بسمه تعالی

ای   طرۀ  مشکینت   بر هم  زن   سامانها               و  آن  خا ل  خود  آئینت  غارتگر ایمانها

از غمزۀ   فتّا نت  بس  جان  به  گروگانت              و ز چاک  گریبا نت  بس  چاک  گریبانها

خلقی ز غمت  هر شب درناله ودر یا  رب              جانها  ز لبت  بر لب  لبهاست  به  دندانها

                                 تا چشم کنی  یک سو بندی سر صد  جادو

                                هرموئی از آن گیسودستی است به دستانها

بنما  رخ  و  فرّخ  کن ای مه  می  مینو را              بنشین خوش وخُلّخ  کن بفشان گل گیسورا

درزلف چسان  بستی  یک  سلسله  مجنون              در چشم کجا  دادی جا  این همه  جادو را

چشمی  که  بگرداندی  در دیدۀ  ما  ماندی               یعنی که  نه هر چشمی  دارد رم  آهو را

                                حرفی به  زبا ن خود  با  طرّۀ  مشکین گو

                                آور به  زبان  با  د ل  مینا ی  سخنگو  را

آیا  شود  آن  روزی  کائی  تو به  مهمانم                 آری  نمک  از  لعلت  بهر  د ل  بریا نم

و ز خنده شکر ریزی ز ان لعل  دلاویزم                  یاقوت روان  بخشی  زان حلقۀ  مرجانم

تعویذ   نظـر گردد  بر  گـردن   تو  دستم                 قربا نی  ره   گردد   بر مقدم   تو  جانم

                                گاهی بسپاری  دل  بر صحبت  و  گفتارم

                                گاهی  بگذاری  سـر بـر  سینه  و   دامانم

                                                 بسمه تعالی

بتی که راز جما لش هنوز سربسته است                 به غارت د ل سودا ئیان  کمر بسته است

عبیر مهر به  یلدای  طره  پیچیده  ا ست                 میان لطف به طول کرشمه  بربسته است

برآن بهشت مجسم دلی که ره برده است                 درِ مشـاهده  بر منظـر د گر  بسته  است

زهی  تموّج  نوری  که بی غبار صدف                  در امتداد  زمان  نطفۀ  گهر بسته  است

بیا  که مردمک چشم عاشقا ن همه شب                  میان به  سلسلۀ  اشک تا سحربسته است

به  پای  بوس   خیا لت  نگاه   منتظران                  زبرگ  برگ  شقایق پل نظر بسته است

هزار سدّ ضلا لت  شکسته ایم  و کنون                  قوام  ما  به  ظهور تو منتظر بسته است

متا ب  روی  ز شبگیر جان  بی  تا بم                   که  آه  سوخته  میثا ق با  اثر بسته است

به یازده خم می گرچه  دست ما نرسید                   بده پیاله  که یک خم هنوزسربسته است

                                                                          « فرید اصفهانی »