شراب  تاک  ننوشم  دگر ز خمّ عصیر                      شراب پاک خورم  زین سپس زخمّ غدیر

به مهرساقی کوثر از آن شراب خورم                       که   دُرد  ساغر او  خاک  را  کند اکسیر

ازآن  شراب کزان  هر که  قطره ای بچشد                     شود  ز  ما   حصل   سرّ  کائنات   خبیر

به جان  خواجه چنان  مست آل یاسینم                       که  آید  از  دهنم  جای   باده  بوی  عبیر

دوصد قرابه شراب اربیکنفس بخورم                       که  مست تر  شوم اصلا  نمی کند توفیر

عجب  مدارکه گوهرفشان شوم امروز                     که  صد هزارم دریاست در درون ضمیر

برآن مبین که چوخورشیدچرخ عریانم                     بر آن  نگر که  جهان را دهم  لباس حریر

نهفته  مهر  نبی  گنج  فقر  در دل  من                     که  گنج   نقر، نیرزد  برش  به  نیم  نقیر

فقیر را به  زر وسیم  وگنج  چاره کنند                     ولی  علاج   ندارد  چو  گنج  گشت  فقیر

اگرچه عیدغدیراست وهرگنه  که کنند                      ببخشد   از  کرم   خویش   کردگار  قدیر

ولیک با دهن پاک وقلب پاک اولیست                     که    نعت  حیدر   کرّار  را    کنم   تقریر

نسیم  رحمت  یزدان  قسیم  جنّت ونار                     خدیو   پادشهان    پادشاه   عرش    سریر

دروغ  باشد اگرگویمش نظیری هست                      لیک  شرک ا گر گویمش  که  نیست نظیر

لباس  واجبی  از  قامتش  بلندتر است                      ولیک   جامۀ   امکان   ز قد اوست قصیر

اگر بگویم  حق  نیست گفته ام  ناحق                      و  گر بگویم   حق   است  ترسم  از تکفیر

بزرگ   آینه ای هست  در برابر حق                      که هر چه هست سرا پا در اوست عکس پذیر

نبد  ز  لوح   مشیّت   بزرگتر  لوحی                     که  نقش  بند  ازل  صورتش  کند  تصویر

دمی که رحمتش ازخلق سایه برگیرد                     هماندم  از همه  اشیاء ، برون   رود   تأثیر

زهی  به  درگه  امر توکائنات مطیع                      خهی   به  ربقۀ   حکم   تو  ممکنات  اسیر

چه جای  قلعۀ خیبر که روز حملۀ تو                    به  عرش زلزله   افتد  چو  بر  کشی  تکبیر

توئی یدالله وآدم صنیع رحمت توست                    که کرده ای   گل  او را چهل  صباح  خمیر

گمانم   افتد  کابلیس  هم   طمع  دارد                     که  عفو  عام   تو   آخر  ببخشدش   تقصیر

به  هیچ  خصم نکردی  قفا مگر آندم                   که   عمروعاص   قفا  بر زد  از  ره  تزویر

    این حریم  کیست؟! کز جوش ملائک  روز بار                                    نیست  در وی  پرتو خورشید  را راه  گذار

   کیست؟!  یا رب  شمع این  فانوس کزنظاره اش                                    آب  می گردد  به  گرد دیده ها   پروانه وار

   این  شبستا ن  خوابگاه  کیست ؟! کز موج  صفا                                   دود  شمعش می رباید دل چو زلف  مشکبار

   یا رب  این خاک گرامی مغرب خورشید کیست                                    کز فروغش  می شود  چشم  ملائک اشکبار

   این  مقـام   کیست؟!  کز هــر  بیضۀ   قند یل  او                                 سر بـر  آرد   طائری  چون  جبرئیل  نامدار

   کیست  یا  رب  در پس این پرده کزانفاس خوش                                  می برد از چشمها  چون  بوی  پیراهن غبار

   جلوه گاه  کیست  یا رب  این  زمین  مشک خیز                                 کز شمیمش می خورد خون نا ف آهوی تتار

   ساکن  این  مهد  زرین  کیست؟! کز شوق  لبش                                  شیر می جوشد  ز پستان  صبح را بی اختیار

