می کشد  چشـم  تو  از گوشۀ   میخا نه  مرا       می کنـد   زلف  چـو  زنجیر  تو  دیوانه مرا

شسته  بودم  زمی و جام  و  قدح  دست ولی       می بـرد   بـا ز  لبت   بـر   سـر  پیمانه مرا

به  هوای  لب  میگو ن  تو گر خا ک   شوم        ذره ای   کــم   نشـود  رغـبت  میخــانه مرا

دانـۀ  خا ل   تو  آ ن  روز که  د ید م  گفتـم        دام   زلف  تو  کنـد  صید   بد ین  دانـه  مرا

رخ مپوشان زمن،ای سوخته صدبارچوشمع        شوق روی تو ، به یک شعله چو پروانه مرا

ترک   سودای  سـر  زلف  سیا هت   نکنـم        گر به  صد  شاخ  کنی  همچو  سر شانه مرا

مده ای زاهدم از شاهد و می توبه که نیست        چون  تو  گوشی  که  بود  قا تل ا فسانه مرا

منم  و میکده   و صحبت  رندان  همه  عمر        نیست  ای  خواجه  سر  خلوت  کاشانه مرا

گـر  طلسم   تـن  من   بشکند   ایام  ، هنوز        گنج   عشق   تو  بود  د ر  د ل  ویرانه مرا

در جهان  تا  بود  از قبله  و محراب  نشان         قبـلۀ   جـان   نبـود   جـز  رخ   جانـانه مرا

صاحب  تاج و نگینم  چو نسیمی ،تا هست          بر  سر  از  خاک  درش  افسر شاهانه مرا

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: