ازبوستان وصل تو هرگل که چیده ام خاری بود ز بیم فراقت به دیده ام
با پـا ی پر آبـله اندر قفـای دوست منت بسی ز خـار بیـابان کشیده ام
شیرین لبا ترش مکن ابروبه روی من کاندر غم تو تلخی هجران کشیده ام
تا بسته شد به زلف توام رشتۀ امید پیـوند ا لفت از همه عـالـم بریده ام
آخر به د ست غیر فتاد آن گلی که من با اشگ چشم و خون دلش پروریده ام
ای کاش روز واقعه بر تن کفن شود آن جامه ای که درغم رویت دریده ام
آن طایرم که درازل از آشیان قدس انـدر هـوای دانـۀ خـا لت پـریده ام
ای کعبۀ امید کجائی که در رهت بس روی خارهای مغیلان دویده ام
صیّاد مهلتی که من از کنج آشیان انـدر هوای دانـه و آبی پـریده ام
از بهر قنـد لعـل لب د لستان " سنا " د شنـا مهای تـلخ مکـّرر شنیـده ام
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
تبادل
لینک هوشمند
نویسنده: 
