افتاد    شامگه    به    کنـار   افق    نگون                خورچون سربریده ازاین طشت واژگون

افکند  چرخ   مغفر  زرین  از  این   شفق                در  خون  کشید   دامن  خفتان  نیلگون   

اجزای   روزگار   ز   بس   دید   انقلاب                 گردید چرخ  بی حرکت خاک بی ستون

کند   امهات   اربعه   ز ابای   سبعه   دل                 گفتی  خلل  فتاد  به   ترکیب کاف ونون

آمــادۀ    قیا مت   موعـود    هـر    کسی                کایزد وفا  به  وعدۀ  خود  می کند  کنون

گفتم   محرم   است  نمود  از  شفق  هلال                چون ناخنی که  غمزده  آلایدش به خون

یا گوشواره ای که سپهرش به گوش عرش               هرسا له  در عزای  شه  د ین  کند برون

یا ساغری  است  پیش   لب  آورده  آفتا ب               بر  پادشاه   تشنه   لبان  کرده   سرنگون

جـان   امـیر   بـدر   و  روان   شه   حنین               سالار  سروران  سر از  تن  جدا حسین

قاصد  آمد   دوش  از  وی  نامۀ   دلبر گرفتم         بهر  ایثار رهش از جان  خود  دل  برگرفتم

نامه  را  بوسیدم  و  بوئیدم   و  بر  سر نهادم         بارها خواندم  زسر تا پا و باز از سرگرفتم

تا سحرچون شمع بودم  گاه  گریان گاه خندان         رفت خواب ازدیده ترک بالش  و بسترگرفتم

نامه  ازاشکم چو زلف یار و روزمن سیه شد         آخر الامر آستین  حا ئل  به  چشم  تر گرفتم

آمدم  از خانه  بیرون هر طرف  رفتم  شتابان        هرکه را  دیدم   سراغ  آن  پری  پیکرگرفتم

بر  د ر دیری  رسیدم  از مغان  جمعی  بدیدم        ناله  از دل  برکشیدم جا  در آن محضرگرفتم

خلوتی  در بسته  پیری   داد  از شفقت  نشانم        سوی  آن  خلوت  دویدم  حلقۀ  آن در گرفتم

هی زدم آن  حلقه بر در هی خروشیدم  مکرر       تا   اثر از آن  خروش  و  نالۀ  بی  مَرگرفتم

باز شد  در آن  سمنبر پای  تا  سر شد مصور        در تما شا  کام   دل از آن  نکو  منظر گرفتم

حلقۀ  زلفش ز بس  درمن  تصرف کرد گفتی        در کمند   افتاده  یا جا  در د ل   اژدر گرفتم

سجده بردم پیش محراب دو ابرویش پس آنگه        بهر  قتل  منکر حسنش  به  کف خنجر گرفتم

مستی  چشمش بدیدم  حا لتی در من عیان شد        کز کف ساقی تو گفتی  پر زمی ساغر گرفتم

شکرین لعل لبش چون غنچۀ گل گشت خندان        ز ان  حلاوت من  نظر از چشمۀ  کوثرگرفتم

خال  هندو بررخ  چون آذرش دیدم  ز داغش        سوختم  آنسان که  گفتی جای  در  آذر گرفتم

با زبان جذبه از من رونمائی  خواست بروی        جان و دل  ایثار کردم  ترک جان و سرگرفتم

مات ماندم  بر جمالش محو گشتم  در جلالش        از جهان  گفتی  مکان  در عالم   دیگر گرفتم

گفت ها ن عید غدیر آمد سرودی  تازه  برگو        من به  خود  باز آمدم  پس خامه و دفترگرفتم

اندرآن حالت که دستم  مانده بود از کاردستی        خوش   برآوردم  ز شوق و دامن  حیدرگرفتم

آن  شهنشاهی  که   تا  گشتم  غلام   آستا نش       در جهان باج  شرف از سروران  یکسرگرفتم

