تا   کی   به  تمنای   وصال  تو  یگانه             اشکم شودازهرمژه چون سیل روانه

خواهد به سر آید شب  هجران تو یا نه             ای  تیر غمت را  دل  عشّاق  نشانه

                              جمعی به تو مشغول وتوغایب زمیانه

رفتم   به  در صومعۀ   عابد   و  زاهد            دیدم همه راپیش رخت راکع وساجد

در میکده  رهبانم  و  در صومعه عابد             گه  معتکف دیرم و گه ساکن مسجد

                             یعنی که تورا می طلبم خانه  به خانه

روزی  که  برفتند حریفان  پی  هر کار         زاهد سوی مسجد شدومن جانب خمّار

من  یار طلب کرد م  و او جلوه گه  یار          حاجی  به ره  کعبه و من طالب دیدار

                            اوخانه همی جوید ومن صاحب خانه

هردرکه زنم صاحب آن  خانه تویی تو        هر جا  که روم  پرتو کاشانه  تویی  تو

در میکده  و د یر که  جانانه  تویی  تو         مقصود من  از کعبه و بتخانه تویی تو

                           مقصود تویی ، کعبه  و بتخانه بهانه

بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید         پروانه  در آتش  شد و اسرارعیان  دید

عارف صفت روی تودرپیروجوان دید        یعنی  همه  جا عکس رخ  یار توان دید

                         دیوانه منم ،من،که روم خانه به خانه

عاقل  به   قوانین  خرد  راه  تو  پوید          دیوانه  برون  از همه   آیین  تو  جوید

تا  غنچۀ  بشکفتۀ  این  باغ   که  بوید         هر کس به  زبانی  صفت  حمد تو گوید

                        بلبل به غزلخوانی وقمری به ترانه

بیچاره  بهایی که دلش زارغم توست         هرچندکه عاصی است زخیل خدم توست

امید  وی  از عاطفت  دمبدم  توست          تقصیر (خیا لی)   به  امید  کرم   توست

                      یعنی که گنه رابه ازاین نیست بهانه

هرگز دلی زغم چو دل مجتبی نسوخت        ور سوخت زاجنبی دگرازآشنا نسوخت  

هرگلشنی که سوخت زبادسموم سوخت       از  باد  نو بهار و  نسیم  صبا  نسوخت

چندان دلش ز سرزنش دوستان گداخت        کز دشمنان زهر بد وهر ناسزا نسوخت

از هرخسی چو آن  گل  گلزار معرفت       شاخ   گلی  ز  گلشن  آل  عبا  نسوخت

جز آن  یگانه   گوهر  توحید  را کسی        ز الماس  سوده  لعل لب دلربا نسوخت

هرگز  برادری   به   عزای   برادری        درروزگار،چون شه گلگون قبا نسوخت

باور مکن دلی که چو قاسم  به ناله شد        زان  نالۀ   پر ازشرر وا  اَبا   نسوخت

آن دم که سوخت حاصل  دوران ز سوز دهر       درحیرتم که خرمن گردون چرانسوخت

تا  شد  روان  عالم  امکان ز تن روان         جنبنده ای  نماند  کزین ماجرا  نسوخت

                        خاموش  شد  چراغ   دل  افروز مجتبی    

                       افروخت   شعلۀ   غم   جانسوز   مجتبی             

ای ز داغ توروان خون دل از دیدۀ حور    بی  تو عالم  همه  ماتمکده تا  نفخۀ  صور

خاک بیزان به سراندرسرنعش تو بنات۱    اشک ریزان به برازسوگ توشعرای۲ عبور

ز  تماشای  تجـلاّی   تو  مدهوش  کلیم      ای سرت  سرّ انا  الله  و سنان  نخلۀ  طور

دیده هاگوهمه دریاشو و دریا همه خون      که  پس ازقتل تو منسوخ  شد آیین  سرور

شمع انجم همه گواشک عزاباش وبریز      بهر ماتم  زده کاشانه چه ظلمات و چه نور

پای  در سلسله سجّاد و به سرتاج یزید      خاک  عالم  به سر افسر و دیهیم  و قصور

د یر  تـرسا  و سر سبط  رسول  مدنی      آه  اگر طعنه  به  قران  زند انجیل و زبور

تاجهان باشد وبوده است  که داده  است نشان       میزبان خفته  به کاخ اندر و مهمان به تنور

