بسمه تعالی

سحر از دامن  نرگس ،بر آمد  نو گلی  زیبا       گلی  کز  بوی  د لجویش ، جهان  پیر شد  برنا

زهی سروی که الطا فش،فکنده سایه برعالم       زهی صبحی که انفا سش، دمیده روح دراعضا

سپیده   دم ز دریای کرم  برخا ست  امواجی      که عالم غرق رحمت شد،ازآن امواج روح افزا

خدا را زاستین آمد ، برون د ست  درخشانی      که خطّ  نسخ  اعجازش  کشید ه بر کف موسی

ید  بیضای موسی کرد  کوهی را اگرروشن       جهان را  کرد  سرتا سر ، منوّر ا ین  ید  بیضا

به  صبح نیمۀ  شعبان، تجلّی کرد خورشیدی       که  از  نـور جبینش  شـد   منـوّر  دید ۀ  زهرا

امام  عصر پور عسگری آن حجّت  بر حقّ       که « قائم » شد  به  ذات اقد سش دنیا  و مافیها

چه مولودی که همتا یش ،ندیده دیدۀ  گردون       چه  فرزندی  که  ما نند ش ، نزاده  مـادر دنـیا

بصولت  تالی  حیدر ،بصورت  شبه  پیغمبر      به ســـــیرت  مــــظهر  داور، ولیّ  والی والا

رخ او لالۀ رضوان،  خط  او سبزۀ  رحمت      لب  او چشــمۀ کوثـــر ، قــــد او شاخۀ  طـوبی

قدم  در عرصۀ عالم ، نهاده  پاک  فرزندی        که چشم  آفرینش  شد، ز نورش  روشن  و بینا

به  پا س  مقدم  او  شد ، مزیّن  عالم  پا ئین      ز نور طلعت  او  شد ، منـــــوّر عـــــــا لم  بالا

گلستان حسن(ع)دارد، صفای  دیگری آری        صـفای  هر چــمن  باشد ، ز روی  باغبان  پیدا

شهنشاه   قَدَر قدرت ، که  فرمان  همایونش       چو  منشور قضا گردیده  در کون و مکان اجرا

چو گیرد  پرچم «انا فتحنا» در کف   قدرت      لوای  نصـرت افرازد ، بر این نُه  گنبد خضـرا

به ختم  ا نبیا  ماند ،چو خواند خطبه  برمنبر      به  شاه  ا ولیــا  ماند ، چو تازد بر صف اعـد ا

لب لعل روانبخشش ،چو آید درسخن روزی       پی   بوسید نش  آید، فــرود از آســــمان عیسی

جهان پیرچون یعقوب شدسرگشته زآنروزی       که   شد  آن  یوسف  ثانی ، درون  چـاه  نا پیدا

                                                                                        « قاسم رسا »

                                         بسم الله الرحمن الرحیم

به   یمن  طا لع  فیروز و   اختر  مسعود                د مید  صبح  سعادت  ز مشـرق   مقصود

فتـا د   بر  سر   ذ رّات    سایۀ    اقبـا ل               فکند   مهـر  سپهـر  وجود    پـرتو  نور  

به  کعبه  کرد  تجـلّی   جما ل   مولـودی               که   بود  آدم   و حـوّا  طفـیل   این  مولود

نمـوده   جلـوه   در  ا نظـار  قادر  قیّـوم                ز   پـرده  گـشت   پدیدار  کردگار   ودود

ملا ذ  و  ملجأ  عبّـاد  از  امیـر  و عـبید                قوام   عا لم   ایجاد   از  غیوب   و  شهود

فروغ   شمع  هدایت  شعاع  مشعل  د ین               که   تیره  کرد زغم  روز  گمرهان  عنود

یگانه ای که دوعا لم  ز د ست اوست بپا                بدان  مثا به  که  د ین را بود  صلوة  عمود

ز  پا فشاری  ا و شد  بنا ی  کفر  خراب               به   د ستیاری  او شد  حصار د ین  ممدود

ز موی  اوست سیه گشته است  شام عدم               ز روی  ا وست  سفید  آمده  صباح  وجود

به  حکم  اینکه  علی  اندر آن  نهاده  قدم               کنند  اهل  صفا  سر بسر به   کعبه  سجود

بد ید   مرکز  قـوس   نزول   او   احمـد               در آن مقام  که  طی کرد خط قوس صعود

به   بندگیّ  خد ا  داشت  ا شتیاق   خلیـل               اگر   ولای   علـی  بود   در  د ل  نمـرود

به رغم   سنّی  نا پاک  این  عجب   نبود               اگر  که  غا لی از ادراک  خواندش معبود

ز ملک تا ملکوت ازجماد و حّی و نبا ت               به  صد  نیاز به  خاک   درش نهند  خدود

به  خوان  نعمت  عا مش  تمام   مهمانند               مجوس و مؤمن و ترسا  جهود وگبر و یهود

علا مت  سخط   اوست   آ تـش   دوزخ               نشـا نۀ    کـرم    اوست    جنـّت   مـوعـود

اگر به  مهر علی کافری رود  به  جحیم                لهـیب  نا ر  شود   ز آه   سرد  او  مبـرود

به  پـرده   زمزمۀ  یا  عـلی  کند  عنوان               به  گـوش  هـوش  اگر بشنوی   ترانۀ  عود

به جزبسوی علی قرب  حق اگر خواهی               ز هر  طریق  روی   عا قبت  شود  مسدود

عیلیست آدم وشعیا،علیست خضرو خلیل              علیست صالح و موسی،علیست  یونس وهود

علیست شیث وشعیب وعلی مسیح وذبیح              علیست   نوح  و سلیمان ، علی   بود  داوود

علـی  مبیّن  قرآن ، علـی  مروّج   د یـن              علیست  صوم  و صلوة  وعلی  قیام  و قعود

سزد به  شأن  تو  شاها  نزول  احصیناء              که  نیست در نظرت هر  چه  هست نامعدود

به  جستجوی  تو باشند  اهل  دیر و حرم              نظر به  سوی   تو   دارند  مقـبل   و مردود

اگر عنایت  خا ص تو گشت  شامل  عام              امیدوار  به  رحمت   شوند    عآد   و  ثمود

نسوختی  به  سرش  دست  روزگار آتش             اگر که  آب  و لای  تو  بود   در  د ل  عود

اشارۀ   تو  بقـا  را  بـرد  به  سوی  فنـا              ارادۀ    تـو  ز   معـد وم     آورد  مـوجـود

رود  به امر تو ازهر طرف  قضا  و قدر             چنا ن  که  در پی  فرما ن   پا دشا ه   جنود

گدای  کوی   تو را نیست  حاجت  اکسیر             که  قد ر خا ک  د رت برده   آبروی   نقود

جلال و جاه تو افزون بود ز درک عقول              مقام  و  قد ر تو  بیرون  بود  ز حدّ  حد ود

                               هرآنکه مادح خاص توگشت همچو(شکیب)     

                               ز  شعر تـر  فکند  آتشی   به  قلب  حسـود

بیا ای خسرو خوبان،حجا ب از چهرۀ ماهت       به یکسو نِه ،تجلّی کن ،چو خورشید جهان آرا

دم عیسی به یک دم ساختی گرمرده را زنده        توخود درهر نفس سازی،هزاران مرده را احیا

توبا این خیل جانبازان،چرابگزیده ای خلوت؟       تو با  این  جمع مشتاقان چرا  بنشسته ای  تنها؟

شهاچشم انتظاران را زهجران جا ن بلب آمد       بتا ب ای  کوکب رحمت، برافکن پرده  ازسیما

زحدبگذ شت مهجوری،زمشتاقان مکن دوری       رخ ماه  ای نکو منظر، مپوش ازعا شق  شیدا

شبی درکلـبۀ احزان قد م   بگذار  تا   گردد        شب  تاریک ما روشن، لب  خاموش  ما  گویا 

تو گرعارض برافروزی، جهان یکسر شود روشن       تو گر قا مت  برافروزی ،  قیامتها  شود  بر پا

تو گرلشـگربرانگیزی  سـپاه   کفـر بگریزد        تو گر از جای  برخیزی ، نشیند  فتنه  و غوغا

بشربگسسته افساری ، که بیدادش بود  آئین         جهان  آشفته   بازاری ، که  نیرنگش  بود کالا

بیا ای کشتی رحمت که  دریا گشت طوفانی        چو کشتیبا ن توئی ما را، چه غم ازجنبش دریا

خوش انروزی که برخیزد،ز کعبه بانک جاء الحق       خوش آنساعت که برگیرد،حجاب از چهرۀ  زیبا

ضعیفان را کند یاری ،پلیدان را دهد خواری        ستمگررا  دهد  کیفـر، منا فق  را  کـند  رسوا

چه دلهاخون شدازعشقت،چه تنهاسوخت درهجرت        تفقّد  کن  از این  دلها ، ترحّم  کن  بر این  تنها

خوش آن صبحی که ازبستان ،ندای مرغ  حق  آید        چوب لبل در ثنای  گل ، سُرایم  چامه ای  شیوا

سرسودائی خود را  ،به پیش  پا یت اندازم          قد م  بگـذار برچشمم ، اگر  داری  سر سود ا

توئی فرما ندۀ مطلق ، امام وحجّت بر حق          توئی بر شیعیان  سرور، توئی  بربندگان مولا

"رسا"درمقد مت امروزا شک شوق افشاند          به امّیدی  کزان خرمن  بچیند خوشه ای  فردا

علت غائی بر کون  و مکان دانی  کیست                 سبب   خلقت   پیدا  و  نهان  دانی  کیست

جان پنهان شده درجسم جهان دانی کیست                 نقطۀ   دایرۀ  رفعت  و شان  دانی  کیست

                                 فاطمه  مظهر اجلال  خد ا جل  جلا ل

فا طمه  عصمت   کل   کنز   خفی  ازلی                 فا طمه  عا لمه  از  حق   بخفی  و بجلی

فا طمه  روح  نبی  همسر و همتای  ولی                  فاطمه  عالیه ای  کش  نبد ار زوج علی 

                                 فردوبی مثل بد آنگونه که حیّ  متعا ل

کاف و نون  کافش کاف  کرم  فاطمه بود                  نون آن حرف  نخست از نعم  فاطمه بود

نفخۀ  روح   در آدم   ز  دم   فاطمه  بود                 گل   آدم   ز  تراب    قدم   فاطمه    بود

                                 ورنه آدم شد نش تا به  ابد  بود محا ل

طا یر  َوهم   که   از  منظر  عنقا   گذرد                 به  یکی  پر  زدن از گنبد  خضرا  گذرد

کی  به  کاخ  شرف  زهرۀ   زهرا  گذرد                  بلکه  جبریل اگر  خواست  بدانجا  گذرد

                                 همچو پروانه ازاو پاک بسوزد پروبا ل

گر چه خلقان حرمی گشته  کِنشتی نشوند                  دور از نیکی و نزدیک به  زشتی  نشوند

باز  غرقند   اگر  داخل   کشتی    نشوند                  معترف  تا   که  نگردند   بهشتی  نشوند

                                 به کنیزی وغلامیش چه نسوان چه رجال

 مهراو بهردل هالک وناجی است محک                  آن به  دل گیرکه من اعرض عنها  فهلک

هست خاک  قدمش  سرمۀ  چشمان ملک                تا به  خاک  ره  آن  بدر زند  بوسه  فلک

                                 قامت  خویش  کمان  ساخته  مانند هلال 

ای  تو را  آسیه  و  مریم  و  هاجر  حوّا                 خادمه درپی  کسب شرف وشان به  سرا

در مد یح  تو همین  بس  بودای  سرّ خدا                 کا بتدا  نام   تو  فرمود  ز اصحا ب  کسا

                                از  خداوند  ملا ئک  چو  نمودند  سوال

خواندن   واجبت  ار  خود  نبود  امکانم                   یعنی  ار کفر  بود  اینکه  خدایت  خوانم

کافرم   گر  ز خدا ،  بنده   جدایت  دانم                  چه توان گفت که در وصف تو من حیرانم

                                  ای  خدا را نظر و جلوه ومرآت وجما ل

با چنین جاه وشرف ای شده مات توعقول                  قصد  آزار تو  کردند  چرا  قوم   جهول

وان سفارش که بحق تو همی کرد رسول                  رفتشان  سر بسر از یاد  و  نمودند  قبول

