آل علی وقت دف و شادی شد

موسم خنده و پاکوبی و آزادی شد

هرکه این ماه به شادی و خوشی شد مشغول

شادمان کرده ز خود فاطمه آن دخت بتول

به درک میرود اندر نهم ماه ربیع

نسل خطاب لعین فاعل اعمال شنیع

آن که اندر دم مردن بنمود این اقرار

که بدانید بود نار نکوتر از عار

ای که خشت کج دنیا ز تو شد پابرجا

پایه ظلم و عداوت ز تو در این دنیا

فاش گویم به مدیح تو مدام این کلمات

که تویی پست تر و زشت تر از،، حیوانات

به زبان همچو دو چشم و دو گوشت چو حمار

آمدت چوب خلا باد به کونت چو منار

من چه گویم به جواب خر و سگ در محشر

گر بگویند چه کردید که گشتید عمر

پس بگو شیعه تو در صبح و شب و مغرب و عصر

لعن حق باد بر عثمان و ابابکر و عمر

به شما باد مبارک رفقا دومین عید

که به دوزخ برود نسل معاویه یزید

آن که خوفی ز خدا و ز پیمبر ننمود

شرم از فاطمه آن شافع محشر ننمود

زاده حیدر صفدر به صف کرببلا

داد دستور سرش را بنمودند جدا

ای که دارید به دل آرزوی شاه شهید

بنمایید دو صد لعن بر آن شوم پلید

گفت تا موسم شادی دهل و دف بزنید

بهر خوشنودی زهرا همگی کف بزنید.