شراب  تاک  ننوشم  دگر ز خمّ عصیر                      شراب پاک خورم  زین سپس زخمّ غدیر

به مهرساقی کوثر از آن شراب خورم                       که   دُرد  ساغر او  خاک  را  کند اکسیر

ازآن  شراب کزان  هر که  قطره ای بچشد                     شود  ز  ما   حصل   سرّ  کائنات   خبیر

به جان  خواجه چنان  مست آل یاسینم                       که  آید  از  دهنم  جای   باده  بوی  عبیر

دوصد قرابه شراب اربیکنفس بخورم                       که  مست تر  شوم اصلا  نمی کند توفیر

عجب  مدارکه گوهرفشان شوم امروز                     که  صد هزارم دریاست در درون ضمیر

برآن مبین که چوخورشیدچرخ عریانم                     بر آن  نگر که  جهان را دهم  لباس حریر

نهفته  مهر  نبی  گنج  فقر  در دل  من                     که  گنج   نقر، نیرزد  برش  به  نیم  نقیر

فقیر را به  زر وسیم  وگنج  چاره کنند                     ولی  علاج   ندارد  چو  گنج  گشت  فقیر

اگرچه عیدغدیراست وهرگنه  که کنند                      ببخشد   از  کرم   خویش   کردگار  قدیر

ولیک با دهن پاک وقلب پاک اولیست                     که    نعت  حیدر   کرّار  را    کنم   تقریر

نسیم  رحمت  یزدان  قسیم  جنّت ونار                     خدیو   پادشهان    پادشاه   عرش    سریر

دروغ  باشد اگرگویمش نظیری هست                      لیک  شرک ا گر گویمش  که  نیست نظیر

لباس  واجبی  از  قامتش  بلندتر است                      ولیک   جامۀ   امکان   ز قد اوست قصیر

اگر بگویم  حق  نیست گفته ام  ناحق                      و  گر بگویم   حق   است  ترسم  از تکفیر

بزرگ   آینه ای هست  در برابر حق                      که هر چه هست سرا پا در اوست عکس پذیر

نبد  ز  لوح   مشیّت   بزرگتر  لوحی                     که  نقش  بند  ازل  صورتش  کند  تصویر

دمی که رحمتش ازخلق سایه برگیرد                     هماندم  از همه  اشیاء ، برون   رود   تأثیر

زهی  به  درگه  امر توکائنات مطیع                      خهی   به  ربقۀ   حکم   تو  ممکنات  اسیر

چه جای  قلعۀ خیبر که روز حملۀ تو                    به  عرش زلزله   افتد  چو  بر  کشی  تکبیر

توئی یدالله وآدم صنیع رحمت توست                    که کرده ای   گل  او را چهل  صباح  خمیر

گمانم   افتد  کابلیس  هم   طمع  دارد                     که  عفو  عام   تو   آخر  ببخشدش   تقصیر

به  هیچ  خصم نکردی  قفا مگر آندم                   که   عمروعاص   قفا  بر زد  از  ره  تزویر