   این همایون بقعه یا رب ا زکدامین سرورست ؟!                                  کز شرافت  می زند   پهلو  به عرش کردگار

   سرور دنیا و د ین  سلطان  علی موسی  الرضا                                  آن که  دارد  همچو  د ل در سینه  عالم  قرار

   جـدول   بحـر  رسا لت   کـز  وجود   فا ئضش                                  خاک پاک  طوس شد ازبحررحمت  مایه دار

   گـوهـر    بحـر   ولایت   کـز  ضمیر  انـورش                                  هرچه  در نه  پرده  پنهان  بود  گردید آشکار

   آن که  گر اوراق  فضلش را به  روی هم  نهند                                 چون لباس غنچه گردد چاک این نیلی حصار

   آسمان  از باغ   قد رش  غنچۀ   نیلوفری  است                                 یک  گل  رعنا ست از گلزار ا و لیل  و نهار

   مهـرۀ  مـومی  است  در سـر  پنجـۀ  او اسـمان                                 می دهد اورابه هر شکلی که می خواهد  قرار

   بوی گل درغنچه ازخجلت حصاری گشته است                                تا   نسیـم   خلـق  او   پیچیده  در  مغـز  بهـار

   تیغ  ا و  چون  سر بر آرد  از  نیـام  مشک فام                                می شود  صبح   قیامت  از  د ل  شب  آشکار

   آن که  تیغ  کهکشان  در قبضۀ  فرمان  اوست                                 چون تواند  خصم  با او تیغ  شد  در کارزار؟

   چون تواند  خصم  روبه باز با  او پنجه  کرد ؟                                 آن که  شیر پرده را  فرما نش  آرد  در شکار

   همچو  معنی در ضمیر لفظ  پنهان گشته  است                                در  رضای  او  رضای   حضرت  پروردگار

   شکوۀ  غربت  غریبان  را  ز خاطر  بار بست                               در  غریبی   تا  اقامت  کرد   آن   کـوه   وقار

   زهـر  در  انگور  تـا  دادند   او  را  د شمنا ن                                 مـاند   چشم   تـاک  تا  روز  قیا مت   اشکبار

   وه  چه  گویم  از  صفای  روضۀ   پر  نور او                               کز فروغش  کور روشن  می شود  بی اختیار

   می توان   خواند   از  صفای  کاشی  دیوار او                               عکس  خط ّ  سرنوشت  خلق  را  شبهـای   تار

   خیره  می شد  دیده ها  از دیدنش  چون  آفتاب                                گـر   نمی شد    قبّـه   نـورانی    او   زرنـگار

   همچو اوراق  خزان با ل ملائک  ریخته است                                هر  کجا  پا  می نهی  در  روضۀ  آن  شهریار

   می توان  رفتن  به  آسانی  به   با ل  قد سیا ن                               از  حـریم   روضۀ  او  تا  به  عـرش  کـردگار

   قلزم  رحمت  حبابی  چند   بیرون  داده  است                                نیست  قند یل اینکه می بینی  به  سقفش  بیشمار

   هر شب از گردون  ز شوق سجده خاک درش                               قدسیان  ریزند   چون  برگ  خزان از شاخسار

   اشک  شمع  روضۀ   او  را  ز دست  یکد گر                              حـور و غلمـان  می ربا یند  از  برای  گوشوار

   بس که  قران  در حریم  ا و  تلاوت  می کنند                                صفحۀ  با ل  ملائک   می شود   قـرآن  نگـا ر

  هر شبی صد بار ازموج  صفا در روضه اش                               در غلط  از  صبح   افتد  زاهد   شب  زنده دار

   حسن  خلقش  د ل   نمی بخشید اگر زوّار  را                               آب می شد از  شکوهش   زهره ها   بی اختیا ر

   از سـر  دربـانی  فردوس ،  رضوان  بـگذرد                               گر   بـدانـد   می کنند ش   کفشـدار   این  مـزار

   خضر تر دستی  که میراب زلال زندگی است                              می کنـد   سقّـا ئی   این  آستـان   را   اختیـا ر       

   می کند  با  اسب  چوب   از آتش  دوزخ  گذر                            هر  که   را  تابوت   گردانند   گرد   این  مزار

