باز د ل  را  نوبت   بیمـاری   است                              ای  پرستاران زمان  یاری  ا ست

جستجو ئی   از  گرفتــاران    کنیـد                              پرسشی  از حا ل   بیماران   کنید

عا شقی   پیدا ست  از  زاری   د ل                             نیست  بیماری   چو   بیماری  د ل

پای  تا  فرقش   گرفتار  تب  ا ست                             سرگران از ذکر یا رب یارب است

هر که  را  ا ینجا  د ل  بیمار هست                             با  خبر زان  نا له های  زار هست

می دهد  یاد  از  زمانی   کان  امام                             سرور د ین  مقتدای  خا ص  و عام

خواهرش  را  بر سر زانو   نشا ند                             پس گلاب از اشک  بررویش فشاند

گفت ای خواهرچو بر گشتی  زراه                             هست   بیمـاری  مرا  در خیمـه گاه

 جا ن   به  قربا ن   تن   بیمار  ا و                            د ل  فـد ا ی   نـا له ها ی  زار  ا و

 بستـۀ   بنـد  غمش   جسـم    نـزار                            بستۀ   بنــد    ولایـش   صد   هـزار

در د ل  شب  گـر ز د ل  آهی  کند                            نا له ای   گـر  د ر سحرگـاهی  کند

زان مؤسّس این مُقرنس طاق راست                           زا ن  مروّج  انفس  و آ فاق  راست

جـا نفشــا نی   را   فتــاده   محتضر                          جا ن  ستـا نی   را  ستـا د ه   منتظر

پرسشی  کن   حـا ل   بیمـار   مـرا                           جستجو ئی    کـن    گـرفتـار   مـرا

ز آستین اشکش ز چشمان  پاک کن                           ور از آن  رخساره گرد  وخاک  کن

بـا  تـفقّـد  بـر  گشــا   بنـــد  د لـش                           عقده ای  گر هست  از د ل  بگسلش

گربود  بیهوش  باز آرش  به  هوش                           درّ  وحدت  اندر  آویزش  به  گوش

آنچه  بر لوح  ضمیرت  جلوه  کرد                           جلوه  ده  بر لوح  آ ن  سلطان  فرد

هر چه نقش  صفحۀ خاطر مراست                            و  آنچه  ثبت  سینۀ  عاطـر مراست

جمله  را  بـر سینه اش  افشـانده ام                            از الف تا  یا  به  گوشش  خوانده ام

آن ودیعت راپس ازمن حامل اوست                            بعد من در راه وحدت  کامل اوست

اتّـحاد  مـا   ندارد   حـدّ   و  حصر                           او  حسین  عهد  و من سجـّاد  عصر

من  کیم  خورشید و او کی  آفتا ب                            در میـا ن  بیماری  او  شد  حجـا ب

واسطـه  ا نـد ر میـا ن  مـا   تـوئی                             بزم   وحد ت  را  نمی گنجد  دوئی

عین هم  هستیم ما بی  کم  و کاست                             در حقیقت  واسطه هم عین  ما ست

قطب  با ید   گرد ش  افلا ک   را                              محـوری   بـا ید  سکون  خـاک  را

چشم  بر میدان  گمار ای  هوشمند                              چون  من  افتادم  تو او را کن  بلند

کن  خبـر آ ن  محیـی  امـوات  را                              د ه   قیـا م  آ ن   قا ئم   با لذات  را

پس وداع  خـواهـر غمـد یـده  کرد                              شد روان و خون روان از دیده کرد

ذوالجناح  عشقش  اندر  زیر  ران                              در روش  گامی  به دل گامی بجان

گر به ظاهرگام  زن در فرش  بود                              لیک  در باطن  روان درعرش بود

در زمین  ار چند  بودی   رهنورد                              لیک  سرمه  چشم   کرّوبیش  گرد

داد  جـولان  و سخن   کوتـاه   شد                             دوست  را  وارد  به  قربا نگاه  شد

 نگویمت که   تو  جـا ن  منی  و  جانانی                 که هر چه خوانمت از لطف  بهتراز آنی

به  مهر و ماه و گل و سرو دیگران مانند                  تو  را  نظیر  نباشد  به  خویش  میمانی

شما یل   تو  عیا ن  کرد  پیش  اهل  نظر                 که  نیست  حور و پری را جمال انسانی

تو را صفت  نتوان  کرد با  زبا ن  و قلم                  که  همچو  گوهر جان  آشکار و  پنهانی

وجود پاک تو این درس را به من آموخت                 که   فرقها   بود  از عشق  تا  هوسرانی

ز دیده  رفتی  و  هرگز  نمیروی  از د ل                 تن  تو  دور و من  اندر وصال  روحانی

به هر طرف  نگرم نقش  توست درنظرم                  ولی   نه   آن ِ  منی   با   چنین  فراوانی

د ل   محقـر  من   خانۀ   محبّـت   توست                روا  مدار  که  روی   آورد  به  ویرانی

ترحّمی  که مرا بی تو جان رسیده  به لب                تفقدی    که   نمیپاید   این   گران   جانی

به کارا لفت ازین غم چه مشکل افتاده ست                که  در هوای  تو جان می دهد  به آسانی

بر حسن   بی  پایان  تو هر  قدر  افکندم  نظر      دیدم  که روز افزون  بود  پیوسته گرددبیشتر

گفتم  که  ماه خرگهی  یا  برتر از مهر و مهی      با هر چه  سنجیدم  تو را  دیدم  ازآنی  خوبتر

در وصف  روی و موی تو د یگر نشاید گفتگو      کاین یک بودمشک ختن یاآن یکی رشک قمر

همچون  تو ای  شیرین  لقا  باور  نمی آید مرا      نیکوئی از جنس ملک خوشروئی ازنوع بشر

تا  هست  جانم  در قفس  یا  در تنم  گردد نفس      شوق توام  پاید  به د ل شور توام  آید  به سر

هر شام  تنهائی که من  جان  میسپارم درغمت       کو جز خیا لت  شبروی  تا باز آرد  این خبر

تخمی که ازعشق وادب برخاک من افشانده ای      می گردد از مهر و وفا  در جان پاکت بارور

با  هر  طرف   بشتافتن   امروز  نتوان   یافتن      یک همچومن دلداده ای یاچون تودلداری دگر

از ما  به خلق  این  زمان در دفتر چشم وزبان       یک  حسن  میماند نهان یک عشق میپاید سمر

این حسن افزون مایه را  وین عشق  گردون  پایه را        شرحی  نزیبد با  زبان  وصفی نشاید مختصر

"الفت " به  یاد روی   تو و اندر کمند موی  تو      هر صبح گرید تا به  شب هرشام نالد تا سحر