بیت  معمور ولایت را اجل  ویرانه کرد          آنچه را باخانه صدچندان بصاحبخانه کرد

 شمع روی روشن زهراچوآنشب شد خموش          زهره ساز و نغمۀ ماتم در آن  کاشانه کرد     

  آه   جانسوز  یتیمان  اندر آن  ماتم  سرا           کردآشوبی که عقل محض را  دیوانه کرد

  داغ  بانو کرد عمری با  دل آن شهریار           آنچه  شمع  انجمن  یکباره  با  پروانه کرد   

  شاه باآن پر دلی دل ازدوگیتی برگرفت           خانه را کانشب تهی زان گوهریکدانه کرد

  بارها کردی  تمنّای  فراق  جسم وجان            چونکه یاد ازروزگاروصل آن جانانه کرد

 سر به زانوی غم و با غصّۀ  بانو قرین          عزلت  از هر آشنائی بود  وهر بیگانه کرد

  شاهدهستی چو از پیمانۀ غم نیست شد            باده نوشان را خراب از جلوۀ  مستانه کرد

  ساقی  بزم  حقیقت  گوئیا  از  خمّ  غم           هرچه درخمخانه بودی اندرآن  پیمانه کرد

                                  مفتقرراشوری ازاندیشه بیرون ازسراست

                                 هر دم  اورا ازغم  بانو نوائی دیگراست

                                                  بسمه تعالی

سینه ای   کز  معرفت  گنجینۀ  اسرار  بود              کی  سزاوار  فشار آن  در و  دیوار  بود

طور سینا ی   تجلّی   مشعلی  از  نور  شد             سینۀ  سینای  وحد ت  مشتعل  از  نار بود

نا لۀ   با نو  زد  ا ند ر خرمن  هستی  شرر             گویی اندر طور غم چون  نخل آتشبار بود

آنکه  کردی  ما ه  تابان  پیش  او  پهلو تهی             از کجا  پهلوی او  را  تا ب  آن  آزار بود

گردش  گردون دون بین  کز جفای  سامری              نقطۀ   پرگار  وحد ت  مرکز  مسمار بود

صورتش نیلی شدازسیلی که چون سیل سیاه             روی گیتی زین مصیبت تا  قیامت  تار بود

شهریاری  شد  به   بندِ   بنده ای  از  بندگان             آ نکه   جبریل  امینش   بند ۀ   دربار  بود

از قفـای   شـاه  ، بانو  با   نوای   جا نگـداز             تا  توانا یی  به  تن ،  تا  قوّت  رفتار بود

گرچه بازوخسته شدوزکار دستش بسته شد               لیک    پا ی  همتش  بر  گنبد   دوّار بود

                                   دست بانو گر چه ا زدامان شه  کوتاه  شد

                                   لیک بر گردون بلنداز دست آن گمراه شد