سر بی  تن که  شنیده  است به لب  آیۀ  کهف      یا که  دیده است به  مشکوة  تنور آیۀ  نور

جان فدای تو که ازحا لت جا نبازی  تو      در  طف   ماریه  از یاد  بشد  شور نشور

قدسیان سربه گریبان به حجاب ملکوت      حوریان  دست  به گیسوی پریشان زقصور

گوش خضرا همه پرغلغلۀ  دیو و پری       سطح  غبرا  همه پر ولولۀ  وحش و طیور

غرق دریای تحیّر ز لب خشک تونوح        دست حسرت به دل ازصبرتو ایوب صبور

مرتضی  با  دل افروخته  لاحول کنان       مصطفی با جگر سوخته حیران و حصور

کوفیان دست به تاراج حرم کرده دراز       آهوان حرم  از واهمه  در شیون  و شور

انبیا   محو   تماشا  و ملائک  مبهوت        شمر سرشار تمنّا   و  تو سرگرم  حضور

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱)مقصود از بنات بنات النعش می باشد که نام هفت ستاره است در آسمان در جهت قطب شمال که آنرا دبّ اکبر هم می گویند

۲)شعرا به فتح شین نام دوستاره است که یکی راشعرای شامی و دیگری را شعرای یمانی و شعرالعبورهم می گویندکه درشبهای تابستان نمایان می شوند

 کوفه شهری است پر از فتنه و آشوب و بلا، صحنه‌ای از کرب و بلا،

خلق ز اطراف و ز اکناف روان گشته سوی شهر، گروهی به جگر سوز

 و گروهی به بصر اشک و گروهی ز خوارج همه خشنود ز خشم احد

قادر معبود، همه منتظر عترت پیغمبر اسلام، به کوفه شده اعلام که از

جور و جفا و ستم و گردش ایام، رسیدند به آیین اسارت حرم‌الله به عز و

شرف و جاه، به اشک و شرر و آه، ستادند و گشودند همه چشم تماشا، که

ببینند اسیران شه کرب و بلا را

بقیه در ادامه مطلب

ای   بسته  بر  زیارت  قد   تو  قامت  آب        شرمنـدۀ   محبت  تو   تا   قیـامت  آب

در ظهرعشق ،عکس  تو لغزید  در فرات        شد چشمۀ حماسه ز جوش شهامت آب

دستت  به  موج داغ ، حباب طلب گذاشت        اوج  گذشت  دید و کمال  کرامت  آب

بر  دفتر  زلالی   شط  ، خط  لا   نوشت        لعلی که خورده  بود زجام امامت  آب

لب  ترنکردی  از ادب  ای  روح تشنگی        آموخت از تو عاشقی  و استقامت  آب

ترجیع  درد را ز گریزی  که از تو داشت       سر می زند هنوز به  سنگ ندامت آب

از   نقـش  سجـده  کردۀ   نخـل   بلنـد  تو       آئینه ای  است  خفته  درآه  ملامت آب

سوگ تورا زصخره چکدقطره قطره رود       زین  بیشترسزاست به اشک ندامت آب

از  ساغـر  سقا یت   فضلت  قلـم   کشیـد        گسترد  تا  حریم   تفضّل  زعامت آب

زینب حسین را به گل سرخ خون شناخت        بر تربت  تو بود  نشان  و علامت اب

با  یک  هزار اسم  تو را کی  توان ستود        درتنگنای  لفظ  که  دارد  ز مامت اب

از  جوهر  شفاعت  سعیت   بعید   نیست        گر بگذرد ز آتش  دوزخ  سلامت آب

می خوانمت به  نام ابوالفضل و شوق را         در   دیدگان  منتظرم  بسته  قامت آب 

  آمد  به  آستان  تو  گریان   و عذرخواه         با عزم  پای  بوسی و قصد اقامت آب

عشق   بازی   کار هر  شیاد   نیست          این   شکار دام  هر  صیاد   نیست

عاشقی    را    قابلیت   لازم    است         طالب   حق  را حقیقت  لازم  است 

عشق  از  معشوق   اول   سر   زند          تا   به   عاشق   جلوه    دیگر  زند

تا   به  حدی   که  برد  هستی از او          سر زند  صد شورش  ومستی از او 

شاهد    این   مدعی    خواهی   اگر         بر  حسین   و  حالت   او  کن   نظر 

روز عاشور ا  در آن  میدان   عشق         کرد   رو  را  جانب   سلطان   عشق

بار  الها   این   سرم    این   پیکرم          این    علمدار   رشید    این    اکبرم

