تا  درِ  بیت الحرام  از آتش بیگانه  سوخت          کعبه ویران شدحرم ازسوزصاحبخانه سوخت

شمع  بزم آفرینش  با  هزاران  اشگ  و آه         شد  چنا ن کز دود آهش  سینۀ  کاشانه سوخت

آتشی  در  بیت  معمور  ولایت   شعله  زد         تا ابد زان شعله هر معمرو هر ویرانه سوخت

آه  از آن  پیمان شکن  کز  کینۀ  خمّ   غدیر        آتشی افروخت تا هم  خمّ  وهم خمخانه سوخت

لیلی  حسن  قدم  چون سوخت ازسر تا قدم         همچومجنون عقل رهبر را  د ل دیوانه سوخت

کلشن  فرّخ    فر  توحید  آن  دم   شد  تباه        کز سموم شرک ، آن شاخ  گل  فرزانه سوخت

گنج  علم  و معرفت شد طعمۀ افعی صفت         تا  که  از  بیداد  دونان  گوهر  یکدانه  سوخت

حا صل   باغ   نبوّت   رفت   بر  باد   فنا         خرمنی  در  آرزوی  خام  آب  و دانه  سوخت

کرکس دون پنجه زد برروی طاووس ازل         عالمی  از  حسرت  آن  جلوۀ   مستانه  سوخت

                                 آتشی  آتش  پرستی در  جهان  افروخته

                                 خرمن اسلام و د ین را تا قیامت سوخته

درسری نیست که سودای سرکوی تونیست               دل  سودا زده را جزهوس روی تونیست

سینۀ  غمزده ای نیست که  بی روی و ریا               هد ف   تیـر  کمانخـانۀ   ابروی  تونیست

جگری نیست که ازسوزغمت نیست کباب                یا  دلی  تشنۀ  لعل  لب  د لجوی تونیست

عارفـان   را  ز  کمند   تو   گریزی   نبود              دام  این سلسله  جزحلقۀ  گیسوی تونیست

نسخۀ   دفتر  حسن   تو  کتابی  است  مبین             ور بود  نکتۀ سربسته به جزموی تونیست

مــاه   تا بنده   بـود  بنـدۀ   آن  نـور  جبین              مهر رخشنده به  جز غرّۀ  نیکوی تونیست

خضرعمری است که سرگشتۀ کوی تو بود             چشمۀ نوش بجز قطره ای ازجوی تونیست

نیست شهری که زآشوب توغوغایی نیست             محفلی نیست که  شوری زهیاهوی تونیست

                            مفتقر درخم  چوگان تو گویی ،گویی است

                            چرخ با آن عظمت نیز به جزگوی تونیست

شب جدایی  تو روز واپسین  من است                  که  ناله همنفس و گریه  همنشین من است

میان  گبر و مسلمان از آن  سرافرازم                  که زلف وروی توآیات کفرو دین من است

به عرصه ای که درآیندخیل سوختگان                  منم   که  داغ   تو  آرایش  جبین  من است

فتا د ه  تا  نظرم  بر  کمان  ابروی  تو                 چه دیده ها که زهرگوشه درکمین من است

از آن زمان که زمین بوس آستان توام                  سر ملوک جهان  جمله  بر زمین  من است

به  تختـگاه  محبت  من  آن  سلیمـا نم                  که  اسم  اعظم  تو نقش  بر جبین من است

من آن وجودشریفم که درقلمرو عشق                  کمینه  خاک  رهت  جان  نازنین  من است

به  شادی  دو جها نش نمی توان دادن                 غمی  که  از تو نصیب  دل غمین من است

فروغی ازشرف خاک آستانۀ  دوست                 تجلّی   کف   موسی   د ر آستین  من است

بهشتی  روی من از گلستان رخ  نقاب افکن           دهان  باغبان و شبنم و  گل را به  آب افکن

خمار  انتظار  مقد مت  ما  را  فکند  از  پا            به ساغربانگاهی باده نوشان راشراب افکن

بود کم  فرصت ما  تا رسد نوبت به ماساقی           به  جام   بادۀ   دیدار، معجون  شتا ب افکن