قوّت   جبریل  را  کردم  ز وی  تحقیق  گفتا        هفت  شهر لوط  را  من  بر سر شهپر گرفتم

گفتمش  یاللعجب این قوّت و قدرت که  دادت        گفت  از  پیرم  علـی  بر همزن   خیبر گرفتم

کعبه را گفتم که دادت این مقام  و این صفارا        گفت این  رتبت من از میلاد آن  سرور گرفتم

چرخ را گفتم چه باشد اخترانت  گفت روزی        وام از ارض  نجف  مشتی در و  گوهرگرفتم

گفت پیغمبر نهادم عترت و  قرآن پس ازخود        من   به   قرآن   دامـن  بن  عمّ   پیغمبر گرفتم

یا علی  کوچکترین ذرات خورشید  وجودت        خود  منم  کز  روشنی  ره  بر مه  انورگرفتم

مه جهان روشن کند من دل ز خاک آستا نت        هر   دو  بگرفتیم  نور  اما  من  افزونترگرفتم

من  صغیر ناتوانستم  که مدح  حضرتت  را        پیشۀ  خود   ای   ولـیّ   اعظم    اکـبر گرفتم

حاجتی  دارم  ز حاجات  دگر ان  را  برآور       تا    بگویم    باز  از  نخل  سعادت  برگرفتم

چو بر سریر ولایت نشست  خسرو دین                  فلک   نهاد   به   درگاه   او  سر  تمکین

بیا  که  صبح  هدایت  دمید  و شد تابان                  در   آسـمان    ولایت    ستـارۀ    دهمیـن

ز  نسل   احـمد  مرسل  ز  دودۀ  حیـدر                ز   نـور   فاطمه   طـاووس   باغ  عـلِّیین

ز آسما ن  امـا مت   د مید   خورشیـدی                که   آفتاب  جما لش   گرفت  روی   زمین

به  سالکان  حقیقت  دهید مژده که گشت                امـام   هـادی    فـرمانروا   و  رهبر  د ین

ستاره ای که  ز انوار چهره روشن کرد                فضای  کون و مکان را به  نورعلم و یقین

مه  سپهر فضیلت  محیط   جود  و کرم                شه   سریر  ولایت   چـراغ   شرع  مبین

طلیعه ای که ز بهر طواف  شمع رخش                گشوده   با ل  چو   پروانه   جبرئیل   امین

شهنشهی که شهان  پیش خاک درگاهش                کشیده د ست ز تخت و کلاه  و تاج  و نگین

مهی  که   بهر  تماشای  آفتا ب  رخـش               نشسته  درصف  گردون  ستارگان  به کمین

سرور سینۀ زهرا سلیل ختم رسل (ص)               نها ل   گلشن   طـاهـا   و   روضۀ   یاسین

به  پیش تربت  پاکش دم از بهشت مزن                که  خاک  اوست  مصفّا تر از بهشت برین

ضمیر  اهل  یقیـن از  ولای  او  روشن               دهان   اهـل   ادب   از   کلام   او  شیرین

در  آسما ن  فضیلت  چنـا ن  فشاند  نور              که  بر فراز  فلک  ماه و  زهره   و پروین

ز خاک  سامره  بگذر که تا  ختا  وختن               ز خاک  مشک   فشانش   برند   نافۀ  چین

رخش  صحیفۀ   آیات  کبریا ست بخوان              صفات  ذات  خدا  را از آن  خطوط  جبین

چو درّ، لئالی   طبعش به گوش  دل آویز             که   طبع   اوست  گرانمایه   گنج  درّ  ثمین

شهی  که  حـکم  ولایش  ز بامداد   ازل             نوشته   کلک   قضا   بر   صحیفۀ   تـکوین

حصار علم و یقین شد به دست او ستوار             کتاب   فضل  و  شرف   شد  بنام  او تدوین

"رسا"چو خواست که دفتربه زیورآراید             نمود    نـامه    به   نـام    مبارکـش   تزئین