این  سکینه   این  رقیه   این  رباب          این عروس دست وپا درخون خضاب

این من و این ساربان این شمر دون          این  تن  عریان   میان  خاک  و خون 

این  من  و این  ذکر یا  رب  یا ربم         این   من  و  این   ناله   های    زینبم 

پس خطاب آمد زحق :کی شاه عشق         ای  حسین  ای   یکه  تاز  راه  عشق

گر تو بر من  عاشقی   ای   محترم         پرده  بر کش  من  به  تو عاشق  ترم 

غم  مخور  چون  من  خریدار توام         مشتری     بر   جنس    بازار   توام

هر چه  بودت  داده ای  در راه   ما        مرحبا   صد   مرحبا   خود  هم    بیا

خو د بیا  که  می کشم   من   ناز تو        عرش  و  فرشم   جمله   پا  انداز  تو 

لیک  خو د  تنها   نیا   در بزم   یار        خود  بیا   و  اصغرت   را  هم   بیار

خوش  بود  در  بزم   یاران   بلبلی         خاصه   در  منقا ر  او  برگ   گلی

خود  تو  بلبل  گل  علی   اصغرت         زود   تر   بشتاب    سوی    داورت

روایت    دارم   از  راوی   ا خبـار                    ز  حال   اهل   بیت   شاه  ابرار

که  چون  در کربلا  بی   یارگشتند                      اسیـر    فـرقــۀ    کفــار   گشتند

روان   شد   کـاروان  غم   نصیبان                       به   سوی   شام  از  جور لعینان

گهی   خار  جفـا   بر  پا   خلیـد نـد                      گهی  همـراه   اشتر  می دویدند

گهی  در بـزم    نصرانی  و  ترسا                       گهی  در  دیر و گاهی  در کلیسا

خلاصه  با   چنین   رنج  و  مشقّت                      روان   گشتند  اندر  شام   محنت

به    پشت   بامهـا   زنهـای   شامی                      تماشا  گـر  شده   یکسـر  تمـامی

زن   تازه   عروسی   از   سر  بام                       نظر  افکند   انـدر  کوچـۀ  شـام

که    نـاگه   چشـم   آن   ماه   منـور                     فتـادی  بر  سر  پـر  خون  اکبـر

بقیه درادامه مطلب

هان  بیا  ای  کودک  دلخسته ام                          مرغک   لب  تشنۀ  پر  بسته ام

تا  به  اوج عشق  پروازت دهم                           نیک   فرجامی  ز آغازت  دهم

ما گروه ا ر اکبر و گراصغریم                           آتشی  خود سوزاز  پا   تا  سریم

پس درآغوشش چوجان بگرفت تنگ                          برد  او را  جانب   میدان  جنگ

گلبنی   در  برگ   ریزان  اجل                         غنچۀ  خود  را   گرفته   در بغل

گفت  ای   نامردمان  تند  خوی                          ای ز خون مستمندان شسته روی

کشتن من گر روا پیش شماست                          کودکان راازعطش کشتن خطاست

طفل  را ازناتوانی  رفته  تا ب                          سر ز بیتابی  روی  دامان  با ب

تافت  از  دورش  سفیدی   گلو                         همچنان  استاده ای  از  پیش  رو

حرمله آن کینه جوی تیره بخت                          دست آزید و کمان بگرفت سخت

گفت ای چرخ  برین منهاج  تو                          خواهم  این  استاره  را  آماج  تو

ازکمان چون تیر در پرواز شد                          از گلوی   نازکی خون   باز  شد