                                 بهر خود قهر خدا خشم  نبی سوء مآ ل

خوب گشتند  پس از مرگ  پد ر دلجویت                   که زدند امت دون سیلی  کین  بر رویت

بشکستند    گه   از   تختۀ   در   پهلویت                   زان تطاول که چرا خست عد و بازویت

                                 چون دهم شرح که دل خون بودوناطقه لال

بردر خانه ات ای خاک درت عرش علا                  آه  کا فروخت  عد و  آتشی  آنسان   بملا

که  نها نی  شررش  رفت  سوی  کرببلا                   سوخت  خرگاه  شه  تشنه  دل اهل  ولا

                                 سا خت سرگشتۀ صحرازشه دین اطفا ل

گفت  راوی  که  چو  زد  آتش  بیداد علم                   سوخت  از آل  خلیل  آتش  نمرود  خیم

دست  بردند  به  تاراج  حرم   اهل  ستم                  سر نهادند  به صحرا  همه  اطفا ل  حرم

                              چون ز صیاد گریزان شده در دشت غزال

دامن  د ختری   افروخته   دیدم   ز جفا                    تا  که  خاموش کنم  تاختم  او را  به قفا

ایستاد  و  ز اد ب  کرد  سلام  و به  نوا                    گفت ای  شیخ  یتیمم  من  و از بهر خدا

                                 رحم کن  بر من و برگرد  مرا از دنبا ل

گفتمش  صبر کن  اندیشه مده بر دل راه                    تا خلا صت  کنم  از شعلۀ  آتش  تف  آه

دید چون مهر زمن رفت فغا نش  بر ماه                   گفت  ا ی  شیخ   ز راه   نجفم  کن  آگاه

                                 تابرم نزد علی  شکوه ازاین اهل ضلال

گویم  ای  جدّ  گرامی بنگر حا ل حسین                   کشته  احبا ب  نگر  دربدر اطفا ل حسین

بین که ننمود کسی رحم براحوال حسین                    بین که بردند به غارت همه اموال حسین

                                بعدازاین تا چه نمایند به یک مشت عیال

آه  کز گردش  گردون  ستم  قوم   شریر                 عترت   پاک   پیمبر  همه   گشتند   اسیر

بستشان خصم دغا در رسن ودر  زنجیر                  به سوی شام  برفتند و ازاین غصه صغیر

                                 دیده  از اشک کند روز و شبان مالامال

                                                 بسمه تعالی

بتی که راز جما لش هنوز سربسته است                 به غارت د ل سودا ئیان  کمر بسته است

عبیر مهر به  یلدای  طره  پیچیده  ا ست                 میان لطف به طول کرشمه  بربسته است

برآن بهشت مجسم دلی که ره برده است                 درِ مشـاهده  بر منظـر د گر  بسته  است

زهی  تموّج  نوری  که بی غبار صدف                  در امتداد  زمان  نطفۀ  گهر بسته  است

بیا  که مردمک چشم عاشقا ن همه شب                  میان به  سلسلۀ  اشک تا سحربسته است

به  پای  بوس   خیا لت  نگاه   منتظران                  زبرگ  برگ  شقایق پل نظر بسته است

هزار سدّ ضلا لت  شکسته ایم  و کنون                  قوام  ما  به  ظهور تو منتظر بسته است

متا ب  روی  ز شبگیر جان  بی  تا بم                   که  آه  سوخته  میثا ق با  اثر بسته است

به یازده خم می گرچه  دست ما نرسید                   بده پیاله  که یک خم هنوزسربسته است

                                                                          « فرید اصفهانی »

                                                  بسمه تعالی

ای   طرۀ  مشکینت   بر هم  زن   سامانها               و  آن  خا ل  خود  آئینت  غارتگر ایمانها

از غمزۀ   فتّا نت  بس  جان  به  گروگانت              و ز چاک  گریبا نت  بس  چاک  گریبانها

خلقی ز غمت  هر شب درناله ودر یا  رب              جانها  ز لبت  بر لب  لبهاست  به  دندانها

                                 تا چشم کنی  یک سو بندی سر صد  جادو

                                هرموئی از آن گیسودستی است به دستانها

بنما  رخ  و  فرّخ  کن ای مه  می  مینو را              بنشین خوش وخُلّخ  کن بفشان گل گیسورا