 دلم که عهد  تعلق به چشم  مست تو بست                ز یک  نگاه  خمارش هزار توبه شکست

 وجود خاکی من گرچه ازتو رفت به  باد                خوشم ازآنکه  غبارش به  دامنت ننشست

 ز دست  توست  که یکسر فتاده ام ازپای                به پای توست که یکباره رفته ام از دست

 غمت  گسسته  چنا ن  رشتۀ  علائق  من                که دور از تونخواهم به  خویشتن پیوست

 به هر طرف بکشانی  به هرطریق کشیم                من  ا ز کمند  تو هرگز نمی توانم  جست

 تو  را  پسند م  و  باشد  پسند  خاطر من               هرآنکه باشی وکام دلت هرآنچه که هست

 نشانۀ  همه  تیر افکنا ن  به   خاکی  بود               همین توئی که  خدنگت روان پاک بخست

 دلم شکسته واشکم روان زدوری توست                چگونه  آب  نریزد  چـو  آبگینه  شکست

 مرا  بلند ی  قدر ا ز سما ک  می گذرد                که درهوای  تو چون خاک راه باشم پست

 لطیفه ایست  به  حسن تو و پرستش من                که   بایدم  شدن  از عین هوشیاری  مست

 چنین که تار تعلق گسسته ام  ا زخویش                 به  جز تو  رشتۀ  الفت  نمی توانم  بست

د ل   گرفت  از خانقه   ساقی  بده  پیمانه ای             جان فسرد از مدرسه مطرب بگو افسانه ای

از نسیم  گل  چو  اطراف  چمن  شد مشکبو              تازه   کن  پیمان  یاران  ساقی  از پیمانه ای

رازجانان رامگوباکس که شرط عشق نیست             گـر  ز  راز   آ شنـا   آگـه   شود  بیگانه ای

آن چنان در ترک جان آماده  شو در عاشقی              کز  تـو  آموزند  مـردان   همت  مردانه ای

نیست درکوی پریرویان چو من در روزگار            عاشقی ، دیوانه ای ،  آشفته ای ، مستانه ای

گاه  در میخانه گه  در دیر ، گاهی در حرم             این دل سرگشته هرروزی است اندرخانه ای

پیش ازاین فرزانه تر ازمن نبود ا ندرجهان              این  زمان  دیوانه تر از من مجو فرزانه ای

گفتمش  کی  در دل  عنقا  کنی  جانا  مقام              گفت  سلطانی زند ، کی خیمه در ویرانه ای  

می کشد  چشـم  تو  از گوشۀ   میخا نه  مرا       می کنـد   زلف  چـو  زنجیر  تو  دیوانه مرا

شسته  بودم  زمی و جام  و  قدح  دست ولی       می بـرد   بـا ز  لبت   بـر   سـر  پیمانه مرا

به  هوای  لب  میگو ن  تو گر خا ک   شوم        ذره ای   کــم   نشـود  رغـبت  میخــانه مرا

دانـۀ  خا ل   تو  آ ن  روز که  د ید م  گفتـم        دام   زلف  تو  کنـد  صید   بد ین  دانـه  مرا

رخ مپوشان زمن،ای سوخته صدبارچوشمع        شوق روی تو ، به یک شعله چو پروانه مرا

ترک   سودای  سـر  زلف  سیا هت   نکنـم        گر به  صد  شاخ  کنی  همچو  سر شانه مرا

مده ای زاهدم از شاهد و می توبه که نیست        چون  تو  گوشی  که  بود  قا تل ا فسانه مرا

منم  و میکده   و صحبت  رندان  همه  عمر        نیست  ای  خواجه  سر  خلوت  کاشانه مرا

گـر  طلسم   تـن  من   بشکند   ایام  ، هنوز        گنج   عشق   تو  بود  د ر  د ل  ویرانه مرا

در جهان  تا  بود  از قبله  و محراب  نشان         قبـلۀ   جـان   نبـود   جـز  رخ   جانـانه مرا