درّ عدن  ز ،  نگار  بدن  عقیق   یمن  شد 

                                                   چوغرق خون تن شهزاده قاسم بن حسن شد

درید  جامۀ  طاقت در این عزا گل سوری     

                                                    دمی که خلعت  دامادیش  بدل  به  کفن شد

بیاد خط لبش سبزه جوی اشک روان کرد

                                                     ز نور شمع  قدش لاله  داغـدار چمن شد

ز نامرادی  و ناکامیش   به   دور  جوانی  

                                                    چه داغها  به دل  چرخ پیر ودهرکهن شد

چو رو نهاد  به میدان فلک سرود به افغان 

                                                   که  طوطی شکرافشان اسیرزاغ وذغن شد

خدنگ وسنگ ز هرسو نثارآن سر وگیسو 

                                                  سنان  خصم جفا جـو عروس حجلۀ  تن شد

زبرق آه ملک نه  فلک چو رعد خروشان   

                                                  چو ابر تیغ  بر آن  شاهزاده  سایه  فکن شد

چوحلقه زدبزمین خون ازآن کلالۀ مشکین  

                                                  زمین ماریه رنگین و رشک مشک ختن شد

بخون یوسف گل پنجه زدچوگرگ مخالف 

                                                  جهان به دیدۀ  یعقوب عشق  بیت  حزن شد

چـو  پایمال  سمنـد  بلا  شد  آن  قد  و بالا  

                                                 روان   سـرور روحانیون  روان ز بدن شد

ز  سوز شمع  کرامت  به  پیشگاه  امامت   

                                                درون سینه  دل  مفتقر چو خون به لگن شد

دربیان عنانگیری خاتون سراپرده عظمت و کبریایی حضرت زینب خاتون سلام الله علیها که آن یکه تاز میدان هویّت راخاتمه متعلقّات بود و شرذمه ای از مراتب و مقامات آن ناموس ربّانی و عصمت یزدانی که درعالم تحمل بار محبت کامل بود و ودیعت مطلقه را واسطه و حامل بر مذاق عارفان گوید

خواهرش  بر سینه و بر سر زنان                         رفت  تا   گیـرد  برادر را عنـان

سیل  اشکش  بست  بر شه راه را                         دود آهش   کرد  حیران  شاه  را

در  قفای  شـاه  رفتی   هر زمان                          بانک  مهلاَ   مهلااش  بر  آسمان

کی سوار سرگران  کم کن شتاب                          جان من  لختی  سبکتر زن شتاب

تا   ببوسـم   آن  رخ  دلجـوی  تو                         تا   ببـویم   آن   شکنـج  موی  تو

شه  سراپا گرم  شوق و مست ناز                         گوشۀ  چشمی به  آن سو کرد باز

دید  مشکین  مویی  ازجنس زنان                          بر فلک  دستی  و دستی  برعنان

زن  مگو  مـرد   آفـرین  روزگار                        زن مگو بنت الجلال اخت الوقار

زن  مگو خاک  درش نقش جبین                           زن مگو  دست   خدا  در آستین

باز  دل  بر عقل  می گیرد  عنان                          اهل دل  را  آتش اندر جان  زنان

میـدراند   پـرده ، اهـل   راز  را                          میـزند  با   ما  مخـالف   ساز را

پنجـه  اندر  جـامه  جان  می برد                          صبر و طاقت  را  گریبان میدرد

هر زمان هنگامه ای سر می کند                          گر  کنـم   منعش  فزونتر می کند

اندراین مطلب عنان ازمن گرفت                          من ازاوگوش اوزبان ازمن گرفت

می کنـد   مستی   بـه   آواز  بلنـد                         کاینقدر در پرده  مطلب تا به چند

سر خوش از صهبای آگاهی شدم                          د یگر اینجـا  زینب  اللهـی  شدم

مدّعی  گو کم  کن  این  افسانه را                          پند   بی  حاصل  مده  دیوانه  را

کار عـاقل   رازها   بنهفتن  است                          کار دیوانه   پریشان  گفتن  است

خشت بردریا زدن بیحاصل است                          مشت بر سندان نه  کارعاقل است

لیکن   انـدر  مشرب   فـرزانگان                          همرهی  صعب است با دیوانگان

همرهی به عقل صاحب شرع را                          تا از او جوییم  اصل   و فرع را

همتی   بـایـد  قـدم   در  راه  زن                          صاحب  آن خواه مرد وخواه زن

غیرتی  باید  به  مقصد  رهنورد                           خانه پردازجهان چه زن چه مرد

شرط  راه  آمد نمودن  قطع  راه                           بر سر رهرو چه  معجرچه کلاه