زهی  از دست سوگت چاک  تا دامن گریبانها           ز  آب   دیده  از سودای  لعلت  دجله  دامانها

چه خسبی تشنه لب ازخاک هان برخیزتابینی           به هرسوموج زن صد دجله ازسیلاب مژگانها

توخود لب تشنۀ یک جرعه آب وبارها ازسر           جهانرااشک خون بگذشت خون آلوده طوفانها

نزیبد جان  پاکی  چون  تو زیر خاک آسوده            برآور سر ز خاک  تیره ای خاک رهت جانها

ز  شرح   تیر  بارانت  مرا  سوفار مژگانها            به   چشم  اندر  کند  تاثیر زهر آلوده  پیکانها

کس آن روز ارنکردت جان  فدا اکنون سرت گردم                  برون  نه  پا  که  جانها بر کف  دستند قربانها

فکندی  گوی سرتا در خم چوگان  جانبازی             زسیلیها چه سرها  گوی سان غلطد به چوگانها

فتادازجلوه تا رعنا سمندت خاست ازهرسو             ز گلگون  سرشک   خیل  ماتم   کرد  جولانها

دریغ  آموختم  تا  نکته های رسم  جانبازی            ز جانبازان  کویت  باز پس  ماندم  به  میدانها

بتاب از رشک  آنانم که در خمخانۀ عهدت             ز خون پیمانه  ها  خوردند و  نشکستند پیمانها

تو یغما ازکجا و با سگانش لاف هم چشمی            زسگ تا آدمی فرق است فرق ای من سگ آنها

   بارد؟چه؟خون،که؟دیده چسان؟روزوشب چرا          از  غـم   کدام  غـم ؟ غم  سلطـان   کربلا

نامش  چه  بد ؟حسین ،زنژاد که ؟ا ز علی              مامش که بود ؟ فاطمه جدش که؟ مصطفی

چون شد ؟ شهید شد، به کجا ؟ دشت ماریه             کی  ؟ عاشر  محرم ، پنهان  ؟  نه  برملا

شب کشته شد؟نه روز،چه هنگام؟وقت ظهر           شد  از گلو بریده سرش  ؟  نی نی  ا ز قفا

سیراب کشته  شد ؟ نه،کس  آبش  نداد؟ داد             که ؟ شمراز چه  چشمه ؟ ز سرچشمۀ  فنا

مظلوم  شد شهید ؟ بلی ، جرم  داشت ؟ نه               کارش  چه بد؟ هدایت؟ یارش که بد؟ خدا

این ظلم راکه کرد؟ یزید،این یزید کیست؟              ز اولاد   هند ، از چه  کس ؟ا ز نطفۀ  زنا

خود  کرد این عمل ؟ نه، فرستاد نامه ای              نـزد   که  ؟   نزد   زادۀ    مرجـانـۀ  دغـا

ابن   زیـاد   زادۀ   مرجـانه   بد  ؟   نعم                از   گفتـۀ     یـزید    تخـلف    نـکرد    لا

این نابکار کشت حسین را بدست خویش                نه  او  روانـه   کـرد  سـپه   سوی  کربلا

میر سپه  که   بد ؟ عمر  سعد ، او  برید               حلق عزیز  فاطمه   ؟  نه   شمر   بی  حیا

خنجر برید حنجر  او را   نکرد  شرم ؟                 کرد ازچه  پس برید ؟ نپذیرفت ا او قضا

بهر چه ؟ بهر آنکه  شود  خلق را شفیع                 شرط  شفاعتش  چه  بُوَد ؟  نوحـه و  بُکـا

کس کشته شدهم از پسرانش ؟ بلی دوتن               دیگر که ؟  نُه   برادر و  دیگر که  ؟ اقربا

دیگرپسرنداشت؟ چراداشت آن  که بود؟                سجّاد  چون  بُد  او ؟ به  غم و رنج  مبتلا

ماند اوبه  کربلای پدر؟ نی به شام رفت                با  عـزّ  و احتشام  ؟  نه ،  با  ذلّت  و عنا

تنها؟ نه با زنان حرم ، نامشان چه بود؟                زینب ، سکینـه ،  فاطمـه  ، کلـثوم  بینــوا

بر تن  لباس داشت ؟ بلی، گرد رهگذار                بر  سر عمامه  داشت ؟ بلی  چوب   اشقیا

بیماربد؟ بلی،چه دواداشت؟ اشک چشم                بعد از  دوا غذاش  چه   بد ؟ خون  دل غذا

کس  بود همرهش؟ بلی اطفال  بی  پدر                دیگر که  بود ؟ تب که  نمی گشت ازاوجدا

از زینت زنان چه به جامانده بد؟ دوچیز              طوق  ستم  به   گردن و خلخال  غم  به  پا

گبر این  ستم کند ؟ نه یهود ومجوس؟نه               هندو ؟ نه  بت پرست؟ نه فریاد از این  جفا

قاآنی  است  قائل   این   شعرها    بلی             خواهدچه؟رحمت،ازکه؟زحق،کی؟صف جزا 

شدغرق خون زغم دل غم پرورحسین                               آمد  بس از  زمانه  جفا  بر سر حسین

بااشک وآه کردچو روسوی خیمه گاه                                جزشصت وچاز زن نبدی لشگرحسین

گفتی زفرط واهمه شدعرش سرنگون                              افتاد چون ززین  به زمین  پیکرحسین

زینب  به  آه  و ناله در آمد به  قتلگاه                               خنجر نهاد  شمر چو  بر حنجر حسین

خورشید منکسف شدوشدماه منخسف                                تا  شد  به  نوک  نیزۀ  اعدا سر حسین

آه از دمی که با لب خشکیده زیر تیغ                               سوی  فرات  بود   دو  چشم  ترحسین

لیلا دریده جامه ز تن چون زتیغ کین                               شد پاره  پاره  جسم  علی  اکبر حسین

پشت علی به خلد،کمان شد ز بارغم                                آمد   چو  تیر  بر گلوی  اصغر حسین

سیراب وحش وطیرزآب فرات بود                                از  تشنگی   کبود   لب   دختر  حسین

آتش  ز سوز سینۀ  زهرا زبانه  زد                               بگذاشت  در تنور چو خولی  سرحسین

گردون سیه نمودبه برچون کبودشد                                از ضرب  چوب  کینه  سر انور حسین 

"جودی" دریدجامه ز بیطاقتی به بر                              کردند   پیرهن  چو  برون از تن حسین

هرکه را باخط  سبزت سر سودا باشد                        پای ازاین دایره بیرون ننهد تاباشد

من چوازخاک لحدلاله صفت برخیزم                        داغ  سودای  توام  سّر سویدا باشد

تو خود ای  گوهر یکدانه کجائی  آخر                       کزغمت دیدۀ  مردم همه دریا باشد

از بن هر مژه ام آب روان  است  بیا                        اگرت  میل لب جوی و تماشا باشد

چون گل ومی دمی ازپرده برون آی ودرآ                            که  دگر باره ملاقات  نه  پیدا باشد

ظل ممدود خم  زلف  توام بر سر باد                       کاندر این  سایه  قرار دل شیدا باشد

چشمت ازنازبه حافظ نکند میل آری                     سرگرانی صفت  نرگس رعنا باشد