صاحب  تاج و نگینم  چو نسیمی ،تا هست          بر  سر  از  خاک  درش  افسر شاهانه مرا

                       السلام علیک ایها الامام الرئوف السلطان یا علی بن موسی الرضا

    این حریم  کیست؟! کز جوش ملائک  روز بار                  نیست  در وی  پرتو خورشید  را راه  گذار

   کیست؟!  یا رب  شمع این  فانوس کزنظاره اش                  آب  می گردد  به  گرد دیده ها   پروانه وار

   این  شبستا ن  خوابگاه  کیست ؟! کز موج  صفا                 دود  شمعش می رباید دل چو زلف  مشکبار

   یا رب  این خاک گرامی مغرب خورشید کیست                  کز فروغش  می شود  چشم  ملائک اشکبار

   این  مقـام   کیست؟!  کز هــر  بیضۀ   قند یل  او                سر بـر  آرد   طائری  چون  جبرئیل  نامدار

   کیست  یا  رب  در پس این پرده کزانفاس خوش                 می برد از چشمها  چون  بوی  پیراهن غبار

   جلوه گاه  کیست  یا رب  این  زمین  مشک خیز                 کز شمیمش می خورد خون نا ف آهوی تتار

   ساکن  این  مهد  زرین  کیست؟! کز شوق  لبش                 شیر می جوشد  ز پستان  صبح را بی اختیار

   این همایون بقعه یا رب ا زکدامین سرورست ؟!                 کز شرافت  می زند   پهلو  به عرش کردگار

   سرور دنیا و د ین  سلطان  علی موسی  الرضا                  آن که  دارد  همچو  د ل در سینه  عالم  قرار

   جـدول   بحـر  رسا لت   کـز  وجود   فا ئضش                  خاک پاک  طوس شد ازبحررحمت  مایه دار

   گـوهـر    بحـر   ولایت   کـز  ضمیر  انـورش                  هرچه  در نه  پرده  پنهان  بود  گردید آشکار

   آن که  گر اوراق  فضلش را به  روی هم  نهند                   چون لباس غنچه گردد چاک این نیلی حصار

   آسمان  از باغ   قد رش  غنچۀ   نیلوفری  است                  یک  گل  رعنا ست از گلزار ا و لیل  و نهار

   مهـرۀ  مـومی  است  در سـر  پنجـۀ  او اسـمان                  می دهد اورابه هر شکلی که می خواهد  قرار

   بوی گل درغنچه ازخجلت حصاری گشته است                  تا   نسیـم   خلـق  او   پیچیده  در  مغـز  بهـار

   تیغ  ا و  چون  سر بر آرد  از  نیـام  مشک فام                  می شود  صبح   قیامت  از  د ل  شب  آشکار

   آن که  تیغ  کهکشان  در قبضۀ  فرمان  اوست                   چون تواند  خصم  با او تیغ  شد  در کارزار؟

   چون تواند  خصم  روبه باز با  او پنجه  کرد ؟                  آن که  شیر پرده را  فرما نش  آرد  در شکار

   همچو  معنی در ضمیر لفظ  پنهان گشته  است                  در  رضای  او  رضای   حضرت  پروردگار

   شکوۀ  غربت  غریبان  را  ز خاطر  بار بست                  در  غریبی   تا  اقامت  کرد  آن   کـوه   وقار

   زهـر  در  انگور  تـا  دادند   او  را  د شمنا ن                  مـاند   چشم   تـاک  تا  روز  قیا مت   اشکبار

   وه  چه  گویم  از  صفای  روضۀ   پر  نور او                 کز فروغش  کور روشن  می شود  بی اختیار

   می توان   خواند   از  صفای  کاشی  دیوار او                 عکس  خط ّ  سرنوشت  خلق را  شبهـای   تار

   خیره  می شد  دیده ها  از دیدنش  چون  آفتاب                  گـر   نمی شد    قبّـه   نـورانی   او   زرنـگار