به بزم عام خود باری صلا ده عاشقا نت را          غریو شورو شادی در نهاد شیخ وشا ب افکن

گره از طرّه بگشا  تا جهان را نافه پرسازد           نسیم  عشق را همره شمیم  مشک  ناب افکن

بغلتد تا  ستمگرهر کجا  باشد  به خون خود          خدا را ذوالفقار حیدری  در پیچ  و تاب افکن

دم  سرد  خزان افسرد، نخل دین حق، بازآ           بهار ما  طراوت  را  به  باغ  بوتراب  افکن

ز بیم دشمنا نت  قلب یاران  تا به کی لرزد           بیا زین پس به جان دشمنا نت اضطراب افکن

سیه  شد زندگی ازابر ظلمت بر خداجویان           بیا از مهر طرحی نو در این دیرخراب افکن

بنالدتابه کی صاعدتوخوددانی چه میخواهد          ز راه  لطف  کارش با  دعایی مستجا ب افکن       

ای دل غلام شاه جهان باش وشاه باش                  پیوسته   در  حمایت  لطف  اله  باش

ازخارجی هزاربه یک جو نمی خرند                  گو کوه  تا  به  کوه  منافق  سپاه  باش

چون  احمدم  شفیع  بود روز رستخیز                  گو  این  تن  بلا کش  من پرگناه باش

آنرا که  دوستی علی نیست کافر است                  گو زاهد  زمانه  و گو شیخ  راه باش

امروز  زنده ام  به  ولای  تو یا  علی                  فردا  به روح  پاک امامان  گواه باش

قبـر امام  هشتم  و  سلطان د ین رضا                  از جان  ببوس و بر درآن بارگاه باش

دستت نمی رسد که بچینی گلی زشاخ                  باری  به  پای  گلبن ایشان  گیاه  باش

مرد  خدا  شنا س که  تقوا  طلب  کند                 خواهی سفید جامه وخواهی سیاه باش

                                   حافظ  طریق بندگی  شاه   پیشه کن

                                    وانگاه درطریق چومردان راه باش

مـا تم   جها نسوز  خـا تم  ا لنبییّن  ا ست           یا   که  آخـرین   روز  صـادر  نخستین است

روز نوحۀ   قرآن  در مصیبت  طاهاست           روز  نا لـۀ   فـرقان  از فـراق  یا سین  است

خـاطری   نباشد   شاد  در  قلمرو  ایجـاد           آه  و  نا له  و فریاد  د ر محیط  تکـوین است

کعبه  را سزد امروز رو  نهد  به  ویرانی          زانکه  چشم زمزم  راسیل اشک خونین است

صبح   آفـرینش  را  شـام   تـار  بـاز  آمد           تیره  اهـل  بینش  را  دیدۀ  جهان  بین  است

رایت  شریعت را  نوبت نگونساری است           روز غربت  اسلام  روز وحشت  د ین است

شاهد  حقیقت را هردو چشم حق بین خفت          آه   بانـوی  کبـری  همچو  شمع  با لین  است

هــادی  طریقت  را  زند گی  به  سـرآمـد           گمـرهـا ن امّت را سینه ای  پر از کین  است

شاهباز  وحدت  را  بند غم  به گردون شد          کرکس  طبیعت را د ست و پنجه رنگین است

شد همای  فرّخ فر ّبسته  با ل  و بی  شهپر         عرصۀ  جهان  یکسر صید  گاه  شاهین  است

خاتم   سلیمان  را  اهـرمن  به  جـادو  برد          مسند   سلیمـا نی   مـرکـز  شیــا طین  ا ست

شب زغم نگیرد خواب چشم نرگس شاداب          لیک چشم هرخاری شب بخواب نوشین است

پشت  آسمان  شد  خم  زیر بار  این  ما تم          چشـم   ابـر  شد   پـر  نـم   در مصیبت  خاتم

                                                                          " غروی اصفهانی "

بار غـم   فرود  آمد  در  زمین  ماریه  با     هرچه غصّه بود آمد دلخراش وسینه گداز

                                  یا که کاروان  حجاز در حریم  محرم راز

بود   شـور رستا خیز یا  نوای   غمـزدگان    هـرد لی  ز غم   لبریز  داد  را ز و نیاز

                                  حلقۀ  ستم   زدگان ، با  شه  غریب  نواز

 نوگلی چوغنچه شکفت نغمه زدچوبلبل زار  با پدربه زاری گفت کامده به سوز وگداز

                                  زار همچو مرغ هزار،پروریدۀ  تو  به  ناز

خار  پای  ما  بنگر خواری  ا سیران   بین     چون کبوتربی پرغرقه خون ز پنجۀ  باز

                                  حال دستگیران بین نیمه جان ز رنج  دراز

بانـوان   د ل  بریا ن  در کمنـد   اهل  ستم      روی اشترعریان نه عماری ونه حجاز

                                   زیربنداهل ستم ، صبح وشام در تک و تاز

کودکان خونین د ل همچو گوی سرگشته      دشمنان سنگین دل هریک ازنشیب وفراز

                                  یاچوبخت برگشته یا،همچو تیر خورده گراز

شام  ماتم  ما  بود  صبح  عید  مردم  شام      مرکـزتما شا  بود  بانـوان  میـر  حجاز

                                   آه  از آن  گروه  لئام ،با نقاره  و دف  ساز

از یزید و آن محفل د ل لبا لب خون است    ما غمین واوخوشدل،اوبه تخت زربه فراز

                                    دیده رودجیحون است ماچوسیم در دم گاز

کعبه راشکست افتاد زانچه رفت برسرتو    د ست  بت  پرست  افتاد  قبلۀ  دعا  و نماز

                                  زانچه  دید  گوهر تو، مفتقربه سوز و گداز

بر حسن   بی  پایان  تو هر  قدر  افکندم  نظر      دیدم  که روز افزون  بود  پیوسته گرددبیشتر

گفتم  که  ماه خرگهی  یا  برتر از مهر و مهی      با هر چه  سنجیدم  تو را  دیدم  ازآنی  خوبتر

در وصف  روی و موی تو د یگر نشاید گفتگو      کاین یک بودمشک ختن یاآن یکی رشک قمر

همچون  تو ای  شیرین  لقا  باور  نمی آید مرا      نیکوئی از جنس ملک خوشروئی ازنوع بشر

تا  هست  جانم  در قفس  یا  در تنم  گردد نفس      شوق توام  پاید  به د ل شور توام  آید  به سر

هر شام  تنهائی که من  جان  میسپارم درغمت       کو جز خیا لت  شبروی  تا باز آرد  این خبر

تخمی که ازعشق وادب برخاک من افشانده ای      می گردد از مهر و وفا  در جان پاکت بارور

با  هر  طرف   بشتافتن   امروز  نتوان   یافتن      یک همچومن دلداده ای یاچون تودلداری دگر

از ما  به خلق  این  زمان در دفتر چشم وزبان       یک  حسن  میماند نهان یک عشق میپاید سمر

این حسن افزون مایه را  وین عشق  گردون  پایه را        شرحی  نزیبد با  زبان  وصفی نشاید مختصر

"الفت " به  یاد روی   تو و اندر کمند موی  تو      هر صبح گرید تا به  شب هرشام نالد تا سحر

 نگویمت که   تو  جـا ن  منی  و  جانانی                 که هر چه خوانمت از لطف  بهتراز آنی

به  مهر و ماه و گل و سرو دیگران مانند                  تو  را  نظیر  نباشد  به  خویش  میمانی

شما یل   تو  عیا ن  کرد  پیش  اهل  نظر                 که  نیست  حور و پری را جمال انسانی

تو را صفت  نتوان  کرد با  زبا ن  و قلم                  که  همچو  گوهر جان  آشکار و  پنهانی

وجود پاک تو این درس را به من آموخت                 که   فرقها   بود  از عشق  تا  هوسرانی

ز دیده  رفتی  و  هرگز  نمیروی  از د ل                 تن  تو  دور و من  اندر وصال  روحانی

به هر طرف  نگرم نقش  توست درنظرم                  ولی   نه   آن ِ  منی   با   چنین  فراوانی

د ل   محقـر  من   خانۀ   محبّـت   توست                روا  مدار  که  روی   آورد  به  ویرانی

