بسمه تعالی

سحر از دامن  نرگس ،بر آمد  نو گلی  زیبا       گلی  کز  بوی  د لجویش ، جهان  پیر شد  برنا

زهی سروی که الطا فش،فکنده سایه برعالم       زهی صبحی که انفا سش، دمیده روح دراعضا

سپیده   دم ز دریای کرم  برخا ست  امواجی      که عالم غرق رحمت شد،ازآن امواج روح افزا

خدا را زاستین آمد ، برون د ست  درخشانی      که خطّ  نسخ  اعجازش  کشید ه بر کف موسی

ید  بیضای موسی کرد  کوهی را اگرروشن       جهان را  کرد  سرتا سر ، منوّر ا ین  ید  بیضا

به  صبح نیمۀ  شعبان، تجلّی کرد خورشیدی       که  از  نـور جبینش  شـد   منـوّر  دید ۀ  زهرا

امام  عصر پور عسگری آن حجّت  بر حقّ       که « قائم » شد  به  ذات اقد سش دنیا  و مافیها

چه مولودی که همتا یش ،ندیده دیدۀ  گردون       چه  فرزندی  که  ما نند ش ، نزاده  مـادر دنـیا

بصولت  تالی  حیدر ،بصورت  شبه  پیغمبر      به ســـــیرت  مــــظهر  داور، ولیّ  والی والا

رخ او لالۀ رضوان،  خط  او سبزۀ  رحمت      لب  او چشــمۀ کوثـــر ، قــــد او شاخۀ  طـوبی

قدم  در عرصۀ عالم ، نهاده  پاک  فرزندی        که چشم  آفرینش  شد، ز نورش  روشن  و بینا

به  پا س  مقدم  او  شد ، مزیّن  عالم  پا ئین      ز نور طلعت  او  شد ، منـــــوّر عـــــــا لم  بالا

گلستان حسن(ع)دارد، صفای  دیگری آری        صـفای  هر چــمن  باشد ، ز روی  باغبان  پیدا

شهنشاه   قَدَر قدرت ، که  فرمان  همایونش       چو  منشور قضا گردیده  در کون و مکان اجرا

چو گیرد  پرچم «انا فتحنا» در کف   قدرت      لوای  نصـرت افرازد ، بر این نُه  گنبد خضـرا

به ختم  ا نبیا  ماند ،چو خواند خطبه  برمنبر      به  شاه  ا ولیــا  ماند ، چو تازد بر صف اعـد ا

لب لعل روانبخشش ،چو آید درسخن روزی       پی   بوسید نش  آید، فــرود از آســــمان عیسی

جهان پیرچون یعقوب شدسرگشته زآنروزی       که   شد  آن  یوسف  ثانی ، درون  چـاه  نا پیدا

                                                                                        « قاسم رسا »