درزلف چسان  بستی  یک  سلسله  مجنون              در چشم کجا  دادی جا  این همه  جادو را

چشمی  که  بگرداندی  در دیدۀ  ما  ماندی               یعنی که  نه هر چشمی  دارد رم  آهو را

                                حرفی به  زبا ن خود  با  طرّۀ  مشکین گو

                                آور به  زبان  با  د ل  مینا ی  سخنگو  را

آیا  شود  آن  روزی  کائی  تو به  مهمانم                 آری  نمک  از  لعلت  بهر  د ل  بریا نم

و ز خنده شکر ریزی ز ان لعل  دلاویزم                  یاقوت روان  بخشی  زان حلقۀ  مرجانم

تعویذ   نظـر گردد  بر  گـردن   تو  دستم                 قربا نی  ره   گردد   بر مقدم   تو  جانم

                                گاهی بسپاری  دل  بر صحبت  و  گفتارم

                                گاهی  بگذاری  سـر بـر  سینه  و   دامانم

ای  وجه  رب  العالمین  هو یا امیرالمومنین            ای  قبـله  اهل   یقیـن هو یا امیرالمومنین

دل جلوه گاه روی تو محراب جان ابروی تو           تو مستعان ما مستعین هو یا امیرالمومنین

راه طلب  پویم تو را درهر کجا جویم  تو را           درهر نفس گویم چنین هو یا امیرالمومنین

خیل  ملائک  لشگرت تاج  ولایت بر سرت            ملک  حقت زیر نگین هو یا امیرالمومنین

تو جان پاک مصطفی وصف تو از قول خدا           ایــا ت  فرقـان  مبـیـن هو یا امیرالمومنین

هم سّرما  اوحی توئی هم عروة الوثقی توئی           مهرت بود حبل المتین هو یا امیر المومنین

اول  توئی  اخرتوئی یاور توئی ناصر توئی           بر اولیــــن واخــرین   هو یا امیرالمومنین

ازبهرخدمت روز وشب استاده باعجزو ادب          بر درگهت روح الامین هو یا امیرالمومنین

هرکس کسی راملتمس درویش راعون توبس         الغـــوث  یانعـم  المعین هو یا امیرالمومنین

سوی محبان کن نظرمحفوظشان  دارازخطر        ای حب توحصن حصین هو یا امیرالمومنین

                               دارد   صغیــر بی  نوا  بر استــا نت  التــجا

                               مگذارش ازمحنت غمین هو یا امیرالمومنین

                                                                               « صغیراصفهانی »

بســته ام   باز به  پیمــانه  می  پیمـان  را             تا  ز  پیمـانۀ  می  تازه   کنــم  ایمـان  را

جزدل من که  زند یک  تنه بران خم زلف             کس ندیده است که گو لطمه زندچوگان را

دل  ربودی زمن وجا ن به توخواهم  دادن            منت از بخت کشم  چون  بسپارم  جان را

دیده  تا  چاه  زنخــدان  تو را  یوسف  دل            برگـزید از همه  افـــاق  چَه ِ  زنــدان را

گر رسد  دست به ان زلف  درازم روزی             مو بمو شرح  کنم  با تو شب  هجران را

گر اشاره  ز لبت  هست که جان  باید  داد            پیش مرجان  تو  قدری  نبود  مر جان را

به جحیمم مبر ای دوست که ازهمت عشق            رشک  فرد وس  بیاد   تو  کنم  نیران را

دوش گفتی بطلب هر چه که خواهی ازما             از تو بهتر چه  بود  تا که  بخواهم  ان را

گر به جنت  بروم یـاد  تو را  می جویـم              طا لب دوست وفائی  چه کند رضوان را

                                                                        « وفائی شوشتری »