   چشمۀ  کوثـر  به  استقبا لش  آید  روز  حشـر                            هر که  را  زین  آستان   بر جبهه   بنشیند  غبار

   از فشـار  قبـر  تا   روز  جـزا   آسوده  است                             هر که   اینجا  از  هجـوم   زائران   یابد  فشا ر

   هر که   باشـد  در  شمـار  زائـران  درگهـش                              می تواند   شد    شفیع   عـا لمی    روز   شمآ ر

   آتش دوزخ  نمی گردد به  گردش  روز حشر                            از سر  اخلا ص  هر کس  گشت  گِرد  این مزار

                                            آن که  باشد  یک  طواف  مرقدش  هفتاد حج  

                                          فکر(صائب) چون تواند کردفضلش راشمار؟

هرکه دردل وجد وحالی ازغم جانان ندارد

                                                     گر بود  دریای  دانش  گوهر عرفان  ندارد

هرکه چون پروانه گردشمع بی پروانسوزد

                                                    بزم  جانش  روشنی  از جلوۀ  جانان  ندارد

بالب جانبخش جانان هرکه جویدآب حیوان

                                                     می   نداند   لذت  آن  چشمۀ  حیوان  ندارد

آن مسیحا  دم کند گرجلوه ای  درکوه سینا

                                                     طاقت   دیدار او  را  موسی  عمران  ندارد

دیده ای  باید که  بیند روی آن ماه  دل آرا

                                                    ورنه خورشیدازکسی رخسارخودپنهان نارد

هر که  درمعنی نبیند صورتش درآفرینش

                                                    نسبتی  از راه   بینش  با  شه  مردان  ندارد

خسروی کزبی نیازی خادم درگاه جاهش

                                                   حاجتی  برتخت و تاج  قیصر وخاقان ندارد

خواجۀ عالم  علی  مرتضی  شاه  ولایت

                                                  آنکه درگاهش به ازروح الامین دربان ندارد

شهسوارآسمان  پیما که در میدان  قدرت

                                                 خوشتر از گوی  زمین درحلقۀ  چوگان ندارد

مظهر خلاّق  اکبـر مظـهـر  آیات  داور

                                                  آنکه  جز  او  ناخدائی  کشتی  امکان  ندارد

در امور دین  و دنیا جز ولیّ ذات یکتا

                                                 هیچ   بازوی   توانا    قدرت   یزدان   ندارد

از  کمال  ذوالجلالی  ازجمال لایزالی

                                                هیچکس در بی مثالی  چون علی عنوان ندارد

عون حق عین عنایت آنکه ازراه هدایت

                                               غیر او  ملک   ولایت    والی   ذی  شأن  ندارد

برسرخوان ولایش گر بری دست  تمنا

                                                لقمه ای   یابی  که   آگاهی  از آن   لقمان ندارد

ذات باری در دوعالم  بهریکتایی مسلم

                                               چون   ولی  الله  اعظم   حجّت  و برهان ندارد

حیدرصفدرهژبر سالب غالب که گویی

                                               برق  تیغش  را  به  محشر  آتش   نیران  ندارد

داور روز قیامت آنکه  درگاه  جلالش

                                                پاسبانی  تا  سحر هر شب  به  از کیوان  ندارد

مهرشاه  اولیاء بر هردلی ازجان نتابد

                                               آن  صدف  در سینه  پنهان  گوهر ایمان  ندارد

ازکلام الله  ناطق هرکه تعلیمی نگیرد

                                               آگهی   از   کنــز   علم     ایـزد    منّان   ندارد

درنجف هرکس بماند درجوارشاه مردان

                                                تا  ابد  در سر  هوای  روضۀ  رضوان  ندارد

دامن  مولای  قنبرهر مسلمانی نگیرد

                                               آن  مسلمان  نسبتی   با  بوذر  و  سلمان   ندارد

یاعلی ازتاب دوری گرچه ازدل درحضوری

                                              چون  شکیب ازناصبوری  طاقت حرمان  ندارد

یوسف عشقم  منای قرب زندان  من  است      کنج زندان،تیره چون شام غریبان من است

آه  سردی  کز  درون  سینه ام   آید  برون      گرمی بازار عشق  و قلب سوزان من است

قطرۀ  اشکی  که می ریزد ز جام  دیده ام      روشنی بخش دل  و شمع  شبستان من است

پای یوسف گربدین زندان رسدجان میدهد      گر  ببیند سندی  شاهک  نگهبان  من  است

هر زمان  می آید آن   بیدادگر بر صورتم      میزند سیلی نمی گوید که مهمان مکن است

بر  تنم  آثار  ضرب  تازیانه  بسته   نقش      این  سزای  خواندن  آیات  قرآن  من  است

