بار غـم   فرود  آمد  در  زمین  ماریه  با     هرچه غصّه بود آمد دلخراش وسینه گداز

                                  یا که کاروان  حجاز در حریم  محرم راز

بود   شـور رستا خیز یا  نوای   غمـزدگان    هـرد لی  ز غم   لبریز  داد  را ز و نیاز

                                  حلقۀ  ستم   زدگان ، با  شه  غریب  نواز

 نوگلی چوغنچه شکفت نغمه زدچوبلبل زار  با پدربه زاری گفت کامده به سوز وگداز

                                  زار همچو مرغ هزار،پروریدۀ  تو  به  ناز

خار  پای  ما  بنگر خواری  ا سیران   بین     چون کبوتربی پرغرقه خون ز پنجۀ  باز

                                  حال دستگیران بین نیمه جان ز رنج  دراز

بانـوان   د ل  بریا ن  در کمنـد   اهل  ستم      روی اشترعریان نه عماری ونه حجاز

                                   زیربنداهل ستم ، صبح وشام در تک و تاز

کودکان خونین د ل همچو گوی سرگشته      دشمنان سنگین دل هریک ازنشیب وفراز

                                  یاچوبخت برگشته یا،همچو تیر خورده گراز

شام  ماتم  ما  بود  صبح  عید  مردم  شام      مرکـزتما شا  بود  بانـوان  میـر  حجاز

                                   آه  از آن  گروه  لئام ،با نقاره  و دف  ساز

از یزید و آن محفل د ل لبا لب خون است    ما غمین واوخوشدل،اوبه تخت زربه فراز

                                    دیده رودجیحون است ماچوسیم در دم گاز

کعبه راشکست افتاد زانچه رفت برسرتو    د ست  بت  پرست  افتاد  قبلۀ  دعا  و نماز

                                  زانچه  دید  گوهر تو، مفتقربه سوز و گداز

مـا تم   جها نسوز  خـا تم  ا لنبییّن  ا ست           یا   که  آخـرین   روز  صـادر  نخستین است

روز نوحۀ   قرآن  در مصیبت  طاهاست           روز  نا لـۀ   فـرقان  از فـراق  یا سین  است

خـاطری   نباشد   شاد  در  قلمرو  ایجـاد           آه  و  نا له  و فریاد  د ر محیط  تکـوین است

کعبه  را سزد امروز رو  نهد  به  ویرانی          زانکه  چشم زمزم  راسیل اشک خونین است

صبح   آفـرینش  را  شـام   تـار  بـاز  آمد           تیره  اهـل  بینش  را  دیدۀ  جهان  بین  است

رایت  شریعت را  نوبت نگونساری است           روز غربت  اسلام  روز وحشت  د ین است

شاهد  حقیقت را هردو چشم حق بین خفت          آه   بانـوی  کبـری  همچو  شمع  با لین  است

هــادی  طریقت  را  زند گی  به  سـرآمـد           گمـرهـا ن امّت را سینه ای  پر از کین  است

شاهباز  وحدت  را  بند غم  به گردون شد          کرکس  طبیعت را د ست و پنجه رنگین است

شد همای  فرّخ فر ّبسته  با ل  و بی  شهپر         عرصۀ  جهان  یکسر صید  گاه  شاهین  است

خاتم   سلیمان  را  اهـرمن  به  جـادو  برد          مسند   سلیمـا نی   مـرکـز  شیــا طین  ا ست

شب زغم نگیرد خواب چشم نرگس شاداب          لیک چشم هرخاری شب بخواب نوشین است

پشت  آسمان  شد  خم  زیر بار  این  ما تم          چشـم   ابـر  شد   پـر  نـم   در مصیبت  خاتم

                                                                          " غروی اصفهانی "

ای دل غلام شاه جهان باش وشاه باش                  پیوسته   در  حمایت  لطف  اله  باش

ازخارجی هزاربه یک جو نمی خرند                  گو کوه  تا  به  کوه  منافق  سپاه  باش

چون  احمدم  شفیع  بود روز رستخیز                  گو  این  تن  بلا کش  من پرگناه باش

آنرا که  دوستی علی نیست کافر است                  گو زاهد  زمانه  و گو شیخ  راه باش

امروز  زنده ام  به  ولای  تو یا  علی                  فردا  به روح  پاک امامان  گواه باش

قبـر امام  هشتم  و  سلطان د ین رضا                  از جان  ببوس و بر درآن بارگاه باش

دستت نمی رسد که بچینی گلی زشاخ                  باری  به  پای  گلبن ایشان  گیاه  باش

مرد  خدا  شنا س که  تقوا  طلب  کند                 خواهی سفید جامه وخواهی سیاه باش

                                   حافظ  طریق بندگی  شاه   پیشه کن

                                    وانگاه درطریق چومردان راه باش