                                           بسمه تعالی

ای  علی  ای   خدای  را   مرآ ت       وای برخسارۀ تو چشم  تو   ما ت

در حقیقت  رخ  تو   مرآتی  است       که  بود   حاکی  از  حقیقت   ذات

وان حقیقت که ذات پاک تر است        هست مرآت  ذات  حق به صفا ت

بخدا   آ ن   خدا   که   دیده شود         نشود   دیده  جز  د ر این   مرآت

علم  حق  را  توئی  کتا ب مبین         همه    آفاق    و   انفست     آیا ت

ذره    ما ئیم   و   افتا ب   توئی         آفتا بـــــا    بتـــا ب    بر    ذرات

خیزوما را چونوح ازاین طوفان         بده   ای   کشتی   نجات    نجا ت

تا   نمرد یم   تشنه    لب  ما  را         بده   ای   چشمۀ   حیا ت   حیا ت

عجبی  نزد  ما  زحبّ  تو نیست         که   کند   سیئـا ت   را   حسنا ت

اری  انجا  که  شمس جلوه   کند         محو  گردد  ز  نور او    ظلمـا ت

بود ش    ا بلیس    در عبود یت          گرچه   فوق  کروبیا ن  درجا ت

اندر آدم  چو  سجده بر تو نکرد          درجا تـش  ز کبــر  شد   درکات

خلق را  بینش  لقای   تو  نیست          ما   نجوئیــم   بینــش   از اموات

زنده  باید که  درک  زنده   کند          این نظر نیست در عظام و  رفات

قوم   بی   معرفت   نه  انسا نند          حیواننـد   یا   جمــا د  و   نبــا ت

بحر وصف   ازل   کجا   گنجد          در ظروف  حروف   یا   کلما ت

ما چه  اثبا ت مدح  بر تو  کنیم          ای   وجود    تو  مر  ترا   اثبا ت

                                                                 «  فواد کرمانی » 

تا  صورت   پیوند   جهان    بود    علی  بود          تا  نقش  زمین بود  و زمان بود علی بود

شاهی که  وصی  بود  و ولی بود  علی  بود           سلطا ن  سخا  و  کرم  و جود  علی بود

هم  آدم وهم  شیث وهم ادریس وهم ا لیا س            هم   صالح   پیغمبر   و  داوود  علی بود

هم موسی وهم عیسی وهم خضروهم ایوب             هم یوسف و هم  یونس وهم هود علی بود

مسجود  ملائک  که   شد  آدم   زعلی  شد             آدم   چو  یکی  قبله   و مسجود علی بود

آن عارف  سجاد  که خاک  درش  از  قدر             بر   کنگرۀ    عرش     بیفزود  علی بود

هم  اول  و هم  اخر و هم  ظاهر  و  باطن             هم عابد   و هم   معبد  و معبود  علی بود

ان  لحمک  لحمی  که  شنو  تا  که  بدانی              آن  یار که   او  نفس  نبی   بود علی بود

ان  شاه  سر افراز که   اندر شب  معراج              با  احمد   مختار    یکی    بود  علی بود

آن  کاشف  قران  که  خدا  در همه   قران            کردش  صفت عصمت و بستود  علی بود

خاتم   که در   انگشت  سلیمان   نبی  بود              آن   نور خدائی  که  بر او  بود علی بود

آن  قلعه   گشائی  که  در  از  قلعۀ  خیبر            برکند  به  یک  حمله  و  بگشود  علی بود

آن   شیر  دلاور  که   ز بهر طمع   نفس             در خوان  جهان    پنجه    نیالود علی بود

هارون  ولایت  که  پس  ازموسی عمران           و  الله   علی    بود   علی     بود  علی بود

آن   شاه   سرافراز که   اندر  ره  اسلام               تا   کار  نشد    راست   نیاسود علی بود

فرزند   خلف   در  صدف   نکتۀ  توحید              کادم   به جمالش    نگران  بود   علی بود

صد  بار  نگه   کردم   و دیدم  به حقیقت              و ان عارف  و ان عابد  و معبود علی بود

چندان  که  در آفاق  نظر   کردم  و دیدم              از  روی   یقین در همه موجود   علی بود

زین یک  دو سه بیتی که بگفتم  به حقیقت             با لله   که  مراد   من  و مقصود علی بود

این  کفر  نباشد سخن  کفر  نه  این است               تا  هست  علی  باشد  و تا  بود  علی بود

سرّ  دو  جهان  جمله  ز  پیدا  و ز پنهان               شمس الحق  تبریز  که  بنمود   علی بود