ترحّمی  که مرا بی تو جان رسیده  به لب                تفقدی    که   نمیپاید   این   گران   جانی

به کارا لفت ازین غم چه مشکل افتاده ست                که  در هوای  تو جان می دهد  به آسانی

باز د ل  را  نوبت   بیمـاری   است                              ای  پرستاران زمان  یاری  ا ست

جستجو ئی   از  گرفتــاران    کنیـد                              پرسشی  از حا ل   بیماران   کنید

عا شقی   پیدا ست  از  زاری   د ل                             نیست  بیماری   چو   بیماری  د ل

پای  تا  فرقش   گرفتار  تب  ا ست                             سرگران از ذکر یا رب یارب است

هر که  را  ا ینجا  د ل  بیمار هست                             با  خبر زان  نا له های  زار هست

می دهد  یاد  از  زمانی   کان  امام                             سرور د ین  مقتدای  خا ص  و عام

خواهرش  را  بر سر زانو   نشا ند                             پس گلاب از اشک  بررویش فشاند

گفت ای خواهرچو بر گشتی  زراه                             هست   بیمـاری  مرا  در خیمـه گاه

 جا ن   به  قربا ن   تن   بیمار  ا و                            د ل  فـد ا ی   نـا له ها ی  زار  ا و

 بستـۀ   بنـد  غمش   جسـم    نـزار                            بستۀ   بنــد    ولایـش   صد   هـزار

در د ل  شب  گـر ز د ل  آهی  کند                            نا له ای   گـر  د ر سحرگـاهی  کند

زان مؤسّس این مُقرنس طاق راست                           زا ن  مروّج  انفس  و آ فاق  راست

جـا نفشــا نی   را   فتــاده   محتضر                          جا ن  ستـا نی   را  ستـا د ه   منتظر

پرسشی  کن   حـا ل   بیمـار   مـرا                           جستجو ئی    کـن    گـرفتـار   مـرا

ز آستین اشکش ز چشمان  پاک کن                           ور از آن  رخساره گرد  وخاک  کن

بـا  تـفقّـد  بـر  گشــا   بنـــد  د لـش                           عقده ای  گر هست  از د ل  بگسلش

گربود  بیهوش  باز آرش  به  هوش                           درّ  وحدت  اندر  آویزش  به  گوش

آنچه  بر لوح  ضمیرت  جلوه  کرد                           جلوه  ده  بر لوح  آ ن  سلطان  فرد

هر چه نقش  صفحۀ خاطر مراست                            و  آنچه  ثبت  سینۀ  عاطـر مراست

جمله  را  بـر سینه اش  افشـانده ام                            از الف تا  یا  به  گوشش  خوانده ام

آن ودیعت راپس ازمن حامل اوست                            بعد من در راه وحدت  کامل اوست

اتّـحاد  مـا   ندارد   حـدّ   و  حصر                           او  حسین  عهد  و من سجـّاد  عصر

من  کیم  خورشید و او کی  آفتا ب                            در میـا ن  بیماری  او  شد  حجـا ب

واسطـه  ا نـد ر میـا ن  مـا   تـوئی                             بزم   وحد ت  را  نمی گنجد  دوئی

عین هم  هستیم ما بی  کم  و کاست                             در حقیقت  واسطه هم عین  ما ست

قطب  با ید   گرد ش  افلا ک   را                              محـوری   بـا ید  سکون  خـاک  را

چشم  بر میدان  گمار ای  هوشمند                              چون  من  افتادم  تو او را کن  بلند

کن  خبـر آ ن  محیـی  امـوات  را                              د ه   قیـا م  آ ن   قا ئم   با لذات  را

پس وداع  خـواهـر غمـد یـده  کرد                              شد روان و خون روان از دیده کرد

ذوالجناح  عشقش  اندر  زیر  ران                              در روش  گامی  به دل گامی بجان

گر به ظاهرگام  زن در فرش  بود                              لیک  در باطن  روان درعرش بود

در زمین  ار چند  بودی   رهنورد                              لیک  سرمه  چشم   کرّوبیش  گرد

داد  جـولان  و سخن   کوتـاه   شد                             دوست  را  وارد  به  قربا نگاه  شد