السلام علیک ایها الامام الرئوف السلطان یا علی بن موسی الرضا

    این حریم  کیست؟! کز جوش ملائک  روز بار                  نیست  در وی  پرتو خورشید  را راه  گذار

   کیست؟!  یا رب  شمع این  فانوس کزنظاره اش                  آب  می گردد  به  گرد دیده ها   پروانه وار

   این  شبستا ن  خوابگاه  کیست ؟! کز موج  صفا                 دود  شمعش می رباید دل چو زلف  مشکبار

   یا رب  این خاک گرامی مغرب خورشید کیست                  کز فروغش  می شود  چشم  ملائک اشکبار

   این  مقـام   کیست؟!  کز هــر  بیضۀ   قند یل  او                سر بـر  آرد   طائری  چون  جبرئیل  نامدار

   کیست  یا  رب  در پس این پرده کزانفاس خوش                 می برد از چشمها  چون  بوی  پیراهن غبار

   جلوه گاه  کیست  یا رب  این  زمین  مشک خیز                 کز شمیمش می خورد خون نا ف آهوی تتار

   ساکن  این  مهد  زرین  کیست؟! کز شوق  لبش                 شیر می جوشد  ز پستان  صبح را بی اختیار

   این همایون بقعه یا رب ا زکدامین سرورست ؟!                 کز شرافت  می زند   پهلو  به عرش کردگار

   سرور دنیا و د ین  سلطان  علی موسی  الرضا                  آن که  دارد  همچو  د ل در سینه  عالم  قرار

   جـدول   بحـر  رسا لت   کـز  وجود   فا ئضش                  خاک پاک  طوس شد ازبحررحمت  مایه دار

   گـوهـر    بحـر   ولایت   کـز  ضمیر  انـورش                  هرچه  در نه  پرده  پنهان  بود  گردید آشکار

   آن که  گر اوراق  فضلش را به  روی هم  نهند                   چون لباس غنچه گردد چاک این نیلی حصار

   آسمان  از باغ   قد رش  غنچۀ   نیلوفری  است                  یک  گل  رعنا ست از گلزار ا و لیل  و نهار

   مهـرۀ  مـومی  است  در سـر  پنجـۀ  او اسـمان                  می دهد اورابه هر شکلی که می خواهد  قرار

   بوی گل درغنچه ازخجلت حصاری گشته است                  تا   نسیـم   خلـق  او   پیچیده  در  مغـز  بهـار

   تیغ  ا و  چون  سر بر آرد  از  نیـام  مشک فام                  می شود  صبح   قیامت  از  د ل  شب  آشکار

   آن که  تیغ  کهکشان  در قبضۀ  فرمان  اوست                   چون تواند  خصم  با او تیغ  شد  در کارزار؟

   چون تواند  خصم  روبه باز با  او پنجه  کرد ؟                  آن که  شیر پرده را  فرما نش  آرد  در شکار

   همچو  معنی در ضمیر لفظ  پنهان گشته  است                  در  رضای  او  رضای   حضرت  پروردگار

   شکوۀ  غربت  غریبان  را  ز خاطر  بار بست                  در  غریبی   تا  اقامت  کرد  آن   کـوه   وقار

   زهـر  در  انگور  تـا  دادند   او  را  د شمنا ن                  مـاند   چشم   تـاک  تا  روز  قیا مت   اشکبار

   وه  چه  گویم  از  صفای  روضۀ   پر  نور او                 کز فروغش  کور روشن  می شود  بی اختیار

   می توان   خواند   از  صفای  کاشی  دیوار او                 عکس  خط ّ  سرنوشت  خلق را  شبهـای   تار

   خیره  می شد  دیده ها  از دیدنش  چون  آفتاب                  گـر   نمی شد    قبّـه   نـورانی   او   زرنـگار

   همچو اوراق  خزان با ل ملائک  ریخته است                  هر کجا  پا  می نهی  در  روضۀ  آن  شهریار

   می توان  رفتن  به  آسانی  به   با ل  قد سیا ن                  از حـریم   روضۀ  او  تا  به  عـرش  کـردگار

   قلزم  رحمت  حبابی  چند   بیرون  داده  است                   نیست  قند یل اینکه می بینی به سقفش  بیشمار

   هر شب از گردون  ز شوق سجده خاک درش                  قدسیان  ریزند  چون برگ  خزان از شاخسار

