در وفای عشق  تو مشهور خوبانم  چو  شمع      شب نشین  کوی سربازان و رندانم چوشمع

روزوشب خوابم نمی آید به چشم غم  پرست      بس که  در بیماری هجر تو گریانم چوشمع

رشتۀ  صبرم  به  مقراض  غمت  ببریده شد     همچنان  در آتش  مهر  تو  سوزانم  چوشمع

گر  کمیت  اشک  گلگونم  نبودی  گرم   رو      کی شدی روشن به گیتی رازپنهانم چوشمع

درمیان  آب و آتش همچنان  سرگرم توست       این  دل  زار نزار   اشک   بارانم چو شمع

در شب هجران مرا پروانۀ  وصلی  فرست      ورنه  از دردت  جهانی را بسوزانم چوشمع

بی جمال عالم آرای تو  روزم چون شبست      با  کما ل عشق  تو در حین  نقصام  چوشمع

کوه صبرم نرم شد چون موم دردست غمت      تا  در  آب  و آتش  عشقت  گدازانم چوشمع

همچو صبحم یک نفس باقی است با دیدارتو     چهره   بنما  دلبرا تا جان  برافشانم چوشمع

سرفرازم کن شبی از وصل خود ای نازنین      تا  منور  گردد  از  دیدارت  ایوانم چوشمع

آتش مهر تو را حافظ  عجب  در سرگرفت       آتش  دل  کی  به  آب  دیده  بنشانم چوشمع

عنقـای    قاف   را  هوس   آشیـانه   بود    غوغای  نینوا  همه  در  ره  بهانه بود

جایی که خورده  بود  می، آنجا  نهاد سر    دُردی کشی که مست شراب شبانه بود

یکباره سوخت زآتش غیرت هوای عشق    موهـوم  پرده ای، اگر انـدر میانـه بود

در یک  طبق به  جلوۀ  جانان  نثار کرد    هر  دُرّ  شاهـوار کش اندر خـزانه بود

نامد به جز نوای حسینی به  پرده راست     روزی که درحریم الست این ترانه بود

بالله  که جا نداشت  بجز نی  نشان در او    آن  سینه ای  که  تیر بلا را نشانه بود

کوری  نظاره  کن که  شکستند   کوفیان    آئینه ای  که  مظهر  حسن  یگانه بود

گشود مرغ  طرب باز چون هما پروبال        فکند    بر   سر   خورشید   سایۀ    اقبال

به   یمن  عید  غدیر  انبساط   جام  مدام     زدود   ز  آینه   روزگار    زنگ    ملارسید

رسیدباز رسالت   به   منزل   مقصود       کشید کار خلافت  به  اوج   جاه   و جلال

شه   حجاز   به   خمّ   غدیر  کرد   مقام       گرفت    پرده     ز اسرار    ایزد    متعال

به   دستیاری   حق  کرد  منبری  بر  پا       ز پا  فشاری  در راه   دین چو یافت مجال

بدست، دست خدا را گرفت از سر شوق       نهاد   پا   به   سر منبر آن   همایون   فال

به   سالکان  طریقت   نمود  راه   رشاد       به   تشنگان   حقیقت   رساند   آب  زلال

فشاند   لؤلؤ   لالا   ز  لعل   گوهر   بار      به وصف سروردین خسروخجسته خصال

علی که ذات خداراست ازطریق صفات       ز  پای  تا   به   سر  آئینۀ  جلال  و جمال

علی که  در شب  معراج با رسول امین       به  بزم  قرب  ز یاقوت  سفت  درّ  مقا ل

علی که تافت چوخورشید تیغ  او به مصاف             شکست پشت عدو را  درست همچو هلال

علی  که   گر  بنماید  اراده  قدرت  او         زند    به   شیر  قوی  روبه  زبون  دنبا ل

یداللهی  که  به  امداد فرّ  و شوکت  او       رواست پشّه  اگر  پیل   را  کند   پاما ل

زفیض خاصّ هویدا کنندۀ  شب و روز            ز  لطف  عام  پدید  آورندۀ  مه و  سا ل

زکبریایی و جاه وجلال و شأن  ومقام          عدیل  و شبه و نظیرش تصوریست  محال

فروغ شمع هدایت  که رأی  روشن او          نمود   تیره تر  از  شام  روز  اهل  ضلال

انیس   و مونس   اقطاب ،  یاور  اوتاد           ملاذ     و    ملجاء  عبّاد ،   رهبر    ابدال

جهان جودوکرامت سحاب لطف وعطا           سپهر مجد و معالی، محیط فضل  و کمال

بفیض خاک درش تشنه خضرواسکندر          بدان  مثابه  که  بر  شیر  دایگان  اطفال

هنوزنام  و نشان ازکنشت  وکعبه نبود        که   بود   درگه    آن   شاه   قبلۀ    آمال

نشان  زسلسلۀ  موی اوست  شام فراق     کنایه  از رخ دلجوی  اوست صبح وصال

ز خمّ  معرفتش عارفان  زنند   شراب       ز خوان  مکرمتش  ما  سوی   خورند  نوال

بطوع وطبع خراجش دهندازدل وجان       به  روم  و هند  اگر قیصراست  اگر چیپا ل

بخواب دیده  مگر برق  ذوالفقار علی        کز  آفتاب   فلک   را   بود  به   لب  تبخال

علیست  قبلۀ حاجات  دریمین  و  یسار       علیست  کعبۀ   آما ل  در جنوب و شما ل

علیست  ناظم  ملک وجود از هر باب       علیست   ناظر  غیب  و شهود  در هر حا ل

به حیرتم که چه  گویم بمدح آن  مولی        که همچوخامه دراوصاف اوست ناطقه لال

بنای  هر دو جهان را علی بود  بانی         بر   این    کلام   نجوید    حکیم   استدلال

به رغم بیخبران ازشراب عشق  علی        مدام    ساغر     صاحبدلان   بود    سیّا ر

شکیب هرکه  بود  آشنا به  غیر علی        مقام   مهدی   قــائم   نداند  از   دجّــا ل

 اخت رضا  و دختر موسی  که حشمتش        مستور  از   عفا ف  ز  چشم   توهّم  است

هم درحسب بزرگ اب  اندرپی اب است       هم در  نسب  سترگ  ام  اندر پی  ام  است

آن   کعبه   است   مرقد   فرقد   علّو  او       کز  پیل   حادثات   مصون  از  تهدّم  است

یا  بضعة  البتول   و  یا  محجة  الرسول       ای   آنکه   رتبۀ   تو   ورای   توهّم  است

از  اشتیاق   سجدۀ   بر   خال   چهر  تو       آدم   هنوز   روی   دلش  سوی  گندم است

دانند    اگر   ز  آدم  و   حـوّا   مؤخرت        من  گویمت   بر  آدم   و  حوّا  تقدّم  است

زیرا که  جز ثمر نبود  مقصد از درخت        وآن شاخ وبرگش ارچه بودعودهیزم است

ابلیس  را   که  چنگ  ندامت  گلو فشرد        بر  در   گهت    امید   علاج   تندّم   است

مردم  زیارت   تو  کنند  از  پی  بهشت        وین  خود  دلیل  بر عدم  عقل  مردم است

زیرا که جز زیارت کویت  بهشت نیست       ور هست در بکوی  تو آن  را تصمّم است

با  صدق  تو صباح  دوم را بدون  کذب       بر خویش   خنده  آید   و  جای  تبسّم  است

کی   شبه  مریمت   کنم    از   پاکدامنی        کآلوده اش  ز نفحۀ  روح  القدس  کم است

آنجا که عصمت  تو زند کوس دورباش        پای  وجود  روح   قدس  در  عدم  گم است

گردون به پیش محمل فرّت جنیبتی است      کز  آفتاب   گوی   زرش   زیور دم  است

ذلّی که  از پی  تو بود  به ز عزّت است       خاری  که  در ره  تو خلد  به  ز قاقم است

ای بانوی حرم  سوی جیحون نظاره ای       کز  انقلاب   دهر   همی  در  تلاطم  است

 ای جوهر  علم و جان عالم          وای اسم  تو روح  جسم آدم 

ای پشت فلک به حکم تعظیم           در پیش   قدت براستی   خم 

ای زنده  زلعل  فیض  بخشت           روح القدس  و مسیح و مریم

ایجاد  تو   گر  نبود  کی   بود            ز  آ دم اثر  و نشان   ز عالم

اسماء         تواند    آفرینش             ای خوانده خدات اسم اعظم

شمسی  و  طلوع   ما  تأخر             داری  چو   ظهور  ما   تقدم

چون دست مشیت  الهیست            با  دست   ارادۀ  تو    منضم

سلطانی اگر به  دست قدرت           خاتم  ببری  ز  دست   خاتم

ای  یاد  خدا   که   یاد  رویت            آزادی  هر  دلیست  از   غم

عالم   همه  در  غمند و ما را            در قید  غمت  دلیست خرم

اعدای  تو  در   سقر    معذب           احباب  تو   در  جنان   منعم

کزمهر تو شد   بهشت موجود           و ز  قهر تو خلق شد جهنم

اوصاف    محیّر        العقولت            چون  نطق  مرا نموده  ابکم

توصیف  تو  را  بجستم  از  دل           فرمود   مرا  ز   سر   ملهم

در ذات خدا علیست ممسوس          بر عالمیان خدای محسوس

 زهراکه نخل شرم  و حیاراجوانه بود      مجموعۀ   صفـات  خـدای  یـگانه  بود

ام  ابش رسول  خدا  خواند  زانکه  او     درّ   یتیـم  را   به  حقیقت   خـزانه  بود

گر او   نبود هستی  عالم  به  پا   نبود      هستی   برای   خلقت  زهرا  بهانه بود

آموزگار  صبر  به   اورنگ  روزگار     استاد   بی   بد یل  زنان  در زمانه بود

طوفان  نوح   در  عجب از استقامتش     کو سینه  چاک همچو یم  بی  کرانه بود

بالاتر از  تصور ما  هست  درک  ا و     کو  را   فراز  قاف   قضا   آشیانه  بود

شرع نبی  و حبّ علی را حقیقت است     ور  نه  برای  خلق  شریعت  فسانه بود

سیلاب اشک وخون جگر بعدمصطفی    از چشمه سار چشمۀ  چشمش روانه بود

گر  او   نبود   از  اثر  ظلم   ظالمـان      مظلومی علی به  جهان  بی نشانه  بود

بنوشت  بر معاویه  آن   پست روسیاه      یک نامه ای که مطلب آن محرمانه بود

                         آتش زدم  به  مهبط  وحی  خدا  ز کین

                        آنسان که شعله اش به فلک پرزبانه بود 

 آل علی وقت دف و شادی شد

موسم خنده و پاکوبی و آزادی شد

هرکه این ماه به شادی و خوشی شد مشغول

شادمان کرده ز خود فاطمه آن دخت بتول

به درک میرود اندر نهم ماه ربیع

نسل خطاب لعین فاعل اعمال شنیع

آن که اندر دم مردن بنمود این اقرار

که بدانید بود نار نکوتر از عار

ای که خشت کج دنیا ز تو شد پابرجا

پایه ظلم و عداوت ز تو در این دنیا

فاش گویم به مدیح تو مدام این کلمات

که تویی پست تر و زشت تر از،، حیوانات

به زبان همچو دو چشم و دو گوشت چو حمار

آمدت چوب خلا باد به کونت چو منار

من چه گویم به جواب خر و سگ در محشر

گر بگویند چه کردید که گشتید عمر

پس بگو شیعه تو در صبح و شب و مغرب و عصر

لعن حق باد بر عثمان و ابابکر و عمر

به شما باد مبارک رفقا دومین عید

که به دوزخ برود نسل معاویه یزید

آن که خوفی ز خدا و ز پیمبر ننمود

شرم از فاطمه آن شافع محشر ننمود

زاده حیدر صفدر به صف کرببلا

داد دستور سرش را بنمودند جدا

ای که دارید به دل آرزوی شاه شهید

بنمایید دو صد لعن بر آن شوم پلید

گفت تا موسم شادی دهل و دف بزنید

بهر خوشنودی زهرا همگی کف بزنید.

                                                   بسمه تعالی

چون مرحوم جیحون قصیده رابامدح امیرالمومنین علیه السلام شروع کرده وبعد ازمدح مولا

مرثیه راشروع کرده (شاهاتو ) دراول اشعارخطاب بمولامیباشد

شاها  تو بدین  قدرت  بر صبر که  گفتت پاس      چون نزد برادر رفت بررخصت کین عباس

گفت ای زکفت سیراب صدچون خِضَروالیاس     از تشنــگی  اطفــال   انــدر  جگرم  المــاس

                             وقت است که خواهم آب زین فرقۀ حق نشناس

                             من زنده و تو عطشان وین شط ز دو سوموّاج

ده  گوش بر این  فریاد کاندرحرم افتاده است       گوئی   شرر  نیران  اندر ارم   افتاده است

یک  طفل ز سوز دل  بر خاک نم افتاده است     یک زن زغم فرزند اشکش به یم افتاده است

                             نه دست  من از پیکر نز کف علم افتاده است

                             پس  از  چه   نرانم  اسب  اندر پی  استعلاج

سنگ  محنم   امروز  پیمانۀ  صبر  اشکست       آب ار نه  بدست آرم باراست بدوشم دست

خود پای  شکیبم  نیست تادست بجسمم هست      آن  گفت و سپند آسا از مجمر طاقت جست

                             راه  شط  و دست  خصم با نیزه گشودوبست

                             وز هیبت  او  بگریخت   افواج   پس  افواج

زد  نعره   که  ای  مردم   ما  نیز مسلمانیم        گر  منکر  اسـلامید    ما    بنـدۀ    یـزدانـیم

ور دشمن   یزدانید    ما  وارد  و   مهمانیم        گر  رنجه  ز مهمانید  ما  از چه   گروگانیم

                              ور زانکه  گروگانیم  آخر ز چه  عطشانیم  

                             ای میر شما  بی تخت  وی شاه  شما بی تاج

ما را که به  خاک در کوثر پی آب روست        افتاده عطش دردل چون شعله که درمینوست

نه روشنی اندرچشم  نه  قوّت در زانوست        تفتیده به  سرها مغر خشکیده به تن ها پوست

                             آن خیمه که طوف الله در طوف حریم اوست

                             دارید   چرا  محصور  خواهید  چرا   تاراج

آنگه به  فرات افکند چون  توسن  قهّاری          میخواست  بنوشد   آب  تا  بیش  کند  یاری

گفتا به  خود ای عباس کو رسم  وفاداری         تو آب خوری  و اطفال  در العطش و زاری

                             پس مشک  گران بردن  دید اصل سبکباری

                            انگیخت سوی  شه اسب از خصم  گرفته باج

ناگاه  کج  آئینیش زد تیغ  به دست راست         بگرفت سوی چپ مشک وآئین جدال آراست

جانش زخداافزودجسمش زخودی گرکاست       دست  چپش  از تن  نیز افتاد  ولی  میخاست

                           بر خیمه رساند  آب تا سر به  تنش  برجاست

                           بگرفت به دندان مشک وز خون بدنش امواج

بردوخت خدنگش تن او بازفرس می راند        آشفت عمودش مغز او نیز  رجز  می خواند

بانوک رکاب از زین گردان به هوا پرّاند        ناگاه    کمانداری    آبش   به  زمین    افشاند

                          پس خواند  برادر  را  و ز  یأس همانجا  ماند

                           نی نی  که  به  وی  آنجا بود از جهتی معراج

شه شیفته دل برخواست برمرکب کین بنشست    صدصف زسپه بگسست تاجانب او پیوست

دیدش  که سهی بالا افتاده به  جائی  پست        نه سینه نه رونه پشت نه پای نه  سرنه دست

                          گفتا  که  کنون ای  چرخ  پشتم  زالم بشکست

                         هان  بر که  گذارم  دل  یا  با  که  کنم  کنکاج

ای شاه نجف برما دورازتوشکست افتاد           بس زهربه شهدآمیخت بس نیست به هست افتاد

بدرالشّهدا  عباس تا انکه  ز دست  افتاد            تاج  الشعرا   جیحون  از  اوج  به  پست  افتاد