زیر زنجیر گران بر لب  رسیده  جان من      آنچه از من مانده باقی جسم بیجان من است

شاعر"ژولیده" می گوید به صد سوزجگر      یوسف عشقم  منای  قرب  زندان  من است

چو شد به  نيمۀ  شعبان  هلال ماه  تمام        رسيد   م‍‍‍ـژدۀ   رحمت  ز  ايزد  عـلاّم

بگوبمطرب خوشخوان بگيرني درچنگ        بگو به ساقي مستان  بريز مي در جام

به بوي رحمت رحمن در اين مه ميمون        دميده  راح روان  روح تازه دراجسام

به  جام عيش و طرب بادۀ نشاط  انگيز         فكنـده   شعلۀ  آذر  به   خـرمن   آلام

به  بزم عام ، ظريفان تمام  گرم  سرور        به بزم خاص،حريفان مدام مست مدام

به  فرّ مولد مهدي در اين  همايون عيد        دلي   نمانده  مكـدّ ر  ز  محنت   ايّـا م

ز شوق  لالۀ  رخسار آن  گل  بي  خار       دراين چمن  لب  نرجس چو غنچه  شد  بسّام

مهي  كه بدرجما لش چو مهرعا لمتاب        زدوه   ز آينـۀ  روزگار  زنگ   ظـلام

ظهور قادرمطلق  كه از بروز صفات         فزوده  گوهر  ذاتش  به  حيرت  اوهام

نتاج   آدم  و  حـوّا  پنـاه   خيل   امـم         دليـل   خالق   يكتـا   سليل   فخـر  انام

كليم   طور صفا  يونس  سليمان  جاه         عزيز مصر  بقاء  يوسف  مسيح  كلام

كنوز   حكمت   يـزدان  مبيّن   قـرآن         رمـوز  دفتـر   ايمان   مـروج    اسلام

به روز فتح و ظفر حيدر ستوده  سير         به  گاه  علم و عمل احمد خجسته مرام

يگانه غوث دوعالم  كه بهر تعظيمش         هزار بار  نمايد   فلـك  قعــود  و قيــام

مدار  دايـرۀ   كن  فكـان  امام  زمان         كه هر چه هست  بدو قائم است تا بقيام

شهاتوئي كه به دوران عدل واحسانت         نديده   ديـدۀ   برجيس   خنجـر  بهـرام

برآستان  جلالت  چو  جبرئيل  امين          ستاده اند  قضا  و  قدر  به  جاي غلام

بقصدطوف حريم توآسمان همه شب          ز نور ماه  به دوش افكند  همي  احرام

ز  كيمياي  نظر  قدر  بهرمان 1  يابد         اگر ز چشم عنايت  نظر كني  به رخام

به  عهد عدل  و عطاي  تو برّۀ  آهو         به  جاي لاله  نهد  پا  به  ديدۀ ضرغام

چه جوهري توكه اجرام ازمخاط و محيط          ز قبض و بسط تو جويند جنبش  و آرام

خوشادميكه زرخ طيلسان براندازي          كه نور صبح سعادت  برآيد از دل  شام

                        چو در ثناي تو عاجز بود زبان شكيب

                        به گاه  مدح  تو گيرد  ز قدسيان الهام

 1/ بهرمان:ياقوت سرخ

رفتی  و رفت  از کفم  صبرمن و قرار من        رفتی  و بعد  تو بود ، وای به روزگارمن

راحت جسم وجان من توبودی ایفاطمه جان       رفتی  و رفت از کفم صبر من  و قرارمن

رفتی  و رفت  از کفم شور و نشاط  زندگی        تو رفتی و ز رفتنت گشت خزان بهارمن

نخل امید و زندگی بود،چه  وقت برگ ریز       وقت  خزان   تو  نبود  ای گل  اعتبارمن

تا ز کنار من روان ، راحت  جان من شدی        سیل  سرشک را  ببین روانه در کنارمن

گرچه زخانه رفته ای ازدل ودیده کی روی       دل  ز  پی   تو همچنان  دیدۀ  اشکبار من