   همچو اوراق  خزان با ل ملائک  ریخته است                  هر کجا  پا  می نهی  در  روضۀ  آن  شهریار

   می توان  رفتن  به  آسانی  به   با ل  قد سیا ن                  از حـریم   روضۀ  او  تا  به  عـرش  کـردگار

   قلزم  رحمت  حبابی  چند   بیرون  داده  است                   نیست  قند یل اینکه می بینی به سقفش  بیشمار

   هر شب از گردون  ز شوق سجده خاک درش                  قدسیان  ریزند  چون برگ  خزان از شاخسار

   اشک  شمع  روضۀ   او  را  ز دست  یکد گر                 حـور و غلمـان  می ربا یند  از برای  گوشوار

   بس که  قران  در حریم  ا و  تلاوت  می کنند                   صفحۀ  با ل  ملائک   می شود  قـرآن  نگـا ر

  هر شبی صد بار ازموج  صفا در روضه اش                  در غلط  از صبح   افتد  زاهد   شب  زنده دار

   حسن  خلقش  د ل   نمی بخشید اگر زوّار  را                   آب می شد از شکوهش  زهره ها   بی اختیا ر

   از سـر  دربـانی  فردوس ،  رضوان  بـگذرد                   گر  بـدانـد   می کنند ش   کفشـدار  این  مـزار

   خضر تر دستی  که میراب زلال زندگی است                  می کنـد   سقّـا ئی  این  آستـان  را   اختیـا ر       

   می کند  با  اسب  چوب   از آتش  دوزخ  گذر                  هر  که  را  تابوت   گردانند   گرد  این  مزار

   چشمۀ  کوثـر  به  استقبا لش  آید  روز  حشـر                 هر که را زین  آستان  بر جبهه   بنشیند  غبار

   از فشـار  قبـر  تا   روز  جـزا   آسوده  است                  هر که  اینجا  از هجـوم   زائران   یابد  فشا ر

   هر که   باشـد  در  شمـار  زائـران  درگهـش                   می تواند   شد   شفیع   عـا لمی  روز   شمآ ر

   آتش دوزخ  نمی گردد به  گردش  روز حشر                   از سر اخلا ص هر کس گشت  گِرد این مزار

                                      آن که  باشد  یک  طواف  مرقدش  هفتاد حج  

                                     فکر(صائب) چون تواند کردفضلش راشمار؟

این که  تو داری  قیامت است نه قامت                      وین  نه تبسم  که معجر است و کرامت

هر که تماشای روی  چون قمرت کرد                      سینه  سپـر  کـرد  پیش  تیــر  مـلا مت

هرشب وروزی که بی تومیرودازعمر                      هــر نفســی  می رود  هــزار  نــدامت

سرو خرامان چو  قدّ  معتد لت  نیست                      این همه  وصفش  که می کنند  به قامت

عمر  نبود  آنچه  غافل  از  تو نشستم                       با قی  عمر  ایستا د ه ام    به   غرامت

چشم  مسا فر که  بر  جما ل  تو  افتد                      عزم   رحیلش   شود   بد ل  به   اقامت

اهـل   فریقین  در  تو  خیـره   بما نند                      گـر   بـروی   در   حسـا بگـاه   قیـامت

این   همه  سختی  و  نامرادی  سعدی                     چون  تو پسندی  سعادت است  و سلامت