                         این  مهر  توام   در  دل  از  عهد  الست  افتاد

                        پاید  چو سواد از مشک  ماند چوبیاض از عاج

بود  طفلی  شیرخوار اندر  حرم         کافرینش   را  پدر   بد   در  کرم

خورده  ازپستان  فضل  آن  پسر       شیر  رحمت   طفل   جان  بوالبشر

ممکنات   از  عالم   و  آدم  همه        از  دم  جان  پرورش   یکدم  همه

گرچه خوانند اهل عالم اصغرش       من   نـدانـم    جـز   ولـی  اکبـرش

بر  امید   جا نفشانی   آن  زمان        خویش  را   افکند   از  مهد   امان

دست از قنداق جان بیرون کشید        بندهای    بسته   را   بر هم   درید

بانک  بر زد  کای غریب  بینوا        نیستی   بیکس   هنوز ،  اینجا   بیا

مانده  باقی بین، ز اصحاب کرم        شیرخوار  خسته   جانی  در  حرم

هان   بیا  ای  ساقی  بزم  الست        شیرخوار ازکودکی شد می پرست

شیرخوار عشق   از   امداد   پیر      شد  ز بوی  باده  مست  و شیر گیر

صید  معنی  شد  شکار  پنجه ام      هین  بیا  کز زخم  هجران  رنجه ام

عزم کوی دوست چون داری بیا      ارمغـانی   بر    به    درگـاه   خــدا

قابل  شه  ارمغان  کوچک است      کو به قیمت بیش دروزن اندک است

شاهباز  وحدتم  من  در  نشست      عیب   نبود  شاهم   ار  گیرد  بدست

گر که  نتوانم  به  میدان  تاختن       سوی   میدان  ،  جان   توانم  باختن

گر  ندارم   گردن   شمشیر  جو      تیر عشقت   را   سپر   سازم    گلو

باز از  افق  هلال  محرم  شد  آشکار     بر  چهر چرخ  ناخن ماتم  شد آشکار

نی نی  به قتل تشنه لبان از نیام چرخ      خونریزخنجری است که کم کم شدآشکار

یا   برفراشت   رایت  ماتم دگر سپهر     و اینک  طراز طرّۀ پرچم  شدآشکار

یا راست  بهرریزش  خونهای بی گنه      پیکانی ازکمان  فلک خم  شد آشکار

یا  ا ز برای  زخم  شهیدان  تشنه  لب      از جیب مهر نسخۀ مرهم  شد آشکار

یا میخرند اشک عزا کز نجوم  و ماه      جام  بلور  و  دامن  درهم  شد آشکار

دلها گشاید ازمژه  سیلاب  لعل رنگ      ازنوک ناوکی که دراین دم شد آشکار

این ماه نیست نعل مصیبت درآتش است      کز  بهر  داغ   دودۀ   آدم  شد  آشکار

صبح   نشاط   دشمن  و  شام  عزای    دوست      این سورماتمی است که باهم شدآشکار

بازازنهاد نوحه سرایان  فرازوپست      آشوب   رستخیز  به   عالم  شد آشکار

آهم به  چرخ رفت و سرشکم  به  خاک ریخت       اکنون  نتیجۀ  دل  پر  خون  شداشکار

زافغان  سینه  ،ابر پیاپی  پدید گشت      ز امواج  دیده  سیل   دمادم  شد آشکار

آهم شراره ریزوسرشکم ستاره ریز      این آب و آتشی است که توام شدآشکار

                               نظم ستارگان مگرازیکدگرگسیخت  

                                      یا  اشک  این عزاست که  گردون زدیده ریخت

دلم   ز  کوی   تو  دیگر نمی رود  جایی       چرا  که   جز  تو  ندارد  دگر  تمنّائی

بروی خوب توای رشگ دلبران گشته است       ز هر طرف  نگران  والهی و شیدائی

خطت چو شام ، سیه کرده روزخلقی را        قدت  چو روز قیامت  فکنده غوغائی

دل جهانی ازاین روی جفت باغم توست      که درجهان نشنیده است  کس ترا مائی

تو را جمال  ز خلق  زمانه  پنهان نیست      به  شرط   آنکه   بیابند   چشم   بینائی

خیال  حور که   دل  می رباید  از زاهد       ازآن بودکه ندیده است چون تو زیبائی

مرا  که  از توندارم  شکیب  عیب مکن       ندیده  کس  به  جهان  عاشق شکیبائی

دلم   هوای  گلستان  نمی کند  ز ینروی        که  با   رخ   تو ندارد  چمن تماشائی

به  غیرسوی تو  دیگر نمی روم  راهی      به  جز هوای  تو  دیگرنمی زنم  رائی

حدیث عشق  تو را مختصر توانم  گفت       که  با  تو هیچ  ندارم دگر من  و مائی

به    گرد  صومعه   و  خانقاه   گردیدم       به جز هوای تو سری  نداشت  سودائی

مقیم  کوی   تو  گردید  عاقبت " الفت"       که می دوید  پی هر کسی به  هر جائی

دوش چو  شد  بر سریر چرخ  مدوّر      مــاه    فلک   جانشین   مهـر  منــوّر

طرفه غزالم  رسید مست وغزلخوان      بافته  از  عنبرش   به  ماه   دو  چنبر

تعبیه  کرده  است  گفتی ازدرشوخی      ماه   منوّر   به   چین   مشک   مدوّر

غـرّۀ  غـرّار  او  به   طـرّۀ    طـرّار     قرصۀ   کافـور بُد   به    طبلۀ   عنبر

یا  نه  تو  گفتی  ز کّر  موکب  دارا       گوشۀ   ابـرو   نمـود   تیـغ    سکنـدر

تافتـه  رویش  به زیر  بافتـه  مویش      بر صفت  ذوالفـقـــار  بـر  دل  کـافـر

گفت چه خسبی زجای خیز و بپیمای      باده ای از رنگ و  بو چو لالۀ  احمر

باده ای ار فی المثل  به  سنگ  بتابد      گوئی   بر جست   از آن  شرارۀ  آذر

تا  شودم باز چهره چون  پرطاووس     از  گلـوی   بط   بـریـز  خـون  کبوتر

گفتمش ای ترک ساده باده حرامست      خاطر  بر   ترک   خَمر   دار  مخمّر

گفت  چه  رانی  سخن  ندانی   فردا      هر چه  خطا   از عطا   ببخشد   داور

رقص کند ازنشاط  صالح  و طا لح      وجد   کند  بر  بساط   مومن   و  کافر

گفتمش   استاِر این  کنا یت  بر گیر     گفتمش   اسـرار  این   حکایت   بشمر

حال  مسمّی  بگو  ز تسمیه  بگریز      حـلّ   معمّـا   بکن   ز  تعمیـر  بگـذر

گفت که فردامگرنه عید غدیراست       عیـدی  بادش  چـو بوی  عـود  معطر

در به چنین روزی ازجهازهیونان       سا  خت    نشستنگی   رسول   مطهّر

گِرد وی انبوه  از مهاجر و انصار       فوجی  چون  موج  بحربی حد و بیمر

خورد و کلان خوب و زشت،بنده وآزاد       پیروجوان شیخ  وشاب منعم  ومضطر

بر شد و گفتا  "الستُ  اولی منکم"        گفتـنـد   آری   ز  ما  بمـا یی   بهـتر

دست علی را سپس گرفت و بر افراخت      قطب  هدی  را  پدید  شد  خط  محور

گفت که  ای  خلق  بنگرید تنا  تن        گفت   که   ای  قـوم   بشنوید  سراسر

هر کش مولا منم علیش  مولاست       اوست پس ازمن به خلق سیّد و سرور

یارب خواری ده آنکه اورا دشمن      یا  رب  یـاری  کن  آنکـه  او را  یـاور

حرمت این روز راسه روز پیاپی       بگذرد  از  جـرم   خلـق  خـالق  اکبـر

گرفت  فرّ جوانی  به  نو  بهار  جهان        اگر چه  پیر نگردد به  هیچ  وجه  جوان

دلیل  روز معاد است این که  باد  بهار       دوباره  بر  تن  اشجار مرده  بخشد جان

بهرطرف نگری لاله است وگل گویی       گشوده اند  به  عالم  دری  ز  باغ  جنـان

به  بوستان جهان میتوان  مشاهده کرد      هرآنچه هست طراوت به روضۀ رضوان

مگر ز خاک  درشاه  طوس می گذرد       که عالمی ز نسیم  صباست  مشک افشان

نهال   باغ   ولایت   گل  حدیقۀ   دین       کز اوست   خـرّم  و شاداب  گلشن  ایمان

نهنگ قلزم  وحدت که  زورق کثرت       به   نـاخدایی  او  ایمن  است   از طـوفان

خدیو کون و مکان پادشاه  جن و بشر       که   بندگان   درش   حاکمند   بر  کیهان

امام ثامن ضامن که گاه بخشش وجود       خزائن  دو جهان  بر یکی  دهد ز احسان

معین  دین  مبین  پیشوای  اهل  یقین        که  بر   خدایی  او  فـرقه ای  برند  گمان

ز حدّ واجب وممکن من  این قدردانم       که  واجب  است  وجودش  به عالم امکان

هرآنچه سرّنهان است مختفی درغیب       بود  برابر علمش   تمام   فـاش  و  عیـان

تنی سوای عدویش نمی رود به جحیم       کسی   به  غیر محبّش  نمی رود به جنان

مگر که نکهتی  از خاک کوی اودارد      که هست  دلکش وجانبخش ساحت بستان

شها  توئی که  نپروده است مادر دهر      یکی   نظیـر  تو   انـدر  مشیمۀ   امـکان

توئی که زائر قبرت  به زائران حرم        کند مفاخرت از قدروجاه و شوکت وشأن

موالفان تو رامی رسد ز حق نصرت        مخالفان   تو  را می دهد   خدا   خـذلان

مطیع  امر تو آمر بود  به هفت اختر       اسیر حکم  تو  حاکم  بود  به  چار ارکان

یکی به چشم تفقّدبه سوی "شاکر"بین       ز غیر  خویش  ورا از  ره  کرم  برهان

                                                                            کیمیای عشق

آن آتشی  که هست نهان  در جگرمرا       باشد  عیان  ز  آه   دل  و چشم  تر مرا

در اولین  قدم  چو بگفتم  به ترک سر       دیگربه راه عشق چه خوف ازخطرمرا

زیبد که  پا نهم  به  سر تاج  خسروی       آن مه  اگر  ز مهر نهد  پا  به  سر مرا

ای  زلف  یار  تا  من  دیوانه  دیدمت       کردی   هـزار  مرتبه   دیـوانه  تر مرا

بر تن  ز شوق جامۀ  جان را  قبا کنم       در هجر اگر ز  وصل  تو آید خبر مرا

چون کیمیای عشق توآورده ام به کف       دیگر چه  احتیاج  به  سیم و به  زرمرا

جزعشقبازیم به جهان نیست پیشه ای       "شاکر"هزارشکرکه هست این هنرمرا

شب به تاب غم وروزم به تعب می گذرد      شب و روز من  دلداده  عجب می گذرد

دل آن شاد که  با همچو تو گل رخساری      نوبهارش همه درعیش وطرب می گذرد

بی  تو ای راحت جان با دوجهان عیش وطرب     روزگارم همه  در حزن وکرب می گذرد

نیست بر چشمة  کوثر دگرم  چشم  امید      تا مرا  وصف  لبان  تو به  لب می گذرد

شادی عشق  تو نگذاشت غمی بردل من      چونکه خورشید دمدظلمت شب می گذرد

سر نهم  جای قدم  بر در میخانة  عشق      زانکه  جبریل در اینجا  به ادب می گذرد

"شاکرا" از غم  دلدار  بجو  شادی  دل      مکن اندیشه  که عمرت به تعب می گذرد

سحـرم   دولت   بیدار  به  بالین  آمد      گفت برخیز که  آن خسرو شیرین آمد

قدحی درکش وسرخوش بتماشابخرام      تا ببینی  که  نگارت  به چه   آیین آمد

مژدگانی  بده ای خلوتی  نافه  گشای      که ز صحرای ختن آهوی مشکین آمد

گریه آبی به رخ  سوختگان باز آورد     ناله   فریاد  رس  عاشق  مسکین  آمد

مرغ دل بازهوادار کمان  ابروئیست     ای  کبوتر نگران  باش که  شاهین آمد

ساقیامی بده وغم مخورازدشمن ودوست       که  به  کام  دل ما این  بشد و  این آمد

رسم  بد عهدی ایام چو دید ابر بهار      گریه اش بر سمن و سنبل ونسرین آمد

چون  صبا گفتۀ حافظ  بشنید ازبلبل      عنبر  افشان   به  تماشای  ریاحین آمد 

غمش   در  نهانخانۀ    دل   نشیند       به نازی که  لیلی  به محمل نشیند

به  دنبال  محمل  چنان  زار گریم       که  از گریه ام  ناقه  در گل نشیند

خلد گر به  پا خاری  آسان  برآرم       چه سازم به خاری که دردل نشیند

پی  ناقه اش  رفتم   آهسته  ترسم      غباری   به   دامــان   محمل نشیند

مرنجان دلم راکه این مرغ وحشی      ز بامی  که  برخاست مشکل نشیند

عجب نیست خندداگرگل به سروی     که  دراین  چمن  پای در گل نشیند

بنازم   به   بزم  محبت  که  آنجا       گدائی  به   شـاهی   مقابل   نشیند

"طبیب" ازطلب دردوگیتی میاسا       کسی چون  میان  دو  منزل نشیند؟

ای که خورشید زند بوسه به خاکت زادب         ز فروغ  تو کند جلوه گری  ماه به  شب

توئی  آن  گل که  ز پیدایش  گلزار وجود          بلبلان  یکسره  خوانند به نام  تو خُطب

نیست  در  آینۀ   ذات  تو  جز  نور  خدا          نیست  در چهرۀ  تابان تو جز جلوۀ حق

آیت  صولت  و مردانگی و شرم  و وقار         مظهر عزّت و آزادگی  و فضل  و ادب

نور  حق  ماه   بنی   هاشم  شمع   شهدا          میوۀ   باغ   علی   میر شجاعان  عرب

منبع  جود  وعطا  مظهراخلاص وصفا           زادۀ   شیر  خد ا  خسرو  فرخنده  نسب

نظر  لطف  و عنایت  ز من  ای   شاه  مپوش            که  مرا جان به  هوای تو  رسیده  است  به لب

نکند  عاشق   کوی   تو  تمنای   بهشت         کز حریمت  دل  افسردۀ  ما یافت  طرب

درره عشق رساهرکه به مطلوب رسید          دگر از  دامن  جانان  نکشد  دست  طلب

جهان زخرمی امشب بهشت روح افزاست       به هرکجا که روی خیمۀ طرب  برپاست

ز چهرۀ  فلک امشب چو در جبین  زمین         نشان   شادی  و  آثار   خرمی   پیداست

مگر جما ل خدا گشته  جلوه گر  کامشب        سرای فاطمه غرق فروغ ونوروضیاست

ز من مپرس جهان را دلیل شادی چیست       ز من  مپرس فلک رابساط  بزم  چراست

به هوش باش  درامشب که ساکنان فلک        نــدا   کنند   که   میلاد  سـید الشـــهداست

رسید  مژدۀ  رحمت  که  درحریم  علی        قدم  نهاده  عزیزی  که  مادرش زهراست

شهی که   منشی دیوان اوست کلک قدر        شهی که درکف  فرمان او زمام قضا ست

چه صورتی که مصوردراوست  صورت حق        چه سیرتی که مجسم دراوصفات خداست

دری که  زیورفرش است و  گوشوارۀ عرش         گلی که زینت دوش رسول هردوسرا ست

حسین (ع) سرور آزادگان  و جانبازان        حسین (ع)  مظهر  الطاف  خالق  یکتاست

بلند  مرتبه   شاهی  که  بر اریکۀ  حق        لوای   سلطنت   او    همیشه   پابرجا ست

 ز آستان  تو  شاها چسان  رود بیرون        کسی  که  چشم امیدش  به رحمت فرداست

مرا  ز نامه سیاهی چه  باک  درصف حشر         که چون حسین شفیعی مرابه روز جزاست

"رسا"  چگونه  برآید  ز عهدۀ مدحت        که  پیش قدر  بلند  تو  پست  طبع  رساست            

گوهری سنگین بهاازابرگوهربارریخت                   کزغم  جانسوزاو خون ازدر و دیوارریخت

تا  ز گلزار حقایق  نو گلی بر باد رفت                   یک چمن گل صرصربیدادزآن گلزارریخت

شاخۀ  طوبی مثالی را  ز آسیب  خسان                   آفتی آمد  که  یکسرهم  بر و هم بار ریخت

اختر فرّخ  فری  افتاد  از برج  شرف                    کاسمان  خوناب غم  از دیدۀ  خونبار ریخت

بسملی درخون طپید ازجور جبّارعنید                     یا که  عنقاء ازل خون  دل از منقار ریخت

زهرۀ زهرا چوازآسیب پهلودرگذشت                    چشمه های خون زچشم  ثابت و سیّارریخت

مهبط روح  الامین  تا پایمال  دیو شد                     شورشی سر زد  که سقف گنبد دوّار ریخت

                            از  هجوم   عام  بر ناموس  خاص  لا یزال   

                           عقل حیران طبع سرگردان زبان لاللست لال       

 بت تراشی درسقیفه بت فروخت

               با ولع شیطان براین بت چشم دوخت

سالها ابلیس خواب خوش ندید

                      انتظار یک چنین روزی کشید

شد سقیفه بهترین کاشانه اش 

                       شرک آلوده ترین بت خانه اش

ای سقیفه خاک نکبت بر سرت

                       لعنت حق بر تو و بر  همرهت .

                             ***

عشق زهرا زسینه ی من کم شدنی نیست

                                 مهرش به زر و مال فراهم شدنی نیست

خود را بکشی در  ره  اثبات  ولایت

ای     آینــۀ     تجــلی     ذات                 مصباح  وجود  را  تو مشکوة

ای   مـاه    جمـا ل    نازنینت                  نـور  الارضین   و السـموات

چون شمس حقیقت  توسر زد                  اعیـان    وجود   جمـله   ذرّات

ذات    تو   حقیقت   الحقا ئق                  نفس   تو    هویت   الهـویّا ت

ای   نسخۀ   عالیات   احرف                   وی   دفتـر   محکما ت   آیات

ای    پـایـۀ    رتبـۀ   منـیـعت                  بـرتـر  ز  مـدارج    خیـالات

در نعت  تو ای  عزیز کونین                 این  جمله  بضاعتیست  مزجاة

                           فرموده به شأنت ایزد پاک

                           لولاک  لما خلقت الافلاک

ای  عقل  نخست  و حقّ  ثانی               ذات     تو   حقیقت     المثانی

مرآة وجود،چون تواش نیست               یک صورت ویک جهان معانی

ای در  تو  جمال  حق نمودار              زیـبـنـدۀ   تـوست  "مـن رآنـی"

ای    طـور    تجـلّی    الهـی               صد  همچو  کلیم   در تو  فا نی

گر  کنه   تو  را  کلیم   جوید              طور است  و جواب  لن  ترانی

ای    منشـأ  عـالـم   عنـاصـر             وی   مبـدء   فیــض   آســمانــی

ای  پادشــه  سـریـر  سـرمـد              وی  خســرو  ملــک جـاودانــی

اوصـاف تـو دربـیـان نگـنجـد             ور هـر  سـر مـو  شـود  زبـانـی

                         فرموده به شأنت ایزد پاک

                         لولاک  لما خلقت الافلاک

 اربعین بود که آن  قا فلۀ کرب وبلا       آمد   از شام   بلا  تا  به  سوی  کرببلا

متزلزل همه چون قائمۀ عرش علا        همه را چرخ به رنج وبه بلا داده صلا

                            اقربای  همه  از اصغرو اکبر کشته

                            هم  پدرکشته  پسرکشته  برادرکشته

هراسیری به سرخاک شهیدی بفغان      موکنان مویه کنان سینه زنان نوحه کنان

کرد درد  دل  خود ازسفرشام  بیان       آنچه  دید از  ستم  شمر و ز بیداد  سنان

                           وآنچه درکوفه شد ومجلس فرزندزیاد

                           وآن همه طعن که زدآل علی رازعناد

هراسیری به تمنای شهیدی بخروش      سوی قبری شدوبگرفت چوجان درآغوش

یکی ازصدمه درافغان یکی از غصه خموش    اثرکعب نی این یک بسرآن داشت بدوش

                                شکوه ها برلب هر یک ز  سپهرنیلی

                          یکی ازضرب لگدداشت یکی ازسیلی

به  سر قبر برادربه فغان زینب زار       گفت ای کز غم هجر تو شدم زار ونزار

تازیانه  بدنم   خسته  و پایم  را خار      ابن سعدم  به  یمین بوده و شمرم به یسار

                         چون کنیزان حبش  بر سر بازارشدیم

                         با  دل  زار  به  بازار در آزا ر شدیم

بسکه پوینده بهربادیه هرمرحله شد       پای  کلثوم   جگر سوخته   پر  آبله  شد

پرزخون گردن بیمارتوازسلسله شد      خون دل ،خار جفا ، زاد من وراحله شد

                         چون تنت ریب زمین گشت وسرت زیورنی

                         هر کجا راه سپردی شدمت زار ز پی

  هرگز کسی دچارمحن چون حسن نشد      ور شد  دچار  آن همه  رنج ومحن نشد

خاتم  اگر ز دست سلیمان  به  باد رفت     انـدر   شکنجۀ   ستـم    اهــرمن    نشد

نوح  نجی  گر ازخطر موج  رنجه شد     غـرقـاب   لجـّۀ   غـم   بنیـاد  کن   نشد

یوسف  اگر چه  از پدر  پیر دور ماند      لیکن غریب وبی همه کس دروطن نشد

شمع ار چه سوخت از سرشب  تا سحر ولی       خونابۀ   دل  و جگرش  د ر لگن  نشد

پروین  نثار ماه رخی کانچه شد براو       پروانه   را   ز شمع   دل   انجمن  نشد

حقاّ  که هیچ طائری  از آشیان  قدس       چون  او  اسیر پنجۀ  زاغ  و زغن  نشد

جز غم نصیب آن دل  و الاگهر  نبود      جز زهر  بهر آن  لب  شکرّ  شکن  نشد

از دوست آنچه  دید زدشمن  روا نبود     جز   صبر  دردهای   دلش  را  دوا نبود

زهی  از دست سوگت چاک  تا دامن گریبانها           ز  آب   دیده  از سودای  لعلت  دجله  دامانها

چه خسبی تشنه لب ازخاک هان برخیزتابینی           به هرسوموج زن صد دجله ازسیلاب مژگانها

توخود لب تشنۀ یک جرعه آب وبارها ازسر           جهانرااشک خون بگذشت خون آلوده طوفانها

نزیبد جان  پاکی  چون  تو زیر خاک آسوده            برآور سر ز خاک  تیره ای خاک رهت جانها

ز  شرح   تیر  بارانت  مرا  سوفار مژگانها            به   چشم  اندر  کند  تاثیر زهر آلوده  پیکانها

کس آن روز ارنکردت جان  فدا اکنون سرت گردم                  برون  نه  پا  که  جانها بر کف  دستند قربانها

فکندی  گوی سرتا در خم چوگان  جانبازی             زسیلیها چه سرها  گوی سان غلطد به چوگانها

فتادازجلوه تا رعنا سمندت خاست ازهرسو             ز گلگون  سرشک   خیل  ماتم   کرد  جولانها

دریغ  آموختم  تا  نکته های رسم  جانبازی            ز جانبازان  کویت  باز پس  ماندم  به  میدانها

بتاب از رشک  آنانم که در خمخانۀ عهدت             ز خون پیمانه  ها  خوردند و  نشکستند پیمانها

تو یغما ازکجا و با سگانش لاف هم چشمی            زسگ تا آدمی فرق است فرق ای من سگ آنها

   بارد؟چه؟خون،که؟دیده چسان؟روزوشب چرا          از  غـم   کدام  غـم ؟ غم  سلطـان   کربلا

نامش  چه  بد ؟حسین ،زنژاد که ؟ا ز علی              مامش که بود ؟ فاطمه جدش که؟ مصطفی

چون شد ؟ شهید شد، به کجا ؟ دشت ماریه             کی  ؟ عاشر  محرم ، پنهان  ؟  نه  برملا

شب کشته شد؟نه روز،چه هنگام؟وقت ظهر           شد  از گلو بریده سرش  ؟  نی نی  ا ز قفا

سیراب کشته  شد ؟ نه،کس  آبش  نداد؟ داد             که ؟ شمراز چه  چشمه ؟ ز سرچشمۀ  فنا

مظلوم  شد شهید ؟ بلی ، جرم  داشت ؟ نه               کارش  چه بد؟ هدایت؟ یارش که بد؟ خدا

این ظلم راکه کرد؟ یزید،این یزید کیست؟              ز اولاد   هند ، از چه  کس ؟ا ز نطفۀ  زنا

خود  کرد این عمل ؟ نه، فرستاد نامه ای              نـزد   که  ؟   نزد   زادۀ    مرجـانـۀ  دغـا

ابن   زیـاد   زادۀ   مرجـانه   بد  ؟   نعم                از   گفتـۀ     یـزید    تخـلف    نـکرد    لا

این نابکار کشت حسین را بدست خویش                نه  او  روانـه   کـرد  سـپه   سوی  کربلا

میر سپه  که   بد ؟ عمر  سعد ، او  برید               حلق عزیز  فاطمه   ؟  نه   شمر   بی  حیا

خنجر برید حنجر  او را   نکرد  شرم ؟                 کرد ازچه  پس برید ؟ نپذیرفت ا او قضا

بهر چه ؟ بهر آنکه  شود  خلق را شفیع                 شرط  شفاعتش  چه  بُوَد ؟  نوحـه و  بُکـا

کس کشته شدهم از پسرانش ؟ بلی دوتن               دیگر که ؟  نُه   برادر و  دیگر که  ؟ اقربا

دیگرپسرنداشت؟ چراداشت آن  که بود؟                سجّاد  چون  بُد  او ؟ به  غم و رنج  مبتلا

ماند اوبه  کربلای پدر؟ نی به شام رفت                با  عـزّ  و احتشام  ؟  نه ،  با  ذلّت  و عنا

تنها؟ نه با زنان حرم ، نامشان چه بود؟                زینب ، سکینـه ،  فاطمـه  ، کلـثوم  بینــوا

بر تن  لباس داشت ؟ بلی، گرد رهگذار                بر  سر عمامه  داشت ؟ بلی  چوب   اشقیا

بیماربد؟ بلی،چه دواداشت؟ اشک چشم                بعد از  دوا غذاش  چه   بد ؟ خون  دل غذا

کس  بود همرهش؟ بلی اطفال  بی  پدر                دیگر که  بود ؟ تب که  نمی گشت ازاوجدا

از زینت زنان چه به جامانده بد؟ دوچیز              طوق  ستم  به   گردن و خلخال  غم  به  پا

گبر این  ستم کند ؟ نه یهود ومجوس؟نه               هندو ؟ نه  بت پرست؟ نه فریاد از این  جفا

قاآنی  است  قائل   این   شعرها    بلی             خواهدچه؟رحمت،ازکه؟زحق،کی؟صف جزا 

شدغرق خون زغم دل غم پرورحسین                               آمد  بس از  زمانه  جفا  بر سر حسین

بااشک وآه کردچو روسوی خیمه گاه                                جزشصت وچاز زن نبدی لشگرحسین

گفتی زفرط واهمه شدعرش سرنگون                              افتاد چون ززین  به زمین  پیکرحسین

زینب  به  آه  و ناله در آمد به  قتلگاه                               خنجر نهاد  شمر چو  بر حنجر حسین

خورشید منکسف شدوشدماه منخسف                                تا  شد  به  نوک  نیزۀ  اعدا سر حسین

آه از دمی که با لب خشکیده زیر تیغ                               سوی  فرات  بود   دو  چشم  ترحسین

لیلا دریده جامه ز تن چون زتیغ کین                               شد پاره  پاره  جسم  علی  اکبر حسین

پشت علی به خلد،کمان شد ز بارغم                                آمد   چو  تیر  بر گلوی  اصغر حسین

سیراب وحش وطیرزآب فرات بود                                از  تشنگی   کبود   لب   دختر  حسین

آتش  ز سوز سینۀ  زهرا زبانه  زد                               بگذاشت  در تنور چو خولی  سرحسین

گردون سیه نمودبه برچون کبودشد                                از ضرب  چوب  کینه  سر انور حسین 

"جودی" دریدجامه ز بیطاقتی به بر                              کردند   پیرهن  چو  برون از تن حسین

هرکه را باخط  سبزت سر سودا باشد                        پای ازاین دایره بیرون ننهد تاباشد

من چوازخاک لحدلاله صفت برخیزم                        داغ  سودای  توام  سّر سویدا باشد

تو خود ای  گوهر یکدانه کجائی  آخر                       کزغمت دیدۀ  مردم همه دریا باشد