بی توچوصیدبسته ام به دام مرگ و زندگی        بعد تو زهرغم بود شربت خوشگوار من

ای چونبی مرا معین،بعد تو چون  کند علی       دگرچه کس توان شودمونس وغمگسارمن

تسلّی  خاطر  من   تو  بودی  از  بعد  نبی         بهر  تو  بود در طپش قلب  امیدوار من

بگو   برای  مصطفی  قصّۀ   جانگداز  ما        ز بازوی  خستۀ  خود از دل سوگوار من

نزد   نبی  دو  شاهدند  از ستم  امّت  دون        صورت   نیلی   تو  و  سینۀ   داغدار من

نشان مصطفی دهی چوپهلوی شکسته ات         یاد  کن  ای عزیز من از رخ شرمسارمن

مگو به  او زمحسن و شهادت  و تختۀ  در       آتش  اندوه  و الم  مزن  به  پود  و تارمن

                         زدی به زخم دل نمک "صاعد"ازاین سرودغم

                        گریۀ   بی   امان   ربود   ا ز  کفم   اختیار من 

 بیت  معمور ولایت را اجل  ویرانه کرد          آنچه را باخانه صدچندان بصاحبخانه کرد

 شمع روی روشن زهراچوآنشب شد خموش          زهره ساز و نغمۀ ماتم در آن  کاشانه کرد     

  آه   جانسوز  یتیمان  اندر آن  ماتم  سرا           کردآشوبی که عقل محض را  دیوانه کرد

  داغ  بانو کرد عمری با  دل آن شهریار           آنچه  شمع  انجمن  یکباره  با  پروانه کرد   

  شاه باآن پر دلی دل ازدوگیتی برگرفت           خانه را کانشب تهی زان گوهریکدانه کرد

  بارها کردی  تمنّای  فراق  جسم وجان            چونکه یاد ازروزگاروصل آن جانانه کرد

 سر به زانوی غم و با غصّۀ  بانو قرین          عزلت  از هر آشنائی بود  وهر بیگانه کرد

  شاهدهستی چو از پیمانۀ غم نیست شد            باده نوشان را خراب از جلوۀ  مستانه کرد

  ساقی  بزم  حقیقت  گوئیا  از  خمّ  غم           هرچه درخمخانه بودی اندرآن  پیمانه کرد

                                  مفتقرراشوری ازاندیشه بیرون ازسراست

                                 هر دم  اورا ازغم  بانو نوائی دیگراست

                                                  بسمه تعالی

سینه ای   کز  معرفت  گنجینۀ  اسرار  بود              کی  سزاوار  فشار آن  در و  دیوار  بود

طور سینا ی   تجلّی   مشعلی  از  نور  شد             سینۀ  سینای  وحد ت  مشتعل  از  نار بود

نا لۀ   با نو  زد  ا ند ر خرمن  هستی  شرر             گویی اندر طور غم چون  نخل آتشبار بود

آنکه  کردی  ما ه  تابان  پیش  او  پهلو تهی             از کجا  پهلوی او  را  تا ب  آن  آزار بود

گردش  گردون دون بین  کز جفای  سامری              نقطۀ   پرگار  وحد ت  مرکز  مسمار بود

صورتش نیلی شدازسیلی که چون سیل سیاه             روی گیتی زین مصیبت تا  قیامت  تار بود

شهریاری  شد  به   بندِ   بنده ای  از  بندگان             آ نکه   جبریل  امینش   بند ۀ   دربار  بود

از قفـای   شـاه  ، بانو  با   نوای   جا نگـداز             تا  توانا یی  به  تن ،  تا  قوّت  رفتار بود

گرچه بازوخسته شدوزکار دستش بسته شد               لیک    پا ی  همتش  بر  گنبد   دوّار بود

                                   دست بانو گر چه ا زدامان شه  کوتاه  شد

                                   لیک بر گردون بلنداز دست آن گمراه شد