بهشتی  روی من از گلستان رخ  نقاب افکن           دهان  باغبان و شبنم و  گل را به  آب افکن

خمار  انتظار  مقد مت  ما  را  فکند  از  پا            به ساغربانگاهی باده نوشان راشراب افکن

بود کم  فرصت ما  تا رسد نوبت به ماساقی           به  جام   بادۀ   دیدار، معجون  شتا ب افکن

به بزم عام خود باری صلا ده عاشقا نت را          غریو شورو شادی در نهاد شیخ وشا ب افکن

گره از طرّه بگشا  تا جهان را نافه پرسازد           نسیم  عشق را همره شمیم  مشک  ناب افکن

بغلتد تا  ستمگرهر کجا  باشد  به خون خود          خدا را ذوالفقار حیدری  در پیچ  و تاب افکن

دم  سرد  خزان افسرد، نخل دین حق، بازآ           بهار ما  طراوت  را  به  باغ  بوتراب  افکن

ز بیم دشمنا نت  قلب یاران  تا به کی لرزد           بیا زین پس به جان دشمنا نت اضطراب افکن

سیه  شد زندگی ازابر ظلمت بر خداجویان           بیا از مهر طرحی نو در این دیرخراب افکن

بنالدتابه کی صاعدتوخوددانی چه میخواهد          ز راه  لطف  کارش با  دعایی مستجا ب افکن