دوست  را ضامن وفریا درس روزجزاست

                      سخن   سوختگان   سوزی  و  حالی   دارد 

                      لیک سوزنده ترازهرسخنی شعر"رسا"ست

مـا تم  جها نسوز  خـا تم  ا لنبییّن  ا ست   یا که آخـرین روزصـادرنخستین است

روز نوحۀ  قرآن  درمصیبت  طاهاست   روزنا لـۀ فـرقان ازفـراق یا سین است

خـاطری  نباشد   شاد  در  قلمرو  ایجـاد   آه ونا له وفریاد د رمحیط تکـوین است

کعبه را سزد امروز رو نهد  به  ویرانی   زانکه چشم زمزم راسیل اشک خونین است

صبح  آفـرینش  را  شـام   تـار بـاز  آمد    تیره اهـل  بینش را دیدۀ جهان بین است

رایت شریعت را نوبت نگونساری است   روزغربت اسلام روزوحشت دین است

شاهد حقیقت راهردوچشم حق بین خفت   آه بانـوی کبـری همچو شمع با لین است

هــادی طریقت  را زند گی  به  سـرآمـد    گمـرهـا ن امّت را سینه ای  پرازکین است

شاهبازوحدت  را بند غم  به گردون شد  کرکس طبیعت را د ست وپنجه رنگین است

شد همای فرّخ فر ّبسته با ل و بی شهپر عرصۀ جهان یکسرصید گاه شاهین است

خاتم  سلیمان را اهـرمن  به جـادو برد     مسند  سلیمانی   مرکز شیــا طین  ا ست

شب زغم نگیرد خواب چشم نرگس شاداب  لیک چشم هرخاری شب بخواب نوشین است

                             پشت آسمان  شد خم زیر باراین ماتم

                            چشـم  ابـرشد پـرنـم در مصیبت  خاتم

                                                                          " غروی اصفهانی "

بنال ای دل ز تاب غم  که  از  نو اربعین آمد

                                       به  دشت  کربلا  زهرا  ز  فردوس  برین آمد

بگیرند از دو سو تا درعزا بازوی  زهرا را

                                      برون ازروضۀ رضوان هزاران حورعین آمد

به  قصد کعبۀ  مقصود جابر، با دل  پر خون

                                       به  پابوس  مه   بطحاء   شه  ملک  یقین  آمد

چو بود از چشم نابینا، به گوش او  رسید آوا

                                       که  از شام  بلا  زینب  به  صد  آه  و اَنین آمد

به  دشت  نینوا  شور قیامت  باز  شد   بر پا

                                       که  با  خیل  اسیران  خواهر  سلطان  دین آمد

زچشم مادرش زهراروان شدخون دل ازغم

                                       به سوی  تربت   بابش  چو  زین  العابدین آمد

پریشان دید  تا  در کربلا جمع  اسیران  را

                                       به جای  اشک ،خون از دیدۀ  روح الامین آمد

سکینه گفت بازینب که این آن سرزمین باشد

                                       که   بهر قتل  بابم   شمر بی  ایمان  ز کین آمد

به سرزددست غم کلثوم درجائی که عباسش

                                       ز  جور اشقیا  از  صدر زین  روی  زمین آمد

کجا  اندوه  عاشورا  رود  ا ز  خاطر زینب

                                       که   شد  سوی  حرم   بهر  وداع   آخرین  آمد

علم  شد سرنگون، افتاد  تا دست علمدارش

                                       شه  د نیا  و د ین  از  این  علم  اندوهگین  آمد

بدست شاه  مظلومان علم  شد  پرچم ایمان

                                       گذشت از سر که  پا  بر جا  ازاو دین مبین آمد

شکیب ازکربلا بگذر بگو درکوفۀ  ویران

                                       چه ها   بر  آل   پیغمبر  ز خیل  مشرکین  آمد