در وفای عشق  تو مشهور خوبانم  چو  شمع      شب نشین  کوی سربازان و رندانم چوشمع

روزوشب خوابم نمی آید به چشم غم  پرست      بس که  در بیماری هجر تو گریانم چوشمع

رشتۀ  صبرم  به  مقراض  غمت  ببریده شد     همچنان  در آتش  مهر  تو  سوزانم  چوشمع

گر  کمیت  اشک  گلگونم  نبودی  گرم   رو      کی شدی روشن به گیتی رازپنهانم چوشمع

درمیان  آب و آتش همچنان  سرگرم توست       این  دل  زار نزار   اشک   بارانم چو شمع

در شب هجران مرا پروانۀ  وصلی  فرست      ورنه  از دردت  جهانی را بسوزانم چوشمع

بی جمال عالم آرای تو  روزم چون شبست      با  کما ل عشق  تو در حین  نقصام  چوشمع

کوه صبرم نرم شد چون موم دردست غمت      تا  در  آب  و آتش  عشقت  گدازانم چوشمع

همچو صبحم یک نفس باقی است با دیدارتو     چهره   بنما  دلبرا تا جان  برافشانم چوشمع

سرفرازم کن شبی از وصل خود ای نازنین      تا  منور  گردد  از  دیدارت  ایوانم چوشمع

آتش مهر تو را حافظ  عجب  در سرگرفت       آتش  دل  کی  به  آب  دیده  بنشانم چوشمع