از بن هر مژه ام آب روان  است  بیا                        اگرت  میل لب جوی و تماشا باشد

چون گل ومی دمی ازپرده برون آی ودرآ                            که  دگر باره ملاقات  نه  پیدا باشد

ظل ممدود خم  زلف  توام بر سر باد                       کاندر این  سایه  قرار دل شیدا باشد

چشمت ازنازبه حافظ نکند میل آری                     سرگرانی صفت  نرگس رعنا باشد       

شراب  تاک  ننوشم  دگر ز خمّ عصیر                      شراب پاک خورم  زین سپس زخمّ غدیر

به مهرساقی کوثر از آن شراب خورم                       که   دُرد  ساغر او  خاک  را  کند اکسیر

ازآن  شراب کزان  هر که  قطره ای بچشد                     شود  ز  ما   حصل   سرّ  کائنات   خبیر

به جان  خواجه چنان  مست آل یاسینم                       که  آید  از  دهنم  جای   باده  بوی  عبیر

دوصد قرابه شراب اربیکنفس بخورم                       که  مست تر  شوم اصلا  نمی کند توفیر

عجب  مدارکه گوهرفشان شوم امروز                     که  صد هزارم دریاست در درون ضمیر

برآن مبین که چوخورشیدچرخ عریانم                     بر آن  نگر که  جهان را دهم  لباس حریر

نهفته  مهر  نبی  گنج  فقر  در دل  من                     که  گنج   نقر، نیرزد  برش  به  نیم  نقیر

فقیر را به  زر وسیم  وگنج  چاره کنند                     ولی  علاج   ندارد  چو  گنج  گشت  فقیر

اگرچه عیدغدیراست وهرگنه  که کنند                      ببخشد   از  کرم   خویش   کردگار  قدیر

ولیک با دهن پاک وقلب پاک اولیست                     که    نعت  حیدر   کرّار  را    کنم   تقریر

نسیم  رحمت  یزدان  قسیم  جنّت ونار                     خدیو   پادشهان    پادشاه   عرش    سریر

دروغ  باشد اگرگویمش نظیری هست                      لیک  شرک ا گر گویمش  که  نیست نظیر

لباس  واجبی  از  قامتش  بلندتر است                      ولیک   جامۀ   امکان   ز قد اوست قصیر

اگر بگویم  حق  نیست گفته ام  ناحق                      و  گر بگویم   حق   است  ترسم  از تکفیر

بزرگ   آینه ای هست  در برابر حق                      که هر چه هست سرا پا در اوست عکس پذیر

نبد  ز  لوح   مشیّت   بزرگتر  لوحی                     که  نقش  بند  ازل  صورتش  کند  تصویر

دمی که رحمتش ازخلق سایه برگیرد                     هماندم  از همه  اشیاء ، برون   رود   تأثیر

زهی  به  درگه  امر توکائنات مطیع                      خهی   به  ربقۀ   حکم   تو  ممکنات  اسیر

چه جای  قلعۀ خیبر که روز حملۀ تو                    به  عرش زلزله   افتد  چو  بر  کشی  تکبیر

توئی یدالله وآدم صنیع رحمت توست                    که کرده ای   گل  او را چهل  صباح  خمیر

گمانم   افتد  کابلیس  هم   طمع  دارد                     که  عفو  عام   تو   آخر  ببخشدش   تقصیر

به  هیچ  خصم نکردی  قفا مگر آندم                   که   عمروعاص   قفا  بر زد  از  ره  تزویر

    این حریم  کیست؟! کز جوش ملائک  روز بار                                    نیست  در وی  پرتو خورشید  را راه  گذار

   کیست؟!  یا رب  شمع این  فانوس کزنظاره اش                                    آب  می گردد  به  گرد دیده ها   پروانه وار

   این  شبستا ن  خوابگاه  کیست ؟! کز موج  صفا                                   دود  شمعش می رباید دل چو زلف  مشکبار

   یا رب  این خاک گرامی مغرب خورشید کیست                                    کز فروغش  می شود  چشم  ملائک اشکبار

   این  مقـام   کیست؟!  کز هــر  بیضۀ   قند یل  او                                 سر بـر  آرد   طائری  چون  جبرئیل  نامدار

   کیست  یا  رب  در پس این پرده کزانفاس خوش                                  می برد از چشمها  چون  بوی  پیراهن غبار

   جلوه گاه  کیست  یا رب  این  زمین  مشک خیز                                 کز شمیمش می خورد خون نا ف آهوی تتار

   ساکن  این  مهد  زرین  کیست؟! کز شوق  لبش                                  شیر می جوشد  ز پستان  صبح را بی اختیار

   این همایون بقعه یا رب ا زکدامین سرورست ؟!                                  کز شرافت  می زند   پهلو  به عرش کردگار

   سرور دنیا و د ین  سلطان  علی موسی  الرضا                                  آن که  دارد  همچو  د ل در سینه  عالم  قرار

   جـدول   بحـر  رسا لت   کـز  وجود   فا ئضش                                  خاک پاک  طوس شد ازبحررحمت  مایه دار

   گـوهـر    بحـر   ولایت   کـز  ضمیر  انـورش                                  هرچه  در نه  پرده  پنهان  بود  گردید آشکار

   آن که  گر اوراق  فضلش را به  روی هم  نهند                                 چون لباس غنچه گردد چاک این نیلی حصار

   آسمان  از باغ   قد رش  غنچۀ   نیلوفری  است                                 یک  گل  رعنا ست از گلزار ا و لیل  و نهار

   مهـرۀ  مـومی  است  در سـر  پنجـۀ  او اسـمان                                 می دهد اورابه هر شکلی که می خواهد  قرار

   بوی گل درغنچه ازخجلت حصاری گشته است                                تا   نسیـم   خلـق  او   پیچیده  در  مغـز  بهـار

   تیغ  ا و  چون  سر بر آرد  از  نیـام  مشک فام                                می شود  صبح   قیامت  از  د ل  شب  آشکار

   آن که  تیغ  کهکشان  در قبضۀ  فرمان  اوست                                 چون تواند  خصم  با او تیغ  شد  در کارزار؟

   چون تواند  خصم  روبه باز با  او پنجه  کرد ؟                                 آن که  شیر پرده را  فرما نش  آرد  در شکار

   همچو  معنی در ضمیر لفظ  پنهان گشته  است                                در  رضای  او  رضای   حضرت  پروردگار

   شکوۀ  غربت  غریبان  را  ز خاطر  بار بست                               در  غریبی   تا  اقامت  کرد   آن   کـوه   وقار

   زهـر  در  انگور  تـا  دادند   او  را  د شمنا ن                                 مـاند   چشم   تـاک  تا  روز  قیا مت   اشکبار

   وه  چه  گویم  از  صفای  روضۀ   پر  نور او                               کز فروغش  کور روشن  می شود  بی اختیار

   می توان   خواند   از  صفای  کاشی  دیوار او                               عکس  خط ّ  سرنوشت  خلق  را  شبهـای   تار

   خیره  می شد  دیده ها  از دیدنش  چون  آفتاب                                گـر   نمی شد    قبّـه   نـورانی    او   زرنـگار

   همچو اوراق  خزان با ل ملائک  ریخته است                                هر  کجا  پا  می نهی  در  روضۀ  آن  شهریار

   می توان  رفتن  به  آسانی  به   با ل  قد سیا ن                               از  حـریم   روضۀ  او  تا  به  عـرش  کـردگار

   قلزم  رحمت  حبابی  چند   بیرون  داده  است                                نیست  قند یل اینکه می بینی  به  سقفش  بیشمار

   هر شب از گردون  ز شوق سجده خاک درش                               قدسیان  ریزند   چون  برگ  خزان از شاخسار

   اشک  شمع  روضۀ   او  را  ز دست  یکد گر                              حـور و غلمـان  می ربا یند  از  برای  گوشوار

   بس که  قران  در حریم  ا و  تلاوت  می کنند                                صفحۀ  با ل  ملائک   می شود   قـرآن  نگـا ر

  هر شبی صد بار ازموج  صفا در روضه اش                               در غلط  از  صبح   افتد  زاهد   شب  زنده دار

   حسن  خلقش  د ل   نمی بخشید اگر زوّار  را                               آب می شد از  شکوهش   زهره ها   بی اختیا ر

   از سـر  دربـانی  فردوس ،  رضوان  بـگذرد                               گر   بـدانـد   می کنند ش   کفشـدار   این  مـزار

   خضر تر دستی  که میراب زلال زندگی است                              می کنـد   سقّـا ئی   این  آستـان   را   اختیـا ر       

   می کند  با  اسب  چوب   از آتش  دوزخ  گذر                            هر  که   را  تابوت   گردانند   گرد   این  مزار

   چشمۀ  کوثـر  به  استقبا لش  آید  روز  حشـر                            هر که  را  زین  آستان   بر جبهه   بنشیند  غبار

   از فشـار  قبـر  تا   روز  جـزا   آسوده  است                             هر که   اینجا  از  هجـوم   زائران   یابد  فشا ر

   هر که   باشـد  در  شمـار  زائـران  درگهـش                              می تواند   شد    شفیع   عـا لمی    روز   شمآ ر