   اشک  شمع  روضۀ   او  را  ز دست  یکد گر                 حـور و غلمـان  می ربا یند  از برای  گوشوار

   بس که  قران  در حریم  ا و  تلاوت  می کنند                   صفحۀ  با ل  ملائک   می شود  قـرآن  نگـا ر

  هر شبی صد بار ازموج  صفا در روضه اش                  در غلط  از صبح   افتد  زاهد   شب  زنده دار

   حسن  خلقش  د ل   نمی بخشید اگر زوّار  را                   آب می شد از شکوهش  زهره ها   بی اختیا ر

   از سـر  دربـانی  فردوس ،  رضوان  بـگذرد                   گر  بـدانـد   می کنند ش   کفشـدار  این  مـزار

   خضر تر دستی  که میراب زلال زندگی است                  می کنـد   سقّـا ئی  این  آستـان  را   اختیـا ر       

   می کند  با  اسب  چوب   از آتش  دوزخ  گذر                  هر  که  را  تابوت   گردانند   گرد  این  مزار

   چشمۀ  کوثـر  به  استقبا لش  آید  روز  حشـر                 هر که را زین  آستان  بر جبهه   بنشیند  غبار

   از فشـار  قبـر  تا   روز  جـزا   آسوده  است                  هر که  اینجا  از هجـوم   زائران   یابد  فشا ر

   هر که   باشـد  در  شمـار  زائـران  درگهـش                   می تواند   شد   شفیع   عـا لمی  روز   شمآ ر

   آتش دوزخ  نمی گردد به  گردش  روز حشر                   از سر اخلا ص هر کس گشت  گِرد این مزار

                                      آن که  باشد  یک  طواف  مرقدش  هفتاد حج  

                                     فکر(صائب) چون تواند کردفضلش راشمار؟

می کشد  چشـم  تو  از گوشۀ   میخا نه  مرا       می کنـد   زلف  چـو  زنجیر  تو  دیوانه مرا

شسته  بودم  زمی و جام  و  قدح  دست ولی       می بـرد   بـا ز  لبت   بـر   سـر  پیمانه مرا

به  هوای  لب  میگو ن  تو گر خا ک   شوم        ذره ای   کــم   نشـود  رغـبت  میخــانه مرا

دانـۀ  خا ل   تو  آ ن  روز که  د ید م  گفتـم        دام   زلف  تو  کنـد  صید   بد ین  دانـه  مرا

رخ مپوشان زمن،ای سوخته صدبارچوشمع        شوق روی تو ، به یک شعله چو پروانه مرا

ترک   سودای  سـر  زلف  سیا هت   نکنـم        گر به  صد  شاخ  کنی  همچو  سر شانه مرا

مده ای زاهدم از شاهد و می توبه که نیست        چون  تو  گوشی  که  بود  قا تل ا فسانه مرا

منم  و میکده   و صحبت  رندان  همه  عمر        نیست  ای  خواجه  سر  خلوت  کاشانه مرا

گـر  طلسم   تـن  من   بشکند   ایام  ، هنوز        گنج   عشق   تو  بود  د ر  د ل  ویرانه مرا

در جهان  تا  بود  از قبله  و محراب  نشان         قبـلۀ   جـان   نبـود   جـز  رخ   جانـانه مرا

صاحب  تاج و نگینم  چو نسیمی ،تا هست          بر  سر  از  خاک  درش  افسر شاهانه مرا

د ل   گرفت  از خانقه   ساقی  بده  پیمانه ای             جان فسرد از مدرسه مطرب بگو افسانه ای

از نسیم  گل  چو  اطراف  چمن  شد مشکبو              تازه   کن  پیمان  یاران  ساقی  از پیمانه ای

رازجانان رامگوباکس که شرط عشق نیست             گـر  ز  راز   آ شنـا   آگـه   شود  بیگانه ای

آن چنان در ترک جان آماده  شو در عاشقی              کز  تـو  آموزند  مـردان   همت  مردانه ای

نیست درکوی پریرویان چو من در روزگار            عاشقی ، دیوانه ای ،  آشفته ای ، مستانه ای

گاه  در میخانه گه  در دیر ، گاهی در حرم             این دل سرگشته هرروزی است اندرخانه ای

پیش ازاین فرزانه تر ازمن نبود ا ندرجهان              این  زمان  دیوانه تر از من مجو فرزانه ای

گفتمش  کی  در دل  عنقا  کنی  جانا  مقام              گفت  سلطانی زند ، کی خیمه در ویرانه ای