باز از گلشن  برآید   زیر و بم  صوت هزار         زنگ  غم  از دل زداید رنگ گل  بوی بهار

ابر گـوهر زا که  یابد  خاک  از وی خرمّی          گنج   بـارآور نما ید   بر سـر  نسـرین  نثار

جلـوۀ  طـاووس  دارد  سا حت  هر  بوستان          در گلو  ناقوس  دارد  بر سر هر سرو سار

باد  روبد  از  کنار لاله  و گل  خار  و خس         ابر  شوید   از عذار  سوسن  و  سنبل  غبار

باغ  و بستان را مزیّن کرده  چون خلد برین         تا بش  خورشید  و  نور ماه  در  لیل  و نهار

سنبل   بویـا  چـو  زلف   د لنـواز  فتنه  ساز        لالۀ   حمـرا  چو   قلب  عشقبـازان  داغـدار

از شقایق  باغها  رنگین  چو صحرای  ختن         از ریا حین  راغها  مشکین   چو  بیدای  تتار

ابرگریان، لاله خندان،باغ  خرّم ،راغ خوش         باب غم رابسته بردلها ز شش سو این  چها ر

تاری ازگیسوی سروی لاله رو  آوربه چنگ         داد دل بستان به بستان ازلب  جا ن بخش یار

کام  دل  خواهی  اگر از دور چرخ  واژگون        با گل اندامی  بزن جامی به  طرف  لاله زار

خاصه هنگامی که بلبل با هزاران وجد وحال         در چمن  خواند  چو من  مدح   امیر کامکار

نـوگل  گلـزار  یا سین  سرو  باغ  طا  و ها          با نی  بنیا ن  کثرت  نخل  وحد ت  را  ثمار

حجت  قائم که خورشید وجودش روز وشب         پـرورد   ذرات  را  در سـا یۀ    پـروردگار

مهدی  موعود   کز  میـلاد   مسعودش  کنند         چار امّ   و هفت  اَب  اندر  دو  عالم  افتخار

آفتابی  کز  طلوعش اندر این  مه  سالها ست        آفتاب  و  سـایه   میرقصند  با  هم   ذرّه  وار

تاخت  اندر نیمۀ  شعبا ن  چو  آن  بدر کمال         یافت  از ماه   جما لش  مهر  گردون  اعتبار

باغ  کثرت  اندر این  عید  همایون  داد ، بر        نخل  وحدت  اندر این  فیروز روز، آورد بار

بر اولوالالبـاب   شد  مفتـوح  با ب  معرفت        بر  اولوالابصار  شد   اسـرار  پنهـان  آشکار

قرنها  تابد  اگر  خورشید   بر  دریا  و کان         گوهری   همسنگ  او  هرگز  نمی آرد  ببار

عارفان  باصفا را مقصد  جان  از  وصول         عاشقان   با   وفـا  را   کـام    دل  از  انتظـار

انبیا ء  را  از ازل   سرمایۀ   فرّ  و  شکوه        اولیاء   را   با   ابـد   پیـرایۀ   عـزّ  و  وقـار

مقتدای   قد سیان  رکن   حرم   کهف  الامان       کعبۀ   دل   قبلۀ   جان  موجد   جنّا ت  و نار

جوی جودش جاری وساریست درملک وجود      از جنوب و از شمال  و از  یمین  و  از یسار

در  اوامر  ابتـدا   تا   انتهـا   صا حب  نفوذ         در نـواهی  از  ثـریا   تا   ثـری   ذوالاقتـدار

من چه  گویم  مدح مولایی که از یا  تا  الف         گفته  اوصا فش به  قرآن  ذات  پاک  کردگار

                            ای  پناه  بی  پناهان عبد  احسانت  " شکیب"  

                             تا به کی باشد ز محرومی بهصد محنت دچار

ازبوستان وصل  تو هرگل که چیده ام            خاری  بود  ز  بیم   فراقت  به  دیده ام

با  پـا ی  پر آبـله  اندر  قفـای  دوست           منت  بسی   ز  خـار  بیـابان   کشیده ام

شیرین لبا ترش مکن ابروبه روی من            کاندر غم  تو  تلخی   هجران  کشیده ام

تا بسته  شد  به زلف  توام  رشتۀ امید           پیـوند   ا لفت  از همه  عـالـم   بریده ام

آخر به د ست غیر فتاد آن گلی که من           با اشگ چشم و خون  دلش  پروریده ام

ای کاش  روز واقعه  بر تن کفن شود           آن  جامه ای  که درغم  رویت دریده ام

آن  طایرم  که  درازل از آشیان قدس           انـدر  هـوای   دانـۀ   خـا لت   پـریده ام

ای  کعبۀ  امید  کجائی  که  در رهت           بس   روی   خارهای   مغیلان  دویده ام

صیّاد  مهلتی  که  من  از کنج  آشیان           انـدر  هوای   دانـه   و   آبی   پـریده ام

از بهر  قنـد  لعـل لب د لستان " سنا "          د شنـا مهای    تـلخ    مکـّرر   شنیـده ام