   آتش دوزخ  نمی گردد به  گردش  روز حشر                            از سر  اخلا ص  هر کس  گشت  گِرد  این مزار

                                            آن که  باشد  یک  طواف  مرقدش  هفتاد حج  

                                          فکر(صائب) چون تواند کردفضلش راشمار؟

هرکه دردل وجد وحالی ازغم جانان ندارد

                                                     گر بود  دریای  دانش  گوهر عرفان  ندارد

هرکه چون پروانه گردشمع بی پروانسوزد

                                                    بزم  جانش  روشنی  از جلوۀ  جانان  ندارد

بالب جانبخش جانان هرکه جویدآب حیوان

                                                     می   نداند   لذت  آن  چشمۀ  حیوان  ندارد

آن مسیحا  دم کند گرجلوه ای  درکوه سینا

                                                     طاقت   دیدار او  را  موسی  عمران  ندارد

دیده ای  باید که  بیند روی آن ماه  دل آرا

                                                    ورنه خورشیدازکسی رخسارخودپنهان نارد

هر که  درمعنی نبیند صورتش درآفرینش

                                                    نسبتی  از راه   بینش  با  شه  مردان  ندارد

خسروی کزبی نیازی خادم درگاه جاهش

                                                   حاجتی  برتخت و تاج  قیصر وخاقان ندارد

خواجۀ عالم  علی  مرتضی  شاه  ولایت

                                                  آنکه درگاهش به ازروح الامین دربان ندارد

شهسوارآسمان  پیما که در میدان  قدرت

                                                 خوشتر از گوی  زمین درحلقۀ  چوگان ندارد

مظهر خلاّق  اکبـر مظـهـر  آیات  داور

                                                  آنکه  جز  او  ناخدائی  کشتی  امکان  ندارد

در امور دین  و دنیا جز ولیّ ذات یکتا

                                                 هیچ   بازوی   توانا    قدرت   یزدان   ندارد

از  کمال  ذوالجلالی  ازجمال لایزالی

                                                هیچکس در بی مثالی  چون علی عنوان ندارد

عون حق عین عنایت آنکه ازراه هدایت

                                               غیر او  ملک   ولایت    والی   ذی  شأن  ندارد

برسرخوان ولایش گر بری دست  تمنا

                                                لقمه ای   یابی  که   آگاهی  از آن   لقمان ندارد

ذات باری در دوعالم  بهریکتایی مسلم

                                               چون   ولی  الله  اعظم   حجّت  و برهان ندارد

حیدرصفدرهژبر سالب غالب که گویی

                                               برق  تیغش  را  به  محشر  آتش   نیران  ندارد

داور روز قیامت آنکه  درگاه  جلالش

                                                پاسبانی  تا  سحر هر شب  به  از کیوان  ندارد

مهرشاه  اولیاء بر هردلی ازجان نتابد

                                               آن  صدف  در سینه  پنهان  گوهر ایمان  ندارد

ازکلام الله  ناطق هرکه تعلیمی نگیرد

                                               آگهی   از   کنــز   علم     ایـزد    منّان   ندارد

درنجف هرکس بماند درجوارشاه مردان

                                                تا  ابد  در سر  هوای  روضۀ  رضوان  ندارد

دامن  مولای  قنبرهر مسلمانی نگیرد

                                               آن  مسلمان  نسبتی   با  بوذر  و  سلمان   ندارد

یاعلی ازتاب دوری گرچه ازدل درحضوری

                                              چون  شکیب ازناصبوری  طاقت حرمان  ندارد

یوسف عشقم  منای قرب زندان  من  است      کنج زندان،تیره چون شام غریبان من است

آه  سردی  کز  درون  سینه ام   آید  برون      گرمی بازار عشق  و قلب سوزان من است

قطرۀ  اشکی  که می ریزد ز جام  دیده ام      روشنی بخش دل  و شمع  شبستان من است

پای یوسف گربدین زندان رسدجان میدهد      گر  ببیند سندی  شاهک  نگهبان  من  است

هر زمان  می آید آن   بیدادگر بر صورتم      میزند سیلی نمی گوید که مهمان مکن است

بر  تنم  آثار  ضرب  تازیانه  بسته   نقش      این  سزای  خواندن  آیات  قرآن  من  است

زیر زنجیر گران بر لب  رسیده  جان من      آنچه از من مانده باقی جسم بیجان من است

شاعر"ژولیده" می گوید به صد سوزجگر      یوسف عشقم  منای  قرب  زندان  من است

چو شد به  نيمۀ  شعبان  هلال ماه  تمام        رسيد   م‍‍‍ـژدۀ   رحمت  ز  ايزد  عـلاّم

بگوبمطرب خوشخوان بگيرني درچنگ        بگو به ساقي مستان  بريز مي در جام

به بوي رحمت رحمن در اين مه ميمون        دميده  راح روان  روح تازه دراجسام

به  جام عيش و طرب بادۀ نشاط  انگيز         فكنـده   شعلۀ  آذر  به   خـرمن   آلام

به  بزم عام ، ظريفان تمام  گرم  سرور        به بزم خاص،حريفان مدام مست مدام

به  فرّ مولد مهدي در اين  همايون عيد        دلي   نمانده  مكـدّ ر  ز  محنت   ايّـا م

ز شوق  لالۀ  رخسار آن  گل  بي  خار       دراين چمن  لب  نرجس چو غنچه  شد  بسّام

مهي  كه بدرجما لش چو مهرعا لمتاب        زدوه   ز آينـۀ  روزگار  زنگ   ظـلام

ظهور قادرمطلق  كه از بروز صفات         فزوده  گوهر  ذاتش  به  حيرت  اوهام

نتاج   آدم  و  حـوّا  پنـاه   خيل   امـم         دليـل   خالق   يكتـا   سليل   فخـر  انام

كليم   طور صفا  يونس  سليمان  جاه         عزيز مصر  بقاء  يوسف  مسيح  كلام

كنوز   حكمت   يـزدان  مبيّن   قـرآن         رمـوز  دفتـر   ايمان   مـروج    اسلام

به روز فتح و ظفر حيدر ستوده  سير         به  گاه  علم و عمل احمد خجسته مرام

يگانه غوث دوعالم  كه بهر تعظيمش         هزار بار  نمايد   فلـك  قعــود  و قيــام

مدار  دايـرۀ   كن  فكـان  امام  زمان         كه هر چه هست  بدو قائم است تا بقيام

شهاتوئي كه به دوران عدل واحسانت         نديده   ديـدۀ   برجيس   خنجـر  بهـرام

برآستان  جلالت  چو  جبرئيل  امين          ستاده اند  قضا  و  قدر  به  جاي غلام

بقصدطوف حريم توآسمان همه شب          ز نور ماه  به دوش افكند  همي  احرام

ز  كيمياي  نظر  قدر  بهرمان 1  يابد         اگر ز چشم عنايت  نظر كني  به رخام

به  عهد عدل  و عطاي  تو برّۀ  آهو         به  جاي لاله  نهد  پا  به  ديدۀ ضرغام

چه جوهري توكه اجرام ازمخاط و محيط          ز قبض و بسط تو جويند جنبش  و آرام

خوشادميكه زرخ طيلسان براندازي          كه نور صبح سعادت  برآيد از دل  شام

                        چو در ثناي تو عاجز بود زبان شكيب

                        به گاه  مدح  تو گيرد  ز قدسيان الهام

 1/ بهرمان:ياقوت سرخ

رفتی  و رفت  از کفم  صبرمن و قرار من        رفتی  و بعد  تو بود ، وای به روزگارمن

راحت جسم وجان من توبودی ایفاطمه جان       رفتی  و رفت از کفم صبر من  و قرارمن

رفتی  و رفت  از کفم شور و نشاط  زندگی        تو رفتی و ز رفتنت گشت خزان بهارمن

نخل امید و زندگی بود،چه  وقت برگ ریز       وقت  خزان   تو  نبود  ای گل  اعتبارمن

تا ز کنار من روان ، راحت  جان من شدی        سیل  سرشک را  ببین روانه در کنارمن

گرچه زخانه رفته ای ازدل ودیده کی روی       دل  ز  پی   تو همچنان  دیدۀ  اشکبار من

بی توچوصیدبسته ام به دام مرگ و زندگی        بعد تو زهرغم بود شربت خوشگوار من

ای چونبی مرا معین،بعد تو چون  کند علی       دگرچه کس توان شودمونس وغمگسارمن

تسلّی  خاطر  من   تو  بودی  از  بعد  نبی         بهر  تو  بود در طپش قلب  امیدوار من

بگو   برای  مصطفی  قصّۀ   جانگداز  ما        ز بازوی  خستۀ  خود از دل سوگوار من

نزد   نبی  دو  شاهدند  از ستم  امّت  دون        صورت   نیلی   تو  و  سینۀ   داغدار من

نشان مصطفی دهی چوپهلوی شکسته ات         یاد  کن  ای عزیز من از رخ شرمسارمن

مگو به  او زمحسن و شهادت  و تختۀ  در       آتش  اندوه  و الم  مزن  به  پود  و تارمن

