چو سر را دید زن بیتاب گردید دلش از عشق آن سر آب گردید
بگفتـا آن عـروس پاک منظـر چنین با نیزه دار رأس ا کبر
که ای مرد از برای ذات بیچون بمن ده ساعتی این رأس پرخون
اگر نـزد تـو نبـود اعـتبـارم گلـو بنـدی ز مـروارید دارم
دهم من بر تو این عقـد جـواهـر که بدهی بر من این رأس منوّر
گرفت آن نیـزه دار شـوم شدّاد گلو بند و سر اکبر به او داد
زن آن سررا گرفت ونوحه سرکرد همه همسایگـانش را خبر کرد
که ای همسایگا ن یکسـر بیائید تمامی دیـدۀ عـبـرت گشـائید
ببینید این سر از کاشـانۀ کیست چـراغ شمع خلـوتخـانۀ کیست
ندانم یوسف است این یا که عیسی و یا باشد سر پر خون یحیی
که از نورش عیان آیا ت ذات است دها نش چشمۀ عین الحیوة است
جمالش جلوه گرچون طورسیناست غلط گفتم ید و بیضای موسی است
و یا شمس الضحای مشرقین است و یا گلد ستـۀ باغ حسین است
تو ای سر گوئیـا مادر نـداری که اندر دست دشمن خوار وزاری
شمیم دوحـۀ طـاهـائی ای سر و یا نوباوۀ زهرائی ای سر
بگو با من که مادر شادیت دید؟ اسـا س جملـۀ دامـادیت چیـد؟
و یا شـد نا امیـد از شادی تو ند ید انـدر جهـان دامـادی تو
که ناگـه نالـۀ لیـلای مضطر ز محمل شد برون از داغ اکبر
بدان زن گفت لیلای جگر خون که بر داغم فزودی داغ اکنون
تو را با مادر این سر چه کاراست که اورا درد ومحنت بیشمار است
بدان ای زن که من شیدای اویم خود او مجنون ومن لیلای اویم
من او را مادرم این زن به عالم که از غم طـائر بشکسته بالم
همین سر را به پیش دیدۀ من جدا کردند از کیـن قوم دشمن
چهل منـزل به پیش دیـدۀ من به نوک نیزه این سرداشت مسکن
ز بس نا لید لیلا رفت از هوش "مقدس"زین مصیبت گشت خاموش
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
تبادل
لینک هوشمند
نویسنده: 