                  السلام علیک یا اول المظلوم یا امیرالمومنین

کاش  امشب  را سحرگاهی  نبود          صبح  ماتم  خیز وجانکاهی  نبود

کـا ش  امشب  آن  جنا یتکار  را          سوی  محراب  علی  راهی  نبود

کاش  گم  می کرد  راه  کوفه  را          یا  چنـا ن  ناپاک   گمـراهی نبود

شیرحق پیوست دراین مه به حق          چون  مبارک ترازاین ماهی نبود

شد  به  فرما ن  قضا  تسلیم  حق          ور نه  شیری صید  روباهی نبود

جز  به  د رگاه  خد ا  فرق  علی          جبهه  سای  خاک  درگاهی  نبود

آنکه  در د لهای   شب  بهـر نیاز         بر کفش  جز  اشکی  و آهی  نبود

بر  سپهـر  آفـرینش  چون  عـلی         آ فتـا ب    آسمـا ن   جـاهی   نبود

داشت آگاهی د لش از حا ل خلق          جز علی  مرد   د ل  آگاهی  نبود

پرچـم  اسـلام   کی   گشتی  بلند          گـر  پیـمبـر  را   یـد اللهـی   نبود

پشت  پا  زد بر  سر د نیـا  علی          در خـور  کوهی   پـر  کاهی نبود

چون علی برمسندانصاف وعدل          پیشـوای    معــد لتـخواهی    نبود

در رعیّت  داری  و  فـرماندهی          از علی   شا یسته تر شـاهی  نبود

د مبدم با سوز د ل  گوید "رسا"         کاش  امشب  را  سحر گاهی  نبود

                                               بنام خدا

 انکه  د لم  خانۀ  مهر فـروزان  اوست                 مهر فریبا ی  چرخ  شمع  شبستان  اوست

 ماه  دل افروز حسن  حلقۀ  درگاه  وی                 شمس  جهانتاب عشق  شمسۀ ایوان اوست

 بر قد و لعلش  مثل کوثر و طوبی  بود                 لؤلؤ  مکنون  عـد ن  گوهـر عمّا ن  اوست

 قطرۀ  ایجاد هست تازه نمی از سخاش                 گوهر هفت  آسما ن  ریزش  نیسان  اوست

 گوی  ستبـر زمین  گرد  پی   باره اش                 اخگـر این کهکشا ن از سم   یکران اوست

 انجمن  قد سیـان  گـرم  به  تجلیل  وی                 آتشـد ان   سپهـر  مجمـره   گردان  اوست

 ز آتش عشقش  بود  گرم  دل  کا ئنا ت                در سـر هر ذرّه ای  شور نمکـد ان  اوست

عشق، جنیبت  کش خیـل  هوا خواه  او                عقل  به صد  افتخـا رطفل  د بستـا ن اوست

آن  که  نبی اش  ستـود با  لقب  سیّـدی                 آن  که  نبی  گفت او نوگل و ریحان اوست

زادۀ  زهرا حسن  مظهر جود  و سخا                  آنکه جها ن وجود ریزه  خور خوان اوست

نـور د ل  مصطفی  قـوّت  جـا ن  علی                فاطمه  رابی  گمان راحت جان  جان اوست

مشکوی  زهرا بود رشک بهشت برین                 زان که  تجلّیگه   طلعـت   تـا بـا ن   اوست

سیّد  و سرور بود  او به  جوانان  خلـد                قول  رسول  امیـن  آمده د ر  شأ ن   اوست

بارگه  حسن  را  سرور و مسند  نشین                یوسف  جا ن  را غم   چا ه  زنخدان  اوست

آب  بقـا  کـم   بود کوثـر نا بش  شما ر               هـر سخنی  کـز  لب  لعل  سخنـد ان  اوست

کشتی  او ایمن  است از غم  موج  بلا                شا مل هـر نـا خد ا  لجّـه ی  احسا ن  اوست

گرچه حسین علییست قافله سالارعشق                لیک حسن  د ر نخست  سلسله  جنبان اوست

گشت ز صلح  حسن د ین  نبی  استوار               ژرف نگرهرکه هست خیره  به امعان اوست

چه جای  حیرت  بود  صبوری مجتبی               وسعت  حلم  خدای  عرصۀ   جولان  اوست

                           گلشـن مدح  حسن خرم  و سر سبز باد    

                     صاعداگرخوش نواست مرغ خوش الحان اوست 

                                                                   «استاد محمد علی صاعد اصفهانی»