                         زدی به زخم دل نمک "صاعد"ازاین سرودغم

                        گریۀ   بی   امان   ربود   ا ز  کفم   اختیار من 

 بیت  معمور ولایت را اجل  ویرانه کرد          آنچه را باخانه صدچندان بصاحبخانه کرد

 شمع روی روشن زهراچوآنشب شد خموش          زهره ساز و نغمۀ ماتم در آن  کاشانه کرد     

  آه   جانسوز  یتیمان  اندر آن  ماتم  سرا           کردآشوبی که عقل محض را  دیوانه کرد

  داغ  بانو کرد عمری با  دل آن شهریار           آنچه  شمع  انجمن  یکباره  با  پروانه کرد   

  شاه باآن پر دلی دل ازدوگیتی برگرفت           خانه را کانشب تهی زان گوهریکدانه کرد

  بارها کردی  تمنّای  فراق  جسم وجان            چونکه یاد ازروزگاروصل آن جانانه کرد

 سر به زانوی غم و با غصّۀ  بانو قرین          عزلت  از هر آشنائی بود  وهر بیگانه کرد

  شاهدهستی چو از پیمانۀ غم نیست شد            باده نوشان را خراب از جلوۀ  مستانه کرد

  ساقی  بزم  حقیقت  گوئیا  از  خمّ  غم           هرچه درخمخانه بودی اندرآن  پیمانه کرد

                                  مفتقرراشوری ازاندیشه بیرون ازسراست

                                 هر دم  اورا ازغم  بانو نوائی دیگراست

مظهری گردید ظاهر دوش بر عین  الیقینم

                                          کز تماشای جمالش رفت از کف عقل و دینم

لوحش الله ازجمال اوکه چون دیدم  بیاسود

                                         از غم   و  اندوه  بی   پایان  دل    اند وهگینم

کرد   دیدار  بهشت  جا ودان   طلعت  وی

                                         فارغ  از  یاد  بهشت  و  از  خیال  حور   عینم

وین عجب کان دلبریکتای بی همتاعیان شد

                                         در جنوب  و  درشمال  و در یسار و در یمینم

رفتم از خویش و بگفتم با زبان  بی  زبانی

                                         کی    حبیب    دلفریبم    ای    نگار   نازنینم

ای تو جان  جان جانم  ای  ضیاء  دیدگانم

                                        دلبر  و  دلدار و  دلجو  د لستان  و   د لنشینم

ازکجائی کیستی نامت چه نسبت باکه داری

                                         گفت من   سرّ هویّت هستِ  هستی آفرینم

در نهانم  کنز  مخفی  در عیانم  کل  هستی

                                         هستی آثاردوحرف است ومن اصل ان واینم

اسم اعظم  گنج  اسما عشق مطلق  آمر کل

                                         داور   کون  و  مکانم   وجه  رب   العا لمینم

من رسول الله را درخور به تمجید و  ثنایم

                                        من   کتاب   الله   را   مصداق   آیات   مبینم

طا وسین ومیم وکاف وها ویاوعین وصادم

                                         طا وسین و طا و ها و حا و میم  ویا و سینم

سرّالرحمن علی العرش استوی را گرندانی

                                        آن  منم   کاندر   سویدای دل  انسان  مکینم

ذاکر ومذکور وذکرم حامد ومحمود وحمدم

                                        من صراط  المستقیمم  مالک  اندر یوم  دینم

من قیامم من قعودم من رکوعم من  سجودم

                                       خود   بخود   گوینده   ایاک    نعبد    نستعینم

بزم  وحدت را نوا  و نغمه  و نائی  و نایم

                                       باده  نوش و ساقی و مینا شراب و  ساتکینم

اصفیا را من  انیسم  ازکیا  را من   جلیسم

                                      انبیا  را  من    ظهیرم    اولیا   را    من   معینم

پادشاه   لا مکانم  پیشوای   انس   و  جانم

                                      مقتدای     قدسیانم     رهبر     روح     الامینم

نا  امیدان  را امیدم  بی  پناهان  را   پناهم

                                      خضر  راه    رهروانم   هادیم    حبل    المتینم

هست عالم جسم ودرآن جسم من جان عزیزم

                                     هست امکان  بحر و در آن  بحر من   درّ  ثمینم

نوربخش مهر وماه وزهره مریخ و عطارد

                                     زیور   ارض   و  سما   و   لنگر   عرش   برینم

دست من برپای دارد کرسی ولوح  وقلم را

                                     من    هوادار   سپهرم    من   نگهبان   زمینم

ز  ابتدا  تا  انتها  من  خلق را قسّام   رزقم

                                     در  حقیقت   فیض   بخش   اولین  و   آخرینم

خستگان  عشق  را  تیمار جان  بی  شکیبم

                                     تشنگان   وصل   را  سر چشمۀ   ماء   معینم

عشق بایستی که تاعاشق  بمن نزدیک گردد

                                     ور نه  من  بیرون ز  استدراک عقل   دور بینم

پای تاسرعشق وشوروجذبه ام همراه حسنم

                                     زین سبب  گاه  ظهور خویش با احمد   قرینم

درمقام  حسن  کل  محمود عبد  من  عبیدم

                                     نام    نیکویم   علی   سر  حلقۀ   اهل  یقینم

یا علی مدحت سرای  درگه عرش  آستانت

                                    من  صغیر  مستمند   بی   نوای   دل  غمینم

                                 بسمه تعالی

آفتاب   و  سایه  می رقصند   با   هم   ذره   وار  

                                       کافتاب د ین  و سایۀ  حق  شد  امروز آشکار

 دفتر  ایجاد   را  امروز  حق    شیرازه    بست 

                                       تا  در آرد فرد  فرد  اوصاف خود رادرشمار

گلـشن    ابـداع   را   امروز   یـزدان   آ ب   داد 

                                       تا  ز سیرابی  نها ل صنع  گیرد  برگ  و بار

کلک  قدرت  صورتی بر لوح  هستی  برنگاشت  

                                       و  ز تماشای  جما ل  خود  بدو کرد  اقتصا ر

صورت و  صورت نگار از هم  اگر دارید  فرق  

                                       ازچه این صورت ندارد فرق با صورت نگار

عکس صورتگرتوان دید اندراین صورت درست  

                                       تاچه معجزبرده صورتگردراین صورت بکار

راست   پنداری  به  جای  رنگ  سوده است آینه

                                       تا  در آن  صورت ببیند عکس خود  آئینه وار

قدرت  حق   آشگارا   کرد   امروز  آنچه    بود 

                                       کز  تما شا ی   جـما ل   خو یشتن  بد  بیقـرار

در  تمنا ی   وصا ل  خویش  عمری  صبر  کرد 

                                       د ست  شوق   آخر  فرو  درّیـد  جَیب  انتظـار

نا قد عشق  آتشی   زا نگیز  غیرت  بر  فروخت 

                                       تا  بد و   نقد  جما ل  خویش  را   گیرد  عیا ر

تا  به  کی  در پرده  گویم  روز مولود نبی  است    

                                       کوست اندر پرده هم  خود  پردگی هم پرده دار

احـمد   محـمود   ابوالقـاسـم   محمد   عقـل    کل  

                                       مخزن   سرّ   الهی   راز  دار  هشت  و  چا ر

همنشین   لی   مع   اللـه   معنـی   نون  و   القلـم  

                                       رهسـپار  لیـلة   الاسـری   سـوی   پرورد گار

در  حجاب  کنت   کنزاً  بود   حق   پنهان   هنوز   

                                       کو  خدا   را  بندگی  کردی  به   قلب  خاکسار

از  گل   آدم   هنـوز   انــدر  میا ن   نامی   نبود   

                                       کو   شـمار  نسـل  آدم   کـرد  تا  روز  شـما ر

نار  و  جنـّت   بود  در  بطـن   مشـیّت    مختفی   

                                       کو گروهی را به  جنت برد و قومی را به نا ر

آنکه هروصفی که گوئی درحقیقت وصف اوست    

                                       راست پنداری سخن با نعت ا وجُست انحصا ر

پیش  از آن  کز دانه  باشد نام  یا زین  خاک تود     

                                       برگ   با ر هر درختی  دیدی  ا ندر  شاخسا ر

آسـمان   عــد ل   بد   پیـش  از   وجـود  آسـمان   

                                       روزگار  فضل  بد  پیش  از  ظهور  روزگار

پیش  از این  لیـل  و  نهـار اندر قرون   سرمدی     

                                       موی  و روی  احمدی  و اللیل  بود و  والنهار

بچۀ   امکـا ن   هنـوز   انـدر  مشیمه   امـر 

                                       کو  یتیمان  را سر از رحمت  گرفتی در کنا ر

گر  مصوّر  گشتی   اخلاق   کریمش  در قلـوب    

                                       و ر مصوّر گشتی   اوصاف  جمیلش  در دیار

بر  حقا یق   در  ضما ئر  تنگ  بودی  جا یگا ه     

                                       بر خلا یق  در معا بر  ضیق   جستی  رهگذار

چون  به هردعوی دوشاهد باید او مه را دو کرد    

                                       زان دو شاهد  دعوی  د ینش  پذ یرفت اشتها ر

سوسماری  کو سخن  گفته  است  باشاهی  چنان   

                                       بوسه   جـای   انبیـا   زیبـد  لـب  